Ο Στέβεν, 23 ετών, εργάζεται στην Deliveroo 10 μήνες. Μαζί με άλλους παραδότες, είναι μέλος της Συλλογικότητας Αυτόνομων Διανομέων του Παρισιού (CLAP). Αυτή η ομάδα, που δημιουργήθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο, αποσκοπεί στην ενοποίηση των διανομέων όλων των πλατφορμών, συνδικαλισμένων ή μη, με ποδήλατο ή δίκυκλο. Ο Steven είναι επίσης μέλος του συνδικάτου του Sud Commerce-services (Επιχειρήσεις Υπηρεσιών του Νότου), όπου από την κινητοποίηση τον περασμένο Αύγουστο προέκυψε ένα τμήμα των μεταφορέων.
Είσαι ένας διανομέας με ποδήλατο στο Deliveroo. Αυτό το καλοκαίρι, έχετε διεξάγει έναν υποδειγματικό αγώνα. Μπορείτε να μας υπενθυμίσετε από που προέρχεται ο θυμός και ποιες είναι οι απαιτήσεις σας;
Στις αρχές Αυγούστου, ο Deliveroo έστειλε ένα μήνυμα στους πιο ηλικιωμένους άνδρες για να ανακοινώσει μια αλλαγή της σύμβασης. Το μήνυμα ήταν απλό: πήγαν από 7,5 ευρώ εγγυημένα ανά ώρα συν 2 έως 4 ευρώ τη διαδρομή, σε 5 ευρώ τη διαδρομή. Εκείνοι που αρνήθηκαν έπρεπε να βρουν άλλη δουλειά. Για εμάς είναι μια γενίκευση της εργασίας με το κομμάτι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εξαρτώμαστε από τις παραγγελίες που έχουν τεθεί στην πλατφόρμα και ότι μπορεί να είμαστε διαθέσιμοι με το “κουτί” αρκετές ώρες χωρίς πληρωμή. Με τη συλλογικότητα (CLAP) ζητάμε ελάχιστο εγγυημένο ωρομίσθιο (15 ευρώ την ώρα) και αύξηση στα 7,5 ευρώ ανά διαδρομή. Πρέπει να γνωρίζετε ότι τα νούμερα αυτά δεν είναι “καθαρά”: αυτό που κερδίζουμε είναι ένα ποσό από το οποίο πρέπει να αφαιρέσουμε το 25% που πρέπει να δοθεί για συμμετοχή στο RSI (Régime Social des Indépendants, Ταμείο κοινωνικής ασφάλισης “Ανεξάρτητων” με επιμέρους παροχές), συν το κόστος συντήρησης του ποδηλάτου μας, το smartphone και το αντίστοιχο των εισφορών για παροχές που δεν έχουμε δικαίωμα, για την ανεργία, τις αμειβόμενες διακοπές, τη συνταξιοδότηση κ.λπ.
Πώς έχετε αγωνιστεί;
Βοηθηθήκαμε από διάφορες εμπειρίες πάλης σε άλλες χώρες, όπως η Αγγλία ή η Ισπανία. Είμαστε εξαιρετικά επισφαλείς, δεν έχουμε σίγουρη απασχόληση επειδή οι πλατφόρμες μπορούν να μας πετάξουν έξω χωρίς καμία νομική διαδικασία ή αιτιολόγηση. Πρέπει λοιπόν να επανεξετάσουμε το θέμα της κινητοποίησης και της απεργίας τόσο για να προστατευθούμε όσο και για να ασκήσουμε τη μέγιστη πίεση στο “κουτί” (σ.σ.: αργκώ για τις εταιρίες διανομής φαγητού”). Έτσι καλέσαμε για συγκεντρώσεις σε πλατείες, για να περιμένουμε εκεί τις εντολές μας. Μιλήσαμε για να σπάσουμε την απομόνωση, έπειτα κάναμε άγριες πορείες με τα πόδια, με ποδήλατο, για να μπλοκάρουμε τις παραγγελίες Deliveroo από τα εστιατόρια. Το ενδιαφέρον αυτής της στρατηγικής είναι πολλαπλό. Το κουτί δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι διανομείς που εμπλέκονται στο κίνημα και δημιουργούμε μια ισορροπία δυνάμεων, κάνοντας το κουτί να χάνει χρήματα, ενώ είμαστε σε θέση να πληροφορούμε τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την κατάστασή μας.
