Όταν πριν έναν περίπου χρόνο, στις 28 & 29 Νοεμβρίου 2015, είχαμε οργανώσει στο cinema ΛΑΪΣ την πρώτη πανελλαδική προβολή του ντοκιμαντέρ “το χέρι που σε ταϊζει” γνωρίζαμε ελάχιστα για την πραγματικότητα των αμερικανών εργατών στις αλυσίδες fast food, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και την ζωή που κάνουν εκεί. Είχαμε εμπνευστεί όμως από τον σπουδαίο, πεισματικό και μαχητικό αγώνα τους για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 15 δολλάρια και αυτό ήταν κάτι που θέλαμε να ανακαλύψουμε βαθύτερα. Με τον καιρό μάθαμε περισσότερα για την κατάσταση στις ΗΠΑ, το κίνημα fight for $15 και τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την βελτίωση της ζωής τους.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Boots Riley, ένας πολιτικοποιημένος mc. Ο Boots γεννήθηκε στο Chicago και μεγάλωσε στο Oakland από οικογένεια οργανωμένων πολιτικών ακτιβιστών. Το 1991 ξεκίνησε τους Coup μαζί με τον e-roc που τότε δούλευε στην UPS. Ένα χρόνο αργότερα μπαίνει στο γκρουπ ως dj η PAM the funktress και έκτοτε οι COUP θα δώσουν 7 δισκογραφικές δουλειές οι οποίες θα τύχουν τον σεβασμό της hip hop κοινότητας παγκοσμίως. Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην αντιφασιστική συλλογικότητα antifa live και η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο βιβλίο “Οpen mics: εννέα συζητήσεις και μια αφήγηση σε μητροπολιτικό φόντο για το hip hop, την ιστορία του και τον κόσμο” (εκδ. Antifa Live, Αθήνα 2016) διαβάζουμε:
antifa live: Οι coup σε όλη την πορεία τους συνδέθηκαν με διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και κινήματα. Ένα από τα πιο πρόσφατα είναι το fight for $15, το οποίο έχει επηρεάσει και συντροφικές κινήσεις στην Ελλάδα και έχει στο επίκεντρό του το ζήτημα της εργασίας που λέγαμε πριν. Θέλεις, παρεμπιπτόντως, να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτό;
Boots: Για να το στηρίξω λίγο παραπάνω, κάναμε το Occupy Oakland που είχε μεγάλη υποστήριξη γιατί ήταν κάτι που είχε να γίνει καιρό στις ΗΠΑ, απ’ την δεκαετία του 1950, δηλαδή ένα κίνημα κοινωνικής αλλαγής με τέτοια μέσα: είχε διάφορες δράσεις, αποκλεισμούς και κάποιες απεργίες, εμείς το αποκαλέσαμε γενική απεργία. Αυτό έβαλε πολλούς ανθρώπους στην θέση να σκεφτούν. Εγώ μαζί με κάποιους άλλους πήραμε την πρωτοβουλία να στήσουμε ένα σωματείο εργατών σε αλυσίδες fast food στα πλαίσια του Occupy. Οπότε πήγαμε και μοιράσαμε κείμενα σε αλυσίδες fast food σε όλο το Oakland λέγοντας “είμαστε από το Occupy Oakland, θέλουμε να σας βοηθήσουμε να οργανώσετε σωματείο, θα είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που είχατε συνηθίσει, και αν το αφεντικό προσπαθήσει να σας εμποδίσει ή να σας σαμποτάρει μπορούμε να του το κλείσουμε το μαγαζί.” Οπότε πολλοί εργάτες άρχισαν να ενθουσιάζονται. Σε οποιαδήποτε περίπτωση που το αφεντικό εμπόδιζε κάτι ή απέλυε κάποιον/α θα κάναμε απεργίες αλληλεγγύης, κάτι που είναι παράνομο στις ΗΠΑ, μέχρι να επαναδιαπραγματευτεί το σωματείο με την ηγεσία του franchise. Γιατί ήμασταν διατεθειμένοι να πάμε ακόμα και φυλακή για να πετύχει αυτό. Η μεγάλη βάση των ριζοσπαστών όμως θεωρούσε ότι η οργάνωση γύρω από την εργασία είναι ρεφορμιστική και δεν στήριζε τις προσπάθειές μας γιατί όπως είπα από την δεκαετία του ’50 το ζήτημα της εργασίας οργανώνεται βασικά από φιλελεύθερους οπότε έχει αποκτήσει κακό όνομα. Ότι δηλαδή το να οργανώνεσαι απλά γύρω από την εργασία είναι με κάποιον τρόπο ρεφορμιστικό, λες και το να αγωνίζεσαι απλά ενάντια στην αστυνομική βία δεν είναι ρεφορμιστικό. {…}
Πρέπει να έχεις πολύ μαχητικές απεργίες για να καταφέρεις ουσιαστική αύξηση του βασικού μισθού γιατί αλλιώς μέχρι να αυξηθεί θα έχουν ανέβει και όλες οι τιμές οπότε στην πραγματικότητα δεν θα υπάρξει ανατίμηση της εργατικής δύναμης. Και εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα με την ηγεσία αυτών των πραγμάτων. Η ηγεσία θα έπρεπε να έχει κάποιο πρόγραμμα για ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή ώστε να έχει κίνητρο για να παραβεί τον νόμο. Γιατί ο νόμος κάτι προστατεύει, γι’ αυτό και απαγορεύονται οι απεργίες αλληλεγγύης. Το κίνημα των εργαζομένων στα fast food με το fight for $15 έχει θέσει ένα αίτημα που ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο. Η βασική μου κριτική δεν έγκειται σε σωματεία με φιλελεύθερη ηγεσία αλλά σε ριζοσπάστες που δεν οργανώνονται γύρω από την εργασία.