Εισαγωγικό σημείωμα

Ο συγγραφέας της έκθεσης που αναδημοσιεύουμε John Zerzan είναι εξαιρετικά εχθρικός με τον θεσμοθετημένο συνδικαλισμό (την περίοδο που ασχολείται με την εξέγερση των αμερικάνων εργατών) - και σωστά κάνει. Όμως αν το “Ηπα: Η εξέγερση ενάντια στην εργασία” έχει μια αξία για την σειρά κόκκινα τετράδια είναι επειδή χαρτογραφεί, ίσως ενδεικτικά αλλά χωρίς να αφήνει καμία αμφιβολία, το μεγάλο κύμα αρνήσεων των εργατών (βιομηχανικών αλλά και σε περιοχές του τριτογενή) στις Ηπα, απ’ την δεκαετία του 1960, και στη συνέχεια στη δεκαετία του ‘70.
Φυσικά, απ’ την έκθεση του Zerzan (γραμμένη εξάλλου “μέσα” στη φωτιά, το 1974) λείπει οποιαδήποτε αναφορά ή και πρόβλεψη για την αναδιάρθρωση και την ανασύνθεση της κυριαρχίας τους που θα δοκιμάσουν και θα πετύχουν τα αφεντικά (παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο, αλλά και) στις Ηπα αργότερα. Ωστόσο, καθώς μεγάλο μέρος του υλικού με το οποίο τεκμηριώνει την γενικευμένη εργατική ανταρσία, προέρχεται απ’ τις διαπιστώσεις των αφεντικών, σκιαγραφείται η προσήλωσή τους στο να “καταλάβουν” - για να αντεπιτεθούν αποτελεσματικά.

Το δεύτερο (μικρό) κείμενο του Αντόνιο Νέγκρι, δεν είναι χρήσιμο για την αισιοδοξία του αλλά για το αντίθετο. Για την επίγνωση (του συγγραφέα) της (ας την πούμε έτσι) καπιταλιστικής διαλεκτικής. Του γεγονότος δηλαδή ότι τ’ αφεντικά είναι σε θέση να ενσωματώσουν τις αρνήσεις των αληθινών δημιουργών του πλούτου (ακόμα και την άρνηση - στην - εργασία, όπως αυτή εκφράστηκε στα ‘60s - 70s) και να αναδιαμορφώσουν τις διαδικασίες εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν το προλεταριάτο κοντοστέκεται και οπισθοχωρεί μπροστά την απεραντοσύνη των σκοπών του όπως έγραψε κάπου ο κυρ Κάρολος...