Στιγμές φασισμού στα τέλη του 2012

Η δημοσιότητα του νεο-ολοκληρωτικού λόγου (και έργου) τρέχει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Τα σχετικά καυχήματα, οι απόψεις και οι ειδήσεις είναι καθημερινά και ξεφεύγουν κάμποσο από τον ορίζοντα των πεπραγμένων της γνωστής παρακρατικής συμμορίας-που-έγινε-κόμμα, η οποία βέβαια έχει και τη μερίδα του λέοντος στη δημόσια προσοχή. Ωστόσο ο φασισμός του 21ου αιώνα συνεχίζει να ξεδιπλώνεται, τόσο στο κέντρο της δημοσιότητας, όσο και στα περιθώριά της.
Ξεχωριστό ρόλο σ’ αυτήν την εξέλιξη έχει το διαδίκτυο. Δεν είναι φυσικά σημερινή εξέλιξη η ιντερνετική διάχυση του φασιστικού, του εθνικιστικού και του μιλιταριστικού λόγου μέσα από ένα μεγάλο πλήθος site και blog, που τα περιεχόμενά τους κινούνται μεταξύ παρακράτους και ουφολογίας, εξωτερικής πολιτικής και συνωμοσιολογίας, κάνοντας ταυτόχρονα και πολλές «δουλειές» προς ιδίον όφελος. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι πως διαφορετικά συστατικά στοιχεία του εθνικού κορμού και του συμπλέγματος της ασφάλειας, με διακριτή παρουσία στο διαδίκτυο, αποκτούν πλέον μια οργανική συμπληρωματικότητα. Που κι αυτή με τη σειρά της είναι ευθέως ανάλογη της πολυπρόσωπης παρουσίας του νέου φασισμού στους μηχανισμούς και τα κόμματα του ελληνικού κράτους. Κάπως έτσι ιδρύονται ηλεκτρονικά «πατριωτικές πολιτοφυλακές», ενώ την ίδια στιγμή αυθεντικοί πράκτορες κάνουν μαθήματα εξωτερικής πολιτικής γι’ αρχάριους. Κάπως έτσι διαδίδονται φήμες «για τον πακιστανό που βίασε...» ή για πραξικοπήματα που πνίγηκαν στη γέννησή τους. Είναι ενδεικτικό πως site όπως το defencenet.gr, το οποίο ευννοεί τα ρώσικα οπλικά συστήματα στις ελληνικές αμυντικές προμήθειες, χρησιμοποιούνταν εδώ και χρόνια ως «έγκυρη» πηγή για επερωτήσεις βουλευτών του λα.ο.σ. στη βουλή, πριν καταλήξει να στηρίζει (υπόγεια ή όχι) τη γνωστή παρακρατική συμμορία.   
Τα σχετικά site και blog παραπέμπουν το ένα στο άλλο, διογκώνοντας τεχνητά διάφορα γεγονότα και φτιάχνοντας ένα φασιστικό γαλαξία ειδήσεων ή φημών που σερβίρονται με την πειστικότητα του συμβάντος. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το φαινόμενο των φασιστικών site διευρύνει και την πιθανότητα (και τη διάδοση) μιας προβοκάτσιας από τη μεριά κάποιων μηχανισμών. Αρκεί να σκεφτούμε πως θα παρουσιαζόταν η δράση της ΜΑΒΗ ή ακόμα και η «κρίση των Ιμίων», αν υπήρχε τότε αυτός ο φασιστικός ηλεκτρονικός οχετός. Παρακάτω σχολιάζονται ειδήσεις, ως επί το πλείστον αλιευμένες από τέτοια site.

1. Ο γερο-Αρσένης.

Ένα πράγμα δεν λείπει απ' αυτό τον τόπο: οι ειδικοί επί των «εθνικών κινδύνων» που απειλούν αυτό το τίμιο κράτος. Ένας τέτοιος, ο υπέργηρος πλέον πρώην υπουργός του πασοκ Γεράσιμος Αρσένης, έδωσε συνέντευξη στο καραβανοsite OnAlert.gr και είπε διάφορα που δεν «κάνει» να λέγονται ανοιχτά από τους εν ενεργεία πολιτικούς. Αλλά αυτός δεν μάσησε τα λόγια του, ίσως γιατί ονειρεύεται ένα ρόλο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αντίστοιχο με του Μητσοτάκη: να λέει ανοιχτά και ωμά τις «μεγάλες αλήθειες».
Κι έχει βαρύ βιογραφικό ο Αρσένης, μιας και ήταν υπουργός άμυνας από το 1993 ως το 1996, πρώτα με πρωθυπουργό τον Α. Παπανδρέου και μετά με τον Κ. Σημίτη. Ήταν ένας υπερδραστήριος υπουργός σε «εθνικά ταραγμένα» χρόνια. Ας θυμηθούμε τα πιο σημαντικά απ' τα πεπραγμένα του: αυτός ήταν που διακήρυξε το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» Ελλάδας και Κύπρου, το οποίο φιλοδοξούσε να περικυκλώσει πολιτικο-στρατιωτικά την Τουρκία. Αυτός ήταν υπουργός την εποχή της κρίσης των Ιμίων το 1996, που αποτελεί ήδη από τότε και το κεντρικό ετήσιο πολιτικό γεγονός της χ.α. Με τη δική του άμεση συμμετοχή (καθώς και με του τότε υπ. εξωτερικών και σήμερα προέδρου της δημοκρατίας, Κ. Παπούλια) υπήρξε εμπλοκή των ελληνικών κρατικών και παρακρατικών υπηρεσιών στο γιουγκοσλαβικό σφαγείο, στο πλαίσιο της «ελληνοσερβικής φιλίας» (και συνεργασίας στο σχεδιαζόμενο διαμελισμό του κράτους της Μακεδονίας). Τέλος, επί της υπουργίας του υπογράφτηκε η πρώτη αμυντική συμφωνία με το κράτος του Ισραήλ το 1994.
Δεν έκανε και λίγα, έτσι δεν είναι; Το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί γι' αυτόν είναι πως ξέρει για ποιο πράγμα μιλάει. Θαυμάστε λοιπόν τι είπε για το ζήτημα του (ελληνικού) χρέους: 

«Το χρέος ιστορικά ποτέ δεν λύθηκε ομαλά. Λύθηκε είτε με υπερπληθωρισμό, είτε με πόλεμο. Αυτό να μην το ξεχάσουμε. Και θέλω ν΄αναφερθώ συγκεκριμένα στο παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας, που σήμερα μας κάνει το δάσκαλο. Στο χρέος της Γερμανίας και στους (σ.σ: παγκόσμιους) πολέμους που δημιουργήθηκαν λόγω των χρεών. Άρα μην ξεχάσουμε λοιπόν ότι το χρέος συνδέεται με θέματα εξωτερικής πολιτικής, εξωτερικών κινδύνων και πολέμων.»
Δείχνει το δρόμο ο Αρσένης! Άλλωστε, με σπουδές στα οικονομικά κάτι παραπάνω θα ξέρει. Υπερπληθωρισμός σημαίνει φυσικά επιστροφή στη δραχμή, στη δική μας περίπτωση. Ο πόλεμος όμως; Ο πόλεμος είναι επέκταση του ελληνικού ζωτικού χώρου (στις πλάτες μας και πάνω απ' τα πτώματά μας)! Αυτό φαντασιώνει ο γηραιός «στρατηγός» και φέρνει σαν παράδειγμα τους Γερμανούς. Ξεχνάει βέβαια να πει ότι τελικά ούτε αυτοί τα κατάφεραν - θα το θεώρησε δευτερεύον μάλλον. Όμως το βαθύτερο νόημα όσων είπε, βρίσκεται στη σύνδεση του χρέους με τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολέμων. Γιατί μπορεί η επικοινωνιακή διαχείριση του χρέους να επικεντρώνεται μέχρι τώρα στις εκθέσεις της τρόικας και τις δόσεις των δανείων, αλλά κανένας δεν θα έπρεπε να ορκίζεται ότι μόνο αυτό θα συμβαίνει π.χ. και σε δύο-τρία χρόνια από σήμερα. Η εξωτερική πολιτική είναι ένα διαρκές και ανοιχτό πεδίο παρέμβασης για το ελληνικό κράτος - θυμίσαμε προηγουμένως το ρόλο του ίδιου του Αρσένη κατά τη δεκαετία του 1990
(και γράφουμε κάποια επιπλέον πράγματα στη «νεκρολογία» που ακολουθεί παρακάτω). Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως εκείνο που στον υπόλοιπο κόσμο αποκαλείται «εξωτερική πολιτική», στην Ελλάδα (καθόλου τυχαία) ονομάζεται «εθνικά θέματα». Το υπονοούμενο είναι σαφές: εθνικά θέματα είναι οι εδαφικές και πληθυσμιακές «εκκρεμότητες» της ολοκλήρωσης του ελληνικού κράτους μέχρι... όπου γουστάρουμε εμείς! Μέχρι το Δούναβη σύμφωνα με το Ρήγα Φεραίο, ή ίσως τον Ινδό ποταμό του σφαγέα Αλεξάνδρου.
Για του λόγου το αληθές, ο Αρσένης, αφού φιλοσόφησε περί της κρίσης λέγοντας πως γεννάει προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες, ξαναπήρε το ντουφέκι του, αποδεικνύοντας πόσο φανατικός οπαδός της Μεγάλης Ιδέας είναι:
«Τα σύνορα επαναχαράζονται, το έθνος-κράτος αλλάζει και στην ευρύτερη περιοχή θα υπάρχει μια πολύ διαφορετική εικόνα μετά από δέκα-δεκαπέντε χρόνια... Οι βαλκανικοί πόλεμοι που χάραξαν τα σύνορα στη περιοχή μας, δεν είναι πάρα πολλά χρόνια πριν...»
Αυτά είπε ο γνήσιος απόγονος του Παύλου Μελά. Κάτι ξέρει μάλλον... 

2. Μια διαφορετική νεκρολογία.

Στις 24 του περασμένου Νοέμβρη δημοσιεύθηκε σε διάφορα media η είδηση του θανάτου του απόστρατου αξιωματικού του ναυτικού Β. Ντερτιλή από εγκεφαλικό ανεύρυσμα. Ήταν γιος του Ν. Ντερτιλή, ενός απ' τους πρωτεργάτες της χούντας και δολοφόνου απροσδιόριστου αριθμού ανθρώπων (καταδικάστηκε για μία απ' αυτές) στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η είδηση του θανάτου συνοδευόταν από ασυγκράτητους ύμνους σχετικά με τη δράση του Β. Ντερτιλή ως επικεφαλή του «τμήματος ειδικών αποστολών» του στρατού σε ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη, όπως την Σομαλία, τη Γεωργία και την πρώην Γιουγκοσλαβία. Πρόκειται δηλαδή για μια κλασική περίπτωση ανθρώπου των μηχανισμών, που μόνο μετά θάνατον -και αν- μαθαίνουμε την ύπαρξη και επιλεγμένα στιγμιότυπα της διαδρομής τους. Ένα ακόμα περίεργο στοιχείο της είδησης ήταν οι παρόμοιοι τίτλοι (του τύπου «πέθανε ο έλληνας πράκτορας 007») και οι πανομοιότυπες περιγραφές που υπήρξαν για τη δράση του, σε διαφορετικά κείμενα για το ίδιο θέμα, τόσο που θα φανταζόταν κανείς ότι στηρίζονταν στην ίδια πηγή. Ίσως, λέμε τώρα, ένα «διαβαθμισμένο» δελτίο τύπου της ευπ ή κάτι παρόμοιο.
Επειδή δεν διαθέτουμε (προφανώς!) τίποτα μυστικές πηγές, παραθέτουμε επιλεγμένα σημεία των ρεπορτάζ, για να γίνει κατανοητή η περίπτωση Β. Ντερτιλή:
"...Ο Βασίλης Ντερτιλής ήταν επί πολλά χρόνια ένας από τους ανθρώπους που φύλασσε μερικά από τα πιο σημαντικά μυστικά της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας... είχε σχέση με την ειδική ομάδα αντικατασκοπίας της τότε ΚΥΠ, αλλά φρόντιζε να αποστασιοποιείται και με πολιτική κάλυψη να δρα ανεξάρτητα. Γνώριζε καλά τα «πατήματα» στη Γιουγκοσλαβία και τη Γεωργία, στην Αφρική και την Αλβανία το χρονικό διάστημα που στις περιοχές αυτές έβρεχε φωτιά και θάνατο... ήταν παγκοίνως γνωστό ότι συνδεόταν με σχέσεις πολύ στενής φιλίας με δύο ανθρώπους: τον τότε υπουργό Εθνικής Αμυνας Γεράσιμο Αρσένη και τον Α/ΓΕΕΘΑ, ναύαρχο Χρήστο Λυμπέρη...γνώριζε όλους όσοι εμπλέκονταν στο γιουγκοσλαβικό δράμα. Προσωπικά. Μπορούσε να μιλάει επί ίσοις όροις και με έναν άνθρωπο του σερβικού υποκόσμου και με έναν υπουργό, κρατώντας πάντα σε απόσταση αυτόν που ήταν απέναντί του... Στρατιωτικοί συντάκτες και πολεμικοί ανταποκριτές που είχαν καλύψει πολέμους στα μέτωπα της Βαλκανικής και κυρίως στο αιματοβαμμένο χώμα της Σερβίας θυμούνται ότι ο Ντερτιλής αναμείχθηκε για λογαριασμό των ελληνικών συμφερόντων και εκεί. Λέγεται ότι διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις με τον πρώην πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης Ράντοβαν Κάρατζιτς, αλλά και με τον αρχηγό των παραστρατιωτικών ομάδων της Σερβίας Ζέλικο Ρασνάτοβιτς ή Αρκάν... Λίγο καιρό μετά την παραίτηση από το Πολεμικό Ναυτικό (το '97) ο Ντερτιλής αναλαμβάνει γενικός διευθυντής της εταιρείας Metal Globe του ομίλου Στασινόπουλου στη Σερβία. Οι επαφές και οι γνωριμίες που είχε αποκτήσει στη διάρκεια των αποστολών του βοήθησαν στη νέα του πορεία. Ηταν τέτοιο το δίκτυο των πληροφοριών του, ώστε όταν δολοφονήθηκε ο σέρβος παραστρατιωτικός ηγέτης, Ζέλικο Ραζνάτοβιτς (Αρκάν) τον Ιανουάριο του 2000, στο κέντρο του Βελιγραδίου, ο Ντερτιλής ήταν από τους πρώτους που το έμαθε... Μεγάλη έκπληξη ήταν και η παρουσία (σ.σ: στην κηδεία Ντερτιλή) του πρώην βουλευτή της ΝΔ και γνωστού δικηγόρου Αλεξάνδρου Λυκουρέζου, ο οποίος αποκάλυψε πως ήταν στενοί φίλοι με τον Βασίλη Ντερτιλή, διότι είχαν γνωριστεί υπό δραματικές συνθήκες στην Βοσνία και στην Σερβία, την εποχή του Πολέμου Σέρβων - Μουσουλμάνων."
Όποιος/α έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για το γιουγκοσλαβικό σφαγείο, το ρόλο του Μιλοσεβιτς και του Κάρατζιτς, των μαφιόζων τύπου Αρκάν ή Μποκάν και τις παραστρατιωτικές συμμορίες, όποιος/α έχει την παραμικρή ιδέα για την ελληνική πολιτική, διπλωματική, πρακτόρικη και παραστρατιωτική εμπλοκή σ' αυτήν τη σφαγή, δεν μπορεί να μην ανατριχιάζει με τις παραπάνω υμνητικές περιγραφές. Φαίνεται πως ο μακαρίτης Ντερτιλής και μερικοί ακόμα ήταν οι (ημι)επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους στην πρώην Γιουγκοσλαβία εκείνα τα χρόνια. Φαίνεται επίσης πως ο Ντερτιλής έκανε πολλά και ήξερε άλλα τόσα. Φαίνεται τέλος, πως με τέτοια παρουσία και δράση, άνετα θα έστεκαν εναντίον του κατηγορίες (τουλάχιστον) για γνώση και απόκρυψη εγκλημάτων πολέμου κι ας μην είχε ρίξει ο ίδιος ούτε μισή σφαίρα. Αλλά οι έλληνες δεν ξέρουν τίποτα για τους φόνους, έτσι δεν είναι; Όπως δεν ξέρουν τίποτα και για την Σρεμπρένιτσα κι ας θριαμβολογούσαν τότε οι ελληνικές εφημερίδες για τους παρακρατικούς «εθελοντές» και την πτώση της πόλης στα χέρια των σέρβων (και ελλήνων) σφαγέων. Κι ίσως επειδή είχε χώσει τα χέρια τόσο βαθιά μέσα στο αίμα, ανταμείφθηκε και επιχειρηματικά όταν αποστρατεύθηκε. Ή έγινε αυτοπροσώπως μαφιόζος - είχε (και έχει) πολύ τέτοιο πράγμα η «ελληνική επιχειρηματικότητα» στα Βαλκάνια.
Επομένως είχαν μεγάλο νόημα οι υμνητικές νεκρολογίες των πρακτορο-δημοσιογράφων για τον Ντερτιλή: αποχαιρετούσαν ένα «γνήσιο πατριώτη», ένα χρυσό παιδί της ελληνικής εθνικιστικής εποποιίας της δεκαετίας του '90. Κι είναι απόλυτα κατανοητή η παρουσία του Λυκουρέζου (αναγνωρίσιμου μέλους του Δικτύου 21 και της ελληνοσερβικής φιλίας εκείνα τα χρόνια) στην κηδεία: αποχαιρετούσε έναν πράκτορα-«συναγωνιστή». Ένα είναι σίγουρο: ο Ντερτιλής δεν ήταν ο τελευταίος του είδους του. Άνθρωποι σαν αυτόν καθόλου δε λείπουν από το δυναμικό των μηχανισμών του ελληνικού κράτους. Γιατί ποτέ δεν υπάρχει έλλειψη σε καθάρματα.