Ένα αβάσιμο επιχείρημα (σιχαμένο θα λέγαμε εμείς γιατί έστω και λίγο να σκέφτει κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, άρα όποιος το χρησιμοποιεί το κάνει από την φωλίτσα του και με την πρόθεση τρωκτικού) για όσους δουλεύουν στις κακοπληρωμένες υπηρεσίες όπως στα fast-food και τα cafe είναι ότι δεν έχει προσπαθήσει αρκετά, ότι πρέπει να σπουδάσει (αν το έχει κάνει να το ξανακάνει με περισσότερο ζήλο) και θα βρεί μια δουλειά της “προκοπής”.
Η αντικειμενική αποτυχία του σύγχρονου δόγματος “όλοι εναντίων όλων με νύχια και με δόντια για το Όνειρο”, επιβεβαιώνεται από τους τεράστιους αριθμούς αποφοίτων που δουλεύουν σε αυτές τις δουλειές, από τους οποίους άλλοι προσπάθησαν λιγότερο και άλλοι περισσότερο για μια καλή θεσούλα – δεν έχει σημασία, τα διαπιστευτήρια που ζητάει το “σύστημα εργασίας” τα έχουν, όμως είναι περισσευούμενοι στην “αγορα εργασίας”.
Η υποκειμενική αποτυχία του έγκειται στο ότι δεν έχουμε φάει όλοι την φόλα της κοινωνικής ανόδου και έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν μας χαλάει καθόλου να σερβίρουμε και να φτιάχνουμε καφέδες – από το να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να γλύφουμε κώλους. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουμε αξιοπρεπείς μισθούς (γιατί αυτό υποννοούν όσοι ισχυρίζονται ότι “πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο”). Όχι μόνο τους αξίζουμε, αλλά τους απαιτούμε κιολας. Και τα διαπιστευτήριά μας είναι οι ανάγκες μας και τίποτα λιγότερο! Λοιπόν όσο τρελό και να ακούγεται: 7 ευρώ την ώρα για κάθε σερβιτόρα!
“Περισσότεροι από 400,000 απόφοιτοι δουλεύουν σε αυτές τις δουλειές”