είναι ο καπιταλισμός, και δεν είναι όπως βολεύει!

Στις μακρινές και καπιταλιστικά πετυχημένες ηπα, από το 1973 ως το 1995, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (το πηλίκο της διαίρεσης του γενικού πλούτου προς τον πληθυσμό) αυξήθηκε κατά 36%· αλλά το μέσο ωρομίσθιο για τους πάντες πλην των μάνατζερς μειώθηκε την ίδια περίοδο κατά 14%. Στο τέλος της δεκαετίας του ‘90 τα πράγματα πήγαιναν ακόμα καλύτερα: ο μέσος πραγματικός μισθός των εργατών και των υπαλλήλων που δεν ήταν στελέχη είχε “επιστρέψει” στο επίπεδο που βρισκόταν το 1950. Σε όλα τα αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη του ΟΟΣΑ η σταθερή “πτώση των μισθών” επί δεκαετίες είναι ανάλογη.
Θα δείξουμε σε επόμενα τεύχη των κόκκινων σελίδων γιατί αυτές οι τεράστιες επιτυχίες των αφεντικών (τεράστιες επιτυχίες σε σχέση με την εκμετάλλευση της εργασίας) είναι το κεντρικό σημείο της τωρινής φάσης της κρίσης. Όμως χρειάζεται μια πρώτη απάντηση για το πως τα κατάφεραν αυτά (και όλα τα υπόλοιπα σχετικά με την εκμετάλλευση) χωρίς, ουσιαστικά, να συναντήσουν σοβαρά εμπόδια.
Δεν υπάρχει εργατική τάξη! Δεν υπάρχουν εργάτες! Αυτή είναι η απάντηση, που (τουλάχιστον στα μέρη μας) επιμένουν να την δίνουν ακόμα και εργάτες - από τυπική οπωσδήποτε άποψη. Εάν ο ταξικός ανταγωνισμός “έχει λήξει” τότε τα αφεντικά δεν έχουν αντίπαλο - έτσι δεν είναι;
Κι αν η τωρινή φάση της καπιταλιστικής κρίσης, όπως κάθε άλλη παρόμοια, δείχνει τα βρώμικα εντόσθια του συστήματος· κι αν η διαχείρισή της είναι το ακόμα πιο βίαιο τσάκισμα της τιμής του “εμπορεύματος εργασία”· κι αν η εξαφανισμένη εργατική τάξη είναι πάντα εδώ - αλλά υποχρεωτικά μόνο σαν ένα σιωπηλό θύμα - τότε μήπως, για καλό και για κακό, πρέπει να ονομαστούμε κάπως αλλιώς εκτός από σύγχρονοι εργάτες; Μήπως πρέπει να ονομαστούμε “αγανακτισμένοι”; Μήπως πρέπει να ονομαστούμε “θυμωμένοι” ή “απελπισμένοι”; Μήπως πρέπει να αυτοχαρακτηριστούμε με τέτοιον τρόπο που να χωρούν δίπλα μας, “παρέα μας”, οι ταξικοί μας αντίπαλοι; Μήπως πρέπει να κόψουμε τις φλέβες μας (τις εργατικές μας φλέβες) άλλη μια φορά, πάντα σιωπηλά, πάντα ηττημένοι, πάντα “ανύπαρκτοι”;
Ναι - έτσι πρέπει! Μας το λένε σε όλους τους τόνους.

Υπάρχει το γνωστό παραμύθι. Με τον βάτραχο, που είναι μαγεμένος πρίγκηπας, και περιμένει την πριγκήπισσα που θα τον φιλήσει και θα τον ξεμαγέψει. “Συγκινητικό”... Υπάρχει και μια παραμυθένια πραγματικότητα που εξελίσσεται κι αυτή σ’ έναν τεράστιο βάλτο. Δεν υπάρχουν εργάτες, γιατί είμαστε όλοι μικροαστοί· και σαν τέτοιοι (σαν μικροαστοί) είμαστε μαγεμένοι αστοί που περιμένουμε κάποιον να μας φιλήσει για να ξεδιπλώσουμε εντελώς το μεγαλείο μας.
Στα επόμενα τεύχη των κόκκινων σελίδων θα ξετυλιχθεί, λοιπόν, η ανάλυση και ένα μέρος της ιστορίας “εκείνου - που - δεν - υπάρχει”. Για να τεκμηριωθεί όσο γίνεται καλύτερα όχι μόνο η εξήγηση της κρίσης και της αναδιάρθρωσης, αλλά και η υπόδειξη των εργατικών, μάχιμων δυνατοτήτων και καθηκόντων μας.
Για τους βάλτους οι κόκκινες σελίδες δεν κάνουν. Όσοι περιμένουν βασιλοπούλες, ή κόμματα, ή εξουσίες να τους φιλήσουν, ας μην κάνουν τον κόπο. Θα κουραστούν τσάμπα.