Η είδηση ότι ο Μέμο, ένας διανομέας μόλις 22 χρόνων κατέληξε χθες, έπειτα από ατύχημα που είχε στην δουλειά του, είναι θλιβερή από μόνη της. Δεν χρειάζεται να πούμε ούτε πόσα έπαιρνε (τις ξέρουμε καλά τις σκατοδουλειές τους), ούτε πόσα βγάζει το mikel εις βάρος των εργαζομένων του. Άλλα πράγματα χρειάζονται να ειπωθούν. Κι άλλα πράγματα χρειάζονται να γίνουν. Αλλά, δυστυχώς, σαν τάξη είμαστε ανέτοιμοι γι’ αυτά. Προς το παρόν, να σημειώσουμε. Μπορεί, όμως, κάποτε να καταφέρουμε να ετοιμαστούμε. Και τότε θα μιλήσουμε και θα πράξουμε. Και για τον Μέμο και για όλους. Γιατί, όπως το είπε κάποιος κάποτε, δεν θα έρθουμε ως η ενσάρκωση του ιδανικού των απελευθερωμένων εγγονών αλλά ως η λύτρωση των υποδουλωμένων προγόνων μας. Αυτό είναι το θηριώδες νεύρο της πιο πολύτιμης δύναμής μας: να μην ξεχνάμε και να μην συγχωρούμε. Κι αυτό κανένα κωλομάγαζο δεν θα μας το στερήσει.