Με ποιες μορφές οργάνωσης διεξάγατε τον αγώνα;
Όπως είπα, στο Παρίσι και στις περισσότερες πόλεις είμαστε οργανωμένοι σε ένα πλέγμα από συλλογικότητες και μερικά μέλη είναι συνδικαλισμένα. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει παντού. Στο Μπορντό, για παράδειγμα, οι παραδότες οργανώνονται μόνο στο CGT. Οι συλλογικότητες έχουν το πλεονέκτημα ότι επιτρέπουν στους διανομείς να οργανώνονται εύκολα και να αρχίσουν να σπάνε την απομόνωση. Τα σωματεία φέρουν οργανωτική και οικονομική δομή, και εμπειρία απαραίτητη στον αγώνα. Αυτές οι δύο προσεγγίσεις είναι συμπληρωματικές.
Ποιες σχέσεις αναπτύξατε με διανομείς από άλλες χώρες; Αυτό σε τι σας εξυπηρετεί;
Στις 27 Σεπτεμβρίου διοργανώσαμε το πρώτο διεθνές κίνημα αγώνα για διανομείς τύπου uber. Διοργανώσαμε συγκεντρώσεις σε διάφορες γαλλικές πόλεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία). Αν και στο Παρίσι αυτό δεν είχε μεγάλη συμμετοχή, εξακολουθεί να είναι μια πρώτη εμπειρία διακρατικής απεργίας. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η εκμετάλλευση και η απόλυτη αβεβαιότητα των συνθηκών εργασίας μας, το γεγονός ότι είμαστε υποκείμενοι στις πολυεθνικές, μας υποχρεώνουν να σκεφτόμαστε τον αγώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Παραδόξως, προσπαθώντας να μας απομονώσουν, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε έτσι. Αυτή είναι μια από τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το παρόν συντονιζόμαστε με άλλες συλλογικότητες κυρίως μέσω Whatsapp. Αλλά κάποιοι σύντροφοι από το CLAP πήγαν στο Τορίνο τον περασμένο μήνα επί τη ευκαιρία του G7 για να συζητήσουν με τοπικά σχήματα από ψηφιακές πλατφόρμες. Μια συνάντηση επίσης θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο μέχρι το τέλος του έτους. Ελπίζουμε να δημιουργήσουμε τη βάση ενός πραγματικά διεθνικού κινήματος αγώνα, το οποίο ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να ξεπεράσει το ζήτημα των διανομέων και να επεκταθεί σε όλους τους τομείς επισφάλειας.
Πού είναι σήμερα η κινητοποίησή σας; Τι έχετε πετύχει;
Μετά από αρκετές ημέρες απεργίας, αρκετές διαδηλώσεις και μία κατάληψη χώρου, καταφέραμε να συναντήσουμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Deliveroo France. Κερδίσαμε ότι κανένας κινητοποιημένος οδηγός δεν θα τιμωρείται για τη συμμετοχή του. Αλλά κυρίως πετύχαμε μια δωρεάν ασφάλιση που καταβάλλεται σε όλους τους courier. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, από τη στιγμή που δε θεωρούμαστε μισθωτοί, δεν έχουμε δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση. Όταν τραυματιζόμασταν, όλα τα έξοδα ήταν δική μας ευθύνη εκτός αν προσυπογράφαμε ιδιωτική ασφάλιση, η οποία για το 60% έως 80% των διανομέων δεν έκανε τίποτα. Ενώ τώρα αυτή πληρώνεται από το κουτί. Επίσης συζητάμε με το κουτί μέσω συνδικάτων, για τη δημιουργία ενός βιώσιμου πλαισίου εκπροσώπησης του προσωπικού. Περιμένουμε να δούμε και είμαστε σε επαγρύπνηση γι’ αυτό το θέμα.
Ποιες προοπτικές βλέπετε για το μέλλον;
Επί του παρόντος, προσπαθούμε να δομηθούμε σε εθνικό επίπεδο. Μια συνάντηση όλων των αντίστοιχων σχημάτων της Γαλλίας θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Νοεμβρίου, θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την ανταλλαγή πληροφοριών, να σπάσουμε την απομόνωση και να συντονιστούμε. Προετοιμάζεται επίσης μια επερχόμενη σύσκεψη με τη διοίκηση του κουτιού, θα προσπαθήσουμε να έρθουν όσο περισσότεροι μεταφορείς από τις συλλογικότητες, να κάνουμε μια συγκέντρωση στον τόπο της συνάντησης και μια γενική συνέλευση.
Τελευταίες ερωτήσεις, οι οποίες εστιάζουν περισσότερο στις συνθήκες της εργασίας σας και την υπαγωγή της στις πλατφόρμες. Στις 27 του περασμένου Σεπτεμβρίου, οι ταχυμεταφορείς του Take Eat Easy, βρέθηκαν στο δρόμο όταν η πλατφόρμα έβαλε λουκέτο. Το αίτημά τους να αναθεωρηθούν οι εμπορικές τους συμβάσεις ως συμβάσεις εργασίας, απορρίφθηκε από τα δικαστήρια του Εργατικού Δικαίου: οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι είναι πράγματι ανεξάρτητοι, «ελεύθεροι να οργανώσουν την εργασία τους» και, επομένως, ότι οι προεδρεύοντες δεν είναι οι αρμόδιοι. Τι σκέψεις σας προκαλεί αυτό;
Οι δημόσιες αρχές, κάθε μία και στο σύνολό τους, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους θεωρώντας, σε όλα τα επίπεδα, ότι είναι αναρμόδιες, ως ανίκανες να απαντήσουν στις προβληματισμούς της “uber-οποίησης”. Βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή από την οποία δεν θα βγούμε ποτέ, αν δεν αγωνιστούμε στη βάση, εμείς, οι διανομείς. Δεν περιμένουμε τίποτα από τις δημόσιες αρχές, οι οποίες εδώ και πολύ καιρό θα μπορούσαν να εξετάσουν το ζήτημα και να το ρυθμίσουν, θα παλέψουμε και θα επιβάλουμε τα αιτήματά μας, όλα περνούν από τον αγώνα.
Σχετικά με τις συνθήκες της εργασίας τι είναι αυτό που σας κάνει εργαζόμενους εξαρτημένους από την πλατφόρμα;
Αρχικά, είμαστε εξαρτημένοι από την πλατφόρμα επειδή δεν μπορούμε να αναπτύξουμε μια πελατειακή βάση. Ο πελάτης που καταναλώνει δεν μπορεί να επιλέξει τον διανομέα του, οι παραδόσεις κατανέμονται από την Deliveroo ακολουθώντας έναν αλγόριθμο που ενσωματώνει ένα ορισμένο πλήθος δεδομένων (κερδοφορία, μέση ταχύτητα, εργασία για τα σαββατοκύριακα κλπ). Επιπλέον, πρέπει να τηρούμε υποχρεώσεις (τη στολή που φοράμε, τις μεδόδους εργασίας κλπ) που δείχνουν ότι υπάρχει εξάρτηση/υπαγωγή. Πρέπει να δίνουμε λόγο στις πλατφόρμες, υπάρχουν ποινές αν δεν δουλέψουμε τα Σαββατοκύριακα ή ακυρώσουμε τις ώρες εργασίας.
Η προοπτική είναι να διεκδικήσετε τη μετατροπή των διανομέων σε υπαλλήλους των πλατφορμών για τις οποίες δουλεύουν;
Δεν παίρνουμε το ερώτημα υπό την έννοια αυτή, όπως είπα, σήμερα βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή, κάπου ανάμεσα στην εξαρτημένη μισθωτή σχέση και τη θεωρητική ανεξαρτησία. Τα αιτήματά μας είναι σαφή: θέλουμε έναν ελάχιστο αξιοπρεπή και εγγυημένο μισθό, να είμαστε συμβεβλημένοι όπως οι άλλοι μισθωτοί σχετικά με την ανεργία, τη συνταξιοδότηση, την κοινωνική ασφάλιση. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να οργανώσουμε τα ωράρια εργασίας μας ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και θέλουμε ασφάλεια τόσο στα εργασιακά θέματα όσο και σωματικά. Αν αυτή η μορφή εργασίας ονομάζεται μισθωτή εργασία ή ανεξάρτητη δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που θέλουμε είναι να βγούμε από αυτή την γκρίζα ζώνη – που διαμορφώνεται σε όλο τον κόσμο, τις νέες επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις – με περισσότερα δικαιώματα.
πηγή: https://npa2009.org/idees/entreprises/nous-nattendons-rien-des-pouvoirs-publics-tout-passe-par-la-lutte