Δεξιά όλο και πιο δεξιά

Εδώ και 31 τεύχη στην ταυτότητα αυτού του περιοδικού (στη σελ. 2) κάτι γράφουμε περί της αναβίωσης του «οικονομικού εθνικισμού», όπως επίσης και για την προτεραιότητα του εθνικού/κρατικού συμφέροντος μέσα στην κρίση. Αυτή η τάση, που ήταν εμφανής στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σκηνικό εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, φαίνεται πια να είναι η αδιαμφισβήτητη κατεύθυνση πλεύσης των αφεντικών, των κρατών και των κοινωνικών συμμαχιών τους, μετά το τελευταίο ξέσπασμα της κρίσης. Κι αν για να εντοπίσει κανείς αυτήν την τάση τα προηγούμενα χρόνια, χρειαζόταν να διυλίσει τις εφήμερες εντυπώσεις της δανεικής ευδαιμονίας για να δει να σχηματίζεται μπροστά του η «μεγάλη εικόνα», πλέον η πραγματικότητα της κρίσης την κάνει ξεκάθαρη. Τα γεγονότα που αποδεικνύουν κάτι τέτοιο είναι πολλά και καταιγιστικά - χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει κανείς στην Ουκρανία και τις διακρατικές πολώσεις που προκλήθηκαν (γράφουμε αλλού σ’ αυτό το τεύχος για το θέμα) ή αντίστοιχου είδους εντάσεις.

Η προτεραιότητα του εθνικού/κρατικού συμφέροντος δίνει τον τόνο. Κι αυτό ισχύει, είτε αναφερόμαστε στην «προστασία της εθνικής εργατικής τάξης» (το «έξω οι ξένοι εργάτες», διατυπωμένο με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους, συγκινεί πολλούς περισσότερους1 απ’ τους κραγμένους φασίστες), είτε παρατηρούμε τις κινήσεις για την προστασία των εθνικών επιχειρήσεων (ο προστατευτισμός και οι οξυμένες εμπορικές/νομισματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ κρατών ή συνασπισμών κρατών βρίσκονται σταθερά στην ημερήσια διάταξη). Φυσικά δεν θα έπρεπε να προξενεί καμία εντύπωση πως ακριβώς αυτά τα στοιχεία είναι που αναδεικνύονται και από τους καθαρόαιμους φασίστες στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Άλλωστε τα (κρυφά ή όχι) συστημικά «καύσιμά» τους, το (διακριτικό ή όχι) σπρώξιμό τους, προέρχεται σε μεγάλο βαθμό και από τη χείρα βοηθείας που δίνουν στη συγκρότηση των εθνικών καπιταλιστικών μπλοκ σε κάθε χώρα. Κατά τα λοιπά είναι τεράστια η συνεισφορά τους στη συγκρότηση των κοινωνικών συμμαχιών του νόμου και της τάξης στο όνομα της καταπολέμησης «της μετανάστευσης, της τρομοκρατίας και του ισλαμικού εξτρεμισμού». Καθόλου παράξενο λοιπόν που όλ’ αυτά τα δεδομένα πρόκειται να αποτυπωθούν στις επερχόμενες ευρωεκλογές, σε εμφατικό βαθμό κατά πάσα πιθανότητα. Αν δώσουμε βάση στα γραφόμενα διαφόρων πολιτικών αναλυτών ανά την Ευρώπη, τα ακροδεξιά/μεταφασιστικά κόμματα πρόκειται να πάρουν το 1/3 των συνολικών ψήφων τον προσεχή Μάιο, εκτός εάν μειωθεί σημαντικά η αποχή που παρατηρείται στις ευρωεκλογές. Προβλέπεται μάλιστα πως το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν στη Γαλλία, το PVV του Βίλντερς στην Ολλανδία και το UKIP2 στη Βρετανία θα βγουν πρώτα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων στις χώρες τους! Ήδη η Λε Πεν και ο Βίλντερς συνεταιρίστηκαν πολιτικά από τα τέλη του περασμένου χρόνου και ανακοίνωσαν πως σκοπεύουν να συγκροτήσουν ξεχωριστή κοινοβουλευτική ομάδα (που θα ονομάζεται European Alliance for Freedom, τί ειρωνεία!) στα πλαίσια του ευρωκοινοβουλίου, με σκοπό “να βουλιάξουν την ε.ε. από τα μέσα”. Τι συμβαίνει λοιπόν; Συμβαίνει στην Ευρώπη (και αλλού) μια - εκλογική και όχι μόνο - «άνοιξη της ακροδεξιάς», σε πλήρη αναντιστοιχία με τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων στις αραβικές χώρες; Επιστρέφει ο μεσοπόλεμος και οι πολιτικοί απόγονοι των πρωταγωνιστών του;

Αφού σημειώσουμε πως δεν είμαστε οπαδοί των εύκολων ιστορικών αναλογιών, οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε την πολιτική κεφαλαιοποίηση της «εθνοκρατικής προτεραιότητας», πολύ νωρίτερα απ’ τους σημερινούς υποτιθέμενους «ανησυχούντες». Άλλωστε δεν ήταν οι mainstream πολιτικοί σχηματισμοί που τόσα χρόνια “δικαιολογούσαν” τις δεξιόστροφες κατευθύνσεις τους, με βασικό επιχείρημα την εκλογική ανάσχεση της ακροδεξιάς; Αυτοί ήταν, μαζί με τα media και τους ειδικούς τους, που μιλούσαν για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, απ’ τη στιγμή που (ουφ!) δεν ανεβαίνουν τα εκλογικά ποσοστά των καθαρόαιμων φασιστών. Φαίνεται λοιπόν πως εκείνη η περιβόητη καθεστωτική τακτική «πολέμα το φασισμό με (light ή όχι) φασισμό», που εφαρμόζεται πανευρωπαϊκά εδώ και πολλά χρόνια, φτάνει στα πολιτικά της όρια ή τείνει να εκπληρώσει την αποστολή της, σύμφωνα με μια διαφορετική ανάγνωση. Άλλωστε υποστηρίζουμε σταθερά πως ο φασισμός δεν είναι απλά ψήφοι που κατευθύνονται εδώ ή εκεί. Ο φασισμός με τις ποικίλες πολιτικές αποκρυσταλλώσεις του, λέμε, δεν είναι κάτι σαν ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπου οι πολιτικές και εκλογικές χασούρες των μεν είναι κέρδη των δε! Ούτε πρόκειται για μια δεξαμενή (ή βόθρος καλύτερα) ορισμένου όγκου, που δεν μπορεί να μεγαλώσει! Τα μαθήματα της Ιστορίας υποδεικνύουν πολλά και διάφορα - για όποιους θα ήθελαν να τα λαμβάνουν υπ’ όψη τους. Ανακεφαλαιώνοντας: οι εθνοκρατικές προτεραιότητες έχουν επιστρέψει και διαμορφώνουν ηγεμονικά τις κυρίαρχες πολιτικές ατζέντες, άσχετα απ’ τις εκλογικές επιτυχίες των (light ή όχι) φασιστών. Έχουν επιστρέψει πολύ νωρίτερα στη ροή του ιστορικού χρόνου και η αναγκαιότητά τους υπαγορεύεται από την εθνική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Στο επίπεδο αυτό φυσικά και δεν πρέπει να ξεχνάμε την Ιστορία: ο ιστορικός φασισμός/ναζισμός «μακροημέρευσε» κατά το μεσοπόλεμο και οδήγησε στην παγκόσμια καταστροφή του Β’ Παγκόσμιου, επειδή ακριβώς βρέθηκε στο «τιμόνι» εθνικών καπιταλιστικών σχεδίων μέσα στην τότε κρίση. Κι αυτό δε συνέβη μόνο στη Γερμανία και την Ιταλία, που υπήρξαν οι πιο προφανείς περιπτώσεις...

Ελληνικά οχυρά

Ζώντας στη χώρα των λωτοφάγων, στο μέρος όπου οι εντυπώσεις των γεγονότων κάθε είδους μοιάζουν να είναι ηγεμονικές, υπάρχει άραγε χώρος και πολιτική διαύγεια για τη «μεγάλη εικόνα» της εθνο/κρατικής προτεραιότητας; Ή μήπως το ζήτημα εξαντλείται στην «κυβέρνηση της αριστεράς», τις τακτικές εκλογικής επιβίωσης της δικομματικής κυβέρνησης και το ακριβές όνομα που θα κατέβει η συμμορία της χ.α. στις προσεχείς εκλογές; Βουτώντας στο βούρκο της καθεστωτικής πολιτικής και πλησιάζοντας προς τις διπλές εκλογές του Μαϊου, είναι προφανές ότι το προσωπικό της κεντρικής πολιτικής σκηνής δίνει τα ρέστα του για ένα καλό πλασάρισμα. Όμως, καθώς η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού έχει γίνει ο χρυσός κανόνας του, ο καθένας κάνει και τους μικρο-υπολογισμούς του για την επόμενη μέρα. Λόγου χάρη στη νδ όλοι αυτοί οι πολιτικοί φεουδάρχες και κοτζαμπάσηδες που την συναποτελούν, έχουν βγάλει τα μαχαίρια τους και τ’ ακονίζουν εν όψει των πιθανών μετεκλογικών ανακατατάξεων. Το πασοκ και οι συν αυτώ θυμίζουν όλο και περισσότερο τον παλιό σύριζα (τη στιγμή φυσικά που ισχύει και το ανάποδο), δημιουργώντας μηντιακό θόρυβο γύρω από διάφορες “κεντροαριστερές” πρωτοβουλίες και κινήσεις, μπας και διασωθούν εκλογικά. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τη δημαρ. Ο σύριζα προβάρει τα καλά του ρούχα κι ετοιμάζεται για μια πολιτική διεύρυνση που θα φτάνει μέχρι τις παρυφές της συμμορίας - είναι κι αυτή μια απόδειξη πως είναι καθ’ όλα έτοιμος να κυβερνήσει. Το κκε συνεχίζει να ζει το δράμα του, κουνώντας το δάχτυλο στους ψηφοφόρους του σύριζα που έχουν ποντάρει στην “αριστερή διακυβέρνηση”. Απ’ την άλλη μεριά οι καμμένοι έλληνες θα μονομαχήσουν με τα υπόλοιπα κομματίδια της cult δεξιάς (λέγε με Β. Πολύδωρα) του όψιμου αντιμνημονιακού στρατοπέδου για όποιο ψηφουλάκι περισσέψει μεταξύ νδ και χα - με όποιο όνομα κι αν συμμετάσχει στις εκλογές αυτή η τελευταία.

Κάπως έτσι λοιπόν η ζωή συνεχίζεται. Κάπως έτσι το γεγονός ότι σύσσωμο το καθεστωτικό πολιτικό σκηνικό μετακινείται δεξιά - όλο και πιο δεξιά, θεωρείται κάτι σαν φυσικό γεγονός, κάτι σαν τον καιρό ή τη χειμερινή αιθαλομίχλη της Αθήνας. Δεν είναι μόνο οι εκλογικές μεταγραφές του συριζα ή οι φασιστικές εμπνεύσεις της ηγετικής ομάδας της νδ (για τα οποία γράφουμε παραπλεύρως) που πιστοποιούν κάτι τέτοιο. Πρώτα πρώτα το καταλαβαίνει κανείς μέσα στις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις, όπου ο συντηρητισμός τους είναι πλέον θερμοκρασίας ψυγείου. Το καταλαβαίνει από την σχεδόν ολοκληρωτική επικράτηση των νεοφιλελεύθερων ιδεολογιών και της ρητορικής του «δημόσιου χρέους» παντού· ακόμα χειρότερα όταν μιλάμε για τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Το καταλαβαίνει τέλος, από τη συσσώρευση κοινωνικής βλακείας γύρω απ’ το φαινόμενο χ.α. τα τελευταία χρόνια. Αυτά είναι μερικά από τα δεδομένα που συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ελληνικής «μεγάλης εικόνας», δηλαδή τη διαταξική αφετηρία «πρώτα η Ελλάδα». Σ’ αυτό το περιοδικό (το ίδιο ισχύει επίσης και για μια σειρά εγχειρημάτων συντρόφων της οργανωμένης Αυτονομίας) έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά πάνω στο θέμα. Για παράδειγμα έχουμε αναγνωρίσει στις (υπέρ ή κατά) πολιτικές στάσεις για το «μνημόνιο», αυτές ακριβώς τις ελληνικές εθνο/κρατικές προτεραιότητες. Το γεγονός ότι αυτές μπορούν να λαμβάνουν και «αριστερό» πρόσημο, όπως συμβαίνει κατά κόρον στις μέρες μας, λέει πολλά για τους εμπνευστές τους. Για την ακρίβεια λέει τα πάντα: για τις διαταξικές αφετηρίες και θέσεις που υπονομεύουν απ’ τα αριστερά τη δυνατότητα της πολιτικής ανασύνθεσης του πολυεθνικού προλεταριάτου σ’ αυτή τη χώρα. Κι αν έχετε ακόμα αμφιβολίες περί αυτού, ψάξτε να δείτε τι γράφουν διάφορα αριστερά site για την υπόθεση των Ιμίων: αφού κάνουν την «αυτοκριτική» τους, που επί τόσα χρόνια άφησαν το θέμα αποκλειστικά στη συμμορία χ.α., προτείνουν ούτε λίγο ούτε πολύ «ν’ αρπάξει η αριστερά τα γεγονότα των Ιμίων (και τους έλληνες νεκρούς καραβανάδες) απ’ τα χέρια των φασιστών που τα καπηλεύονται»!

Συμπέρασμα; Σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι μόνο η δικομματική κυβέρνηση (και κυρίως η νδ) που θέλει να «επαναπατρίσει» τους ψηφοφόρους της συμμορίας. Όπως φαίνεται θα έχει και σκληρό «ανταγωνισμό» από τ’ αριστερά. Να πόσο μακριά - και πόσο δεξιά - μπορεί να φτάσει ο διακομματικός κρατικός «αντιναζισμός»: να ντουμπλάρει τους ναζί στο «γήπεδό» τους. Μην απορεί λοιπόν κανείς για το πως οι εθνο/κρατικές αφηγήσεις μοιάζουν (αλλά δεν είναι!) αχτύπητες και χωρίς υπολογίσιμο πολιτικό αντίλογο...