Οι καιροί των δολοφόνων

Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν πιο εύγλωττη: στις 8 του περασμένου Μαϊου πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο η τέταρτη τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, κατά την οποία συμφωνήθηκε -ανάμεσα σε άλλα- να υπογραφεί εντός του 2018 η διακρατική συμφωνία για τον αγωγό φυσικού αερίου East Med. Ο πρωθυπουργός των σοσιαλ/ψεκασμένων μάλιστα, χαρακτήρισε τον αγωγό ως «έργο ύψιστης γεωπολιτικής σημασίας» -δηλαδή εκείνες τις μαγικές λεξούλες που προκαλούν διαχρονικά ρίγη συγκίνησης στο πεπτικό σύστημα του εντόπιου προσοδισμού. Λίγες μόλις μέρες μετά τις χαιρετούρες και τις συμφωνίες των κυρίων, στις 14 Μαϊου, ο ισραηλινός στρατός δολοφονούσε στη Γάζα πενηντα-εννιά (ή περισσότερους) παλαιστίνιους διαδηλωτές, γυναίκες, άντρες και παιδιά, και τραυμάτιζε με πραγματικά πυρά χιλιάδες επιπλέον, παράλληλα με τα εγκαίνια της αμερικάνικης πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Επρόκειτο για κανονική σφαγή, με τις -διακριτικές, ή όχι και τόσο- ευλογίες των «πολιτισμένων» δυτικών κρατών.

Τα πράγματα είναι καθαρά λοιπόν: το ελληνικό κράτος δεν υπολογίζει κανένα κόστος (των Άλλων) προκειμένου να εξυπηρετήσει τις γεωπολιτικές του φαντασιώσεις στην ανατολική Μεσόγειο. Και με φονιάδες θα συμμαχήσει -και χουντικούς θα υποστηρίξει, προκειμένου να προχωρήσει το έργο ύψιστης γεωπολιτικής σημασίας. Κι ας θεμελιωθεί πάνω σε μερικές εκατοντάδες πτώματα, σε τελική ανάλυση. Άλλωστε το εντόπιο πολιτικό και ιδεολογικό δυναμικό έχει εκπαιδευθεί σχετικά, με την πολύχρονη βάρβαρη και δολοφονική διαχείριση των μεταναστών εργατών.

Τα πράγματα είναι καθαρά: τα επιτελεία του ελληνικού κράτους απλώνουν μπροστά τους χάρτες της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων και πραγματοποιούν τις ανάλογες διπλωματικές συννενοήσεις, αναζητώντας γεωπολιτικές ευκαιρίες αναβάθμισης της αξίας του οικοπέδου τους.

Κανονικά, οι εξελίξεις των τελευταίων (τουλάχιστον) μηνών θα έπρεπε να έχουν χτυπήσει κινηματικούς «κόκκινους συναγερμούς». Κι όμως: δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μια περίεργη σιωπή φαίνεται να επικρατεί για τα πεπραγμένα και τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους. Ή -κάτι που είναι διαφορετικό, καταλήγει όμως σε παρόμοιο αποτέλεσμα- ένας αποπροσανατολιστικός θόρυβος.

Από τη μια μεριά επιζεί ακόμα ο παραδοσιακός αντι-ιμπεριαλισμός της αριστεράς, έχοντας υποστεί βεβαίως σειρά μεταλλάξεων μέσα στα χρόνια, ενώ και το φάσμα των πολιτικών του φορέων έχει διευρυνθεί προς -κάποτε ασύμβατες- κατευθύνσεις. Όμως η κεντρική ιδέα του παραδοσιακού αντι-ιμπεριαλισμού παραμένει εν πολλοίς απαράλλαχτη: αποδίδει το γεωπολιτικό «οπορτουνισμό» του ελληνικού κράτους στην εξάρτηση από τα «ιμπεριαλιστικά κέντρα» (δηλαδή τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους). Όπου, περίπου, «αναγκάζεται» να κάνει αυτές τις συμμαχίες -και να σπρώχνει οβίδες στην Μέση Ανατολή, και να πατάει πάνω στα πτώματα των παλαιστινίων, θα συμπληρώναμε. Κι αναγκάζεται, διότι αναζητεί αντίβαρα στην «τουρκική προκλητικότητα» -για να προεκτείνουμε την αντίληψη κατά το πατριωτικώς ορθόν... Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο παραδοσιακός αντι-ιμπεριαλισμός είναι πολιτικά χρεωκοπημένος εδώ κι αρκετές δεκαετίες, ενώ από τη δεκαετία του 1990 κι έπειτα έχει αποτελέσει συχνά-πυκνά το αριστερό άλλοθι του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Στην παρούσα συγκυρία έχει το δύσκολο έργο να βγάζει κατά το δυνατόν από το κάδρο των ευθυνών το ελληνικό κράτος -και κάνει ό,τι μπορεί σχετικά.

Από την άλλη μεριά, βρίσκεται ένας «ανθελληνικός» αντικατοπτρισμός του παραδοσιακού αντι-ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για ένα πλέγμα αντιλήψεων, το οποίο υπερθεματίζει σταθερά ως προς τις ιμπεριαλιστικές δυνατότητες του ελληνικού κράτους και την πολύχρονη προετοιμασία του για πόλεμο με την Τουρκία. Και τώρα λοιπόν που η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία παίρνει όλο και περισσότερο σάρκα, οστά και αίμα, το καλύτερο που σκέφτεται να κάνει είναι να εξετάζει προσεκτικά τα βίντεο από την Παλαιστίνη, μπας και «ανακαλύψει» fake news και «τρομοκράτες της Χαμάς»! Δεν πρόκειται μόνο για -παροιμιώδη, στην καλύτερη περίπτωση- πολιτική αστοχία, αλλά για κάτι χειρότερο: για συναισθηματικό και πολιτικό ακρωτηριασμό. Υπάρχουν λοιπόν και «καλές» συμμαχίες για το ελληνικό κράτος; Υπάρχουν δολοφόνοι που καθαγιάζονται, λόγω ενός (αναδρομικού) ιστορικού χρέους, το οποίο τους απαλλάσσει προκαταβολικά από την κριτική και τη δράση μας; Σοβαρά τώρα;
Ανήκουμε σε μια πολιτική παραδοση, η οποία έχει αναγνωρίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους εδώ και πολλά χρόνια -και έχουμε δράσει ξανά και ξανά εναντίον του. Ποτέ δεν φάγαμε το παραμύθι της αδυναμίας του και βεβαίως, δεν πρόκειται να φάμε ούτε και τις φαντασιώσεις του.

Όμως ο καιρός περνάει, το ελληνικό κράτος κάνει τις αιματηρές συμμαχίες του -και δεν φαίνεται να πολυασχολείται με μύθους και φαντασιώσεις. Το σχίσμα μεταξύ πραγματικότητας και ιδεολογίας δεν το αφορά: δουλειά του, δουλειά κάθε κράτους, είναι να διαμορφώνει την πραγματικότητα (και) εναντίον μας. Αυτός είναι λοιπόν ο δικός μας οδηγός: να σταθούμε απέναντι στις έμπρακτες επιλογές του ελληνικού κράτους, πριν αλέσει τις ζωές μας -περισσότερο απ΄ ότι το κάνει ήδη...