Antifa cypha: παεί να πει: πολιτική οργάνωση σε χαλεπούς καιρούς

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Π.Φύσσα/Killah P. Εντω μεταξύ η δίκη της συμμορίας χ.α. συνεχίζεται με προοπτική να τελειώσει (λένε) στα τέλη του 2018. Κάλλιο αργά...

Είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς/ες που δεν στήνουν την πολιτική τους δράση πάνω σε οποιουδήποτε είδους νεκρολογίες. Kαι φυσικά δεν είμαστε οπαδοί της αστικής δικαιοσύνης. Από την αυγή της αντιεξέγερσης, το 2009, έως τις εκλογές του 2012 και την εκτόξευση της συμμορίας στην κεντρική πολιτική σκηνή, κύλησε πολύ νερό και αρκετό αίμα. Κι ακόμα περισσότερο μέχρι τη δολοφονία Φύσσα κι αμέσως μετά. Κι όπως το αίμα δε γίνεται νερό, έτσι και η κινηματική δράση και μνήμη δεν μπορεί, δεν πρέπει να γίνεται ένα συνονθύλευμα από ξερές ημερομηνίες, ηρωικές διηγήσεις και φτηνές πόζες.

Είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς/ες που όλ’ αυτά τα χρόνια, τα χρόνια της παλινδρόμησης από την ευφορία της εξέγερσης στο κράτος έκτακτης ανάγκης, προσπαθούσαμε να έχουμε στέρεες και just in time εκτιμήσεις και απόψεις για την συγκυρία. Αναγνωρίσαμε την συμμορία χ.α. ως μια ειδική αποστολή του κράτους έκτακτης ανάγκης -και σίγουρα όχι σαν μετενσάρκωση του μετεμφυλιακού κράτους. Αναγνωρίσαμε επίσης την αντιναζιστική πόλωση που προκάλεσε παντού στην επικράτεια, ως μια αυθεντική, αλλά ταυτόχρονα και φτωχή σε περιεχόμενα/κατευθύνσεις, κοινωνική αντίθεση με συγκεκριμένα όρια. Αντιληφθήκαμε την συνεχιζόμενη δικαστική περίφραξη της συμμορίας ως την ενδεδειγμένη μέθοδο να μαζευτεί πολιτικά και εκλογικά το φαινόμενο, ενόσω φυσικά συνεχίζει τις δουλειές της, όπως πάντα. Κι όλο αυτό τον καιρό, με τις όποιες δυνάμεις μας, ήμασταν και είμαστε στο δρόμο, υποστηρίζοντας μικρές και μεγάλες δράσεις, απόπειρες να ξεπεραστούν αδυναμίες και όρια, να δοκιμαστούν αντιφάσεις και να στηθούν αυθεντικές κοινωνικές/πολιτικές σχέσεις.

Γιατί τα λέμε όλ’ αυτά; Για μια σειρά λόγους. Κατά πρώτον επειδή τα παραπάνω υποδεικνύουν στιγμές πολιτικής οργάνωσης: όχι την τελευταία λέξη του ανταγωνισμού, απλά την επιμονή, τη σχέση και τη δέσμευση σε κοινούς σκοπούς. Με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις μας βεβαίως, αλλά επιτέλους χρειαζόμαστε αναχώματα ενάντια στο νέο ολοκληρωτισμό, αλλά και την επέλαση της βλακείας. Αν η κινηματική κατάσταση αιωρείται μεταξύ του χρεωκοπημένου (από δεκαετίες) αριστερισμού της δημιουργίας γεγονότων και του μικροαστικού πατερναλισμού που λοξοκοιτάει προς το κράτος, έχουμε πράγματι διαλέξει το δύσκολο δρόμο. Κι αν ο οππορτουνισμός είναι πλεύση παντός καιρού, έχουμε διακόψει πολλά χρόνια κάθε δεσμό με τις αναγνωρισμένες σχολές πολιτικής επιβίωσης.

Γιατί τα λέμε όλ’ αυτά; Ανάμεσα σε πολλούς άλλους λόγους, επειδή μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, τη χτυπητή έλλειψη υπολογίσιμου ανταγωνισμού δηλαδή, έχουμε γεμίσει επίδοξους «απελευθερωτές» - κι αυτό δυστυχώς δεν είναι καν παράδοξο. Η αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης ξεπέφτει σταθερά σε χιλιοπατημένους φορμαλισμούς, ενώ χρειαζόμαστε καινούργιες απαντήσεις κι ακόμα περισσότερες ερωτήσεις. Αν η όποια κινηματική έμπνευση είναι κακοβαλμένα copy paste από τα παλιά, ρετάλια του χτες που παριστάνουν τα πέπλα του αύριο, δεν θα πάρουμε. Χρειαζόμαστε ο ένας την άλλη, χρειαζόμαστε την αποφασιστικότητα, χρειαζόμαστε όμως εξίσου τις αβεβαιότητες και τις αμηχανίες μας.

Διότι αν μας έχει διδάξει κάτι η περίοδος που προηγήθηκε είναι ότι οι βεβαιότητες «εσωτερικού χώρου» σπάνε τα μούτρα τους μπροστά στην πραγματικότητα και τα βιώματα της κρίσης. Κι είναι πάντα πιο εύκολο να κοιτάζουμε προς τα κει που έχουμε μάθει, παρά να αντλούμε έμπνευση και κουράγιο από τους πραγματικούς ανθρώπους: εκείνους που δεν απαγγέλουν τρύπια μανιφέστα - ναι, εκείνους που κολυμπάνε στις αντιφάσεις τους, επίσης. Αυτό είναι το δύσκολο πεδίο των σχέσεων. Που φυσικά δεν μπορούν να είναι οι παλιές τσαλαπατημένες ταυτότητες ή οι πόζες, οι οποίες εσχάτως μεταφράζονται και σε like στα social media. Σχέσεις - όχι άλλους μικρόκοσμους κατανάλωσης και ανακύκλωσης.

Γιατί τα λέμε ολ’ αυτά; Μπορεί να χρειαστούν κάπου, σε κάποιους/ες. Σε μας σίγουρα. Γιατί εννιά χρόνια μετά την εξέγερση και τέσσερα μετά τη δολοφονία Φύσσα, η κινηματική άμπωτη δεν είναι παρά προέκταση της συρρίκνωσης στις καρδιές και τα μυαλά. Δεν είναι παρά έκφραση μιας συνθήκης παραίτησης ή μιας συνθήκης κατάδυσης στους μικρόκοσμους. Κι αν χρειαζόμαστε τον πραγματικό κόσμο, τις πραγματικές σχέσεις, είναι για να δίνουμε διεξόδους στις αρνήσεις μας, πριν γίνουν κατάθλιψη και μονομανία.
Γι’ αυτό είμαστε κοινωνικοί, γι’ αυτό είμαστε επίσης αντικοινωνικοί: θα χτίσουμε με ό,τι απομένει. Με τις αρνήσεις, αλλά ενάντια στους φορμαλισμούς. Με αποφασιστικότητα, ενάντια στις πόζες. Με αβεβαιότητα, ενάντια στις παλιές συνταγές.

Και πραπαντός μην γίνει παρεξήγηση: η πολιτική οργάνωση δεν προσφέρει καμιά εγγύηση στην αποτροπή των χειρότερων, που έρχονται, που είναι ήδη εδώ. Στις εποχές που ζούμε είναι «μόνο» μια συλλογική κραυγή στο σκοτάδι. Όχι από φόβο, αλλά από μιαν οργή που αρνείται πρώτα απ’ όλα αυτό το βουβό πόνο των καιρών μας. Η πολιτική οργάνωση είναι σαν ένα τραγούδι μιας λησμονημένης παράδοσης, που ανακαλύπτουμε σκάβοντας...