Εδώ είναι Βαλκάνια (εδώ, που ο χρόνος έχει σταματήσει)

Σας αρέσουν τα ταξίδια στο χρόνο; Θα θέλατε ίσως να είχατε την ξεχωριστή ικανότητα να γυρίσετε το χρόνο προς τα πίσω, μπας και παγώσετε έτσι τις εξελίξεις του παρόντος;

Αν σας γοητεύουν όλ’ αυτά, δε χρειάζεται να πάτε μακριά: το ελληνικό πολιτικό σύστημα κι οι κοινωνικές του συμμαχίες προσπαθούν να κάνουν ακριβώς αυτό. Ή έτσι φαίνεται, καταρχήν. Η πρόσφατη παραίτηση Κοτζιά, με αφορμή τις διαρκείς ενδοκυβερνητικές τριβές με τον Καμμένο για την συμφωνία των Πρεσπών, είναι απλά το τελευταίο περιστατικό -μετά τα συλλαλητήρια και πολλά ακόμα- στη σειρά που μοιάζει να επαναφέρει ένα σκηνικό από τα παλιά (1992-’93), με διαφορετικούς πρωταγωνιστές τώρα.

Σύμφωνα με το σενάριο, ο Τσίπρας παίζει το ρόλο του ανεπανάληπτου αρτίστα Κ. Μητσοτάκη: είναι, υποτίθεται, ο μετριοπαθής πρωθυπουργός που προσπαθεί να συγκεράσει τις ακραίες τοποθετήσεις των άμεσων συνεργατών του κι αναλαμβάνει αυτοπροσώπως (και) το υπ. εξωτερικών, επιχειρώντας να κλείσει ένα ορθολογικό διεθνή συμβιβασμό για το «όνομα της Μακεδονίας», ενώ τον εγκαταλείπουν τα στηρίγματά του. Ο (πάντα φασίστας) Καμμένος παίζει το ρόλο του (πάντα φασίστα) Σαμαρά: είναι εκείνος που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο καλό της (ελληνικής) Μακεδονίας -πέρα από την εύνοια των στιβαρών στρατιωτικά διεθνών συμμάχων- απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση και τελικά όντως το κάνει, με πάταγο. Κι ο Κοτζιάς; Αυτός, δυστυχώς για τον ίδιο, είναι μια «ανωμαλία» της διήγησης και παίζει το ρόλο που αναδείχθηκε με τραγικό τρόπο στο πρόσωπο του πρώην υπ. παιδείας Φίλη: ο «προοδευτικός» Σίσυφος που συγκρούεται με το βαθύ κράτος -και φυσικά χάνει κατά κράτος. Τι λέτε; Θα είναι ένα καλό remake ή θα κλαίμε τα λεφτά μας;

Ας σοβαρευτούμε όμως τώρα, αφήνοντας τη γελοιότητα στους πηγαίους πολιτικούς εκφραστές της, όπως παραπάνω. Δεν έχουμε 1992, αλλά 2018. Μάλλον όμως δεν έχει σημασία: οι έλληνες νομίζουν ότι μπορούν να σκηνοθετούν τις αντιθέσεις τους προς τέρψιν του κοινού -εντός κι εκτός συνόρων. Κι όπως τότε, έτσι και τώρα δεν θέλουν να λύσουν διπλωματικά και στα σοβαρά κανένα «μακεδονικό ζήτημα». Θέλουν μόνο να κερδίσουν χρόνο και να κάνουν τις διεθνείς επαφές και δοσοληψίες τους, απλά χρησιμοποιώντας αυτή την αφορμή.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι η συμφωνία των Πρεσπών, από τότε που υπογράφτηκε στις 17 του περασμένου Ιουνίου, ποτέ δεν είχε την (υπο)στήριξη των ελληνικών -εν πολλοίς- εθνικιστικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο -και φυσικά ούτε τις ευλογίες σημαντικών μηχανισμών του βαθέος κράτους (με πρώτη την εκκλησία). Ας θυμήσουμε εδώ και κάτι ακόμα: μόνο μετά από πόλεμο έχει κλείσει το ελληνικό κράτος κάποιου είδους διακρατικές συμφωνίες (ή συνθήκες, ή πρωτόκολλα) με τους γείτονές του, είτε βρισκόταν στη μεριά των χαμένων και του υπαγορεύονταν οι όροι, είτε των κερδισμένων και συνέβαινε το αντίστροφο.

Έχοντας την πιο στοιχειώδη εικόνα ενός πολιτικού σκηνικού που αναδιατάσσεται διαρκώς στα χρόνια της κρίσης και μιας κοινωνίας που πελαγοδρομεί από κάθε σωτήρα της άσχημης οικονομικής της κατάστασης, σε κάθε εθνεγέρτη των δικαίων «μας», θεωρείτε ότι υπάρχει σοβαρή περίπτωση ενός «πολιτισμένου» διπλωματικού συμβιβασμού; Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, μόνο στην περίπτωση εκείνη που θα είχε επιβληθεί απ’ έξω και βεβαίως κατόπιν σοβαρών ανταλλαγμάτων για τις προσοδικές δομές και λειτουργίες του ελληνικού κράτους. Είναι αυτή η περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών; Δεν έχουμε αυτή την εντύπωση...

Επομένως το βαθύ ελληνικό κράτος, όπως και το 1992-’93, κάνει έναν άλλο υπολογισμό, τζογάροντας (σ)το μέλλον του ιμπεριαλισμού του: στο βαθμό που δεν θα χρεωθεί την κατάρρευση της συμφωνίας, ποντάρει ότι η τωρινή διπλωματική «φιλοτιμία» και διαθεσιμότητα που έχει επιδείξει, κυρίως προς την μεριά των ΗΠΑ, θα ανταμειφθεί, ώστε αύριο, από καλύτερη γεωπολιτική θέση, να μπορεί να επιβάλλει καλύτερους όρους. Ή ακόμα ακόμα, να αναλάβει και την «κηδεμονία» του κράτους της Μακεδονίας, φυσικά με την άδεια των αμερικάνων.

Είναι εφικτό αυτό; Το 2018 -κι όχι το 1992, που άλλωστε δεν προέκυψε τελικώς κάτι τέτοιο; Είναι το 2018, δέκατος χρόνος διαχείριση της κρίσης· έβδομος χρόνος από τις αραβικές εξεγέρσεις· δεύτερο έτος προεδρίας Τραμπ· πρώτο έτος εμπορικού πολέμου ΗΠΑ - Κίνας... Είναι το 2018 -τι ακριβώς σκέφτονται οι έλληνες; Ότι μπορούν να παίζουν τον εαυτό τους σε μια ασταμάτητη λούπα κι αυτή η περιστροφή με κάποιο μαγικό τρόπο να τους αναβαθμίζει γεωπολιτικά;

Επίσης: είναι 2018 -δέκατος χρόνος μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Πάλι μια δολοφονία δίπλα μας, πάλι οι μπάτσοι κι οι φασίστες φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, πάλι οι μετανάστ(ρι)ες στον πάτο. Ναι, αλλά αυτό δεν είναι remake: είναι δέκα χρόνια -μετά και χειρότερα- χρόνια που έχουμε χάσει κι άλλο έδαφος, δέκα χρόνια που επιτρέπουμε στο ελληνικό κράτος να στήνει τα σκετσάκια του, όλο και πιο κακοπαιγμένα, πάνω στις πλάτες μας, στις πλάτες της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Και σε αντίθεση με το ελληνικό κράτος, το χρόνο μας τον διαφεντεύουν άλλοι...