Η μαύρη προβιά του Ξένιου Δία”

«Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4.000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχθηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή... Πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους... Η επίλυση του μεταναστευτικού είναι πρόκληση εθνικού μεγέθους. Είμαστε στα όρια της κατάρρευσης. Αν δεν δημιουργήσουμε ένα συνολικό δίκτυο διαχείρισης της παράνομης μετανάστευσης θα καταρρεύσουμε... Κινδυνεύουμε με πλήρη αλλοίωση της κοινωνίας, το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό»
Ν. Δένδιας, 6/8/12

Αυτά δήλωνε ο υπουργός δημόσιας τάξης στις αρχές Αυγούστου, υπερασπιζόμενος την αστυνομική επιχείρηση κατά των μεταναστών με το (ειρωνικό και «εθνικώς ορθό») όνομα «Ξένιος Ζευς (Δίας)». Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε το ιστορικό βάθος της υπουργικής «ευρυμάθειας». Αλλά είναι επιλεκτική, μιας και «ξεχνάει» πως δωρικής καταγωγής ήταν διάφορες πόλεις-κράτη που μνημονεύονται για τα κατορθώματά τους στην αρχαιοελληνική ιστορία. Κι αφήνουμε στην άκρη το γεγονός πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε με καμία έννοια, τίποτα που να παραπέμπει σε κάτι «ελληνικό» ή σε κάτι που να θυμίζει (ενιαίο) «κράτος». Όμως αυτά είναι πταίσματα μπροστά στην εθνικιστική και ρατσιστική ανάγκη του υπουργού να δείξει μια μεγα-απειλή, εν προκειμένω τους μετανάστες εργάτες. Αν μιλούσε για τους Τούρκους, μπορεί να θυμόταν και τον Τσένγκις Χαν, ποιός ξέρει; Άλλωστε ο «φιλομαθής» Δένδιας δεν πρωτοτυπεί όταν μιλάει για εισβολή. Τα έχουν πει άλλοι, πιο «σπουδαίοι» απ’ αυτόν και πολύ νωρίτερα, φτάνοντας στο σημείο να μιλήσουν μέχρι και για τον (επαπειλούμενο) εποικισμό της Ευρώπης από τους μουσουλμάνους, «εμπνεόμενοι» από την μάχη της Βιέννης το 1683. Κι υπάρχει τουλάχιστον ένας με τέτοιες «ιδέες» που πήρε την κατάσταση στα χέρια του: είναι Νορβηγός και λέγεται Άντερς Μπρέϊβικ...
Πέρα από την επιλεκτική χρήση της ιστορίας που υποφωτίζει το «χθες» για να συσκοτίσει το «σήμερα», πέρα από την ιδεολογική ομίχλη, υπάρχει η έρημος του πραγματικού. Αυτή περιλαμβάνει τόσο τον «Ξένιο Δία» με την αστυνομική στολή του, όσο κι εκείνους που κρατάνε το (καθόλου κρυφό) «δόρυ» του: τους φασίστες της χ.α. που φέρνουν σε πέρας μικρές και μεγάλες «εργολαβίες». Περιλαμβάνει την ταξική πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και τα «αντιμνημονιακά» παυσίπονα. Περιλαμβάνει το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα που μετακινείται όλο και πιο «δεξιά», ενώ την ίδια στιγμή διάφοροι φαντασιώνουν μια «αριστερή διακυβέρνηση». Περιλαμβάνει κι άλλα πολλά. Ξέρουμε επίσης τι ΔΕΝ περιλαμβάνει: ένα εργατικό/αντιφασιστικό υποκείμενο, αποφασισμένο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Γι’ αυτό προελαύνει ο νέος ολοκληρωτισμός.

Το ίδιο μαγαζί

Αν θέλουμε να κρατήσουμε το μυαλό μας (τουλάχιστον αυτό!) στη θέση του, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να παρατηρούμε τη χρονική συγκυρία που συμβαίνει το καθετί. Η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» δεν εξελίσσεται στο κενό και χωρίς να έχει αρθρώσεις με τις υπόλοιπες αναγκαιότητες/κατευθύνσεις της διαχείρισης της κρίσης, όπως την επιβάλλουν τ’ αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Έτσι μπορεί διάφοροι να παρατηρούν την «σύμπτωση» του μπάτσικου πογκρόμ μ’ ένα ακόμα «πακέτο» μέτρων (άμεσης) υποτίμησης της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων και περικοπών (δηλαδή έμμεσης υποτίμησης) για όλους στον τομέα της υγείας, αλλά την αποδίδουν σε μια επιχείρηση «θεαματικού αποπροσανατολισμού που επιχειρείται απ’ την κυβέρνηση». Τα γνωστά αριστερά (και ρατσιστικά πλέον) κλισέ πως «στρέφουν την προσοχή του κόσμου μακριά από τα πραγματικά προβλήματα». Κανείς απ’ αυτούς τους «σωτήρες της (λευκής, ελληνικής) εργατικής τάξης» δεν λέει ότι πρόκειται για απολύτως συμπληρωματικές μορφές διαχείρισης της υποτίμησης της εργασίας και της ζωής της πολυεθνικής εργατικής τάξης σ’ αυτή τη χώρα. Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, ποιός νομίζει ή παριστάνει πως θα τον/την σώσει απλά και μόνο το χρώμα του δέρματος; Ποιός έχει ξεχάσει τους μικρασιάτες πρόσφυγες και την «υποδοχή» τους;
Βλέπουμε μόνο συμπληρωματικές μορφές: η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» (και κάθε τέτοια), οι ρατσιστικές επιθέσεις (και κάθε τέτοια) κινούνται πάνω στην ίδια γραμμή υποτίμησης και καθυπόταξης των μεταναστών εργατών. Ταυτόχρονα οι απελάσεις απαλλάσσουν τα ντόπια αφεντικά και το κράτος τους, από τα περιττά έξοδα αναπαραγωγής όσων «περισσεύουν» πια. Το «μνημόνιο» των μεταναστών εργατών δεν έχει συνέπεια «απλά και μόνο» την έκρηξη της ανεργίας ανάμεσά τους, δεν έχει «μόνο» συνθήκες δουλείας σε χωράφια και βιοτεχνίες. Έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης (όσων έρχονται τώρα και όσων ήταν ήδη εδώ), βία πολλή και απελάσεις. Ένα «μαύρο μνημόνιο» που το ρόλο της «τρόϊκας» παίζουν οι φασίστες της χ.α.: όπως τα ελληνικά αφεντικά και το ελληνικό κράτος «κρύβονται» πίσω απ’ τους δανειστές τους και βάζουν στο δικό τους στόμα τις πιο κρυφές «επιθυμίες» της ντόπιας ελίτ, έτσι κι οι φασίστες έχουν αναλάβει μια αντίστοιχη, μεγάλης κλίμακας, «εργολαβία» που αφορά τους μετανάστες εργάτες. Γι’ αυτό άλλωστε τους ανέσυραν από την παρακρατική αφάνεια και την γενική ανυποληψία στην κεντρική πολιτική σκηνή εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια: για να κάνουν τους τραμπούκους Γκοτζαμάνηδες στα πανηγύρια, όπως οι παππούδες τους, ανάμεσα σε άλλες «δουλειές».
Συμπληρωματικές μορφές: ο «Ξένιος Δίας» ποινικοποιεί την κυκλοφορία των μεταναστών εργατών (καταρχήν) στο κέντρο της Αθήνας, ενώ τα διάφορα φασισταριά κάνουν (ατιμωρητί) κάτι παρόμοιο στις γειτονιές της, χτυπώντας με ρόπαλα και μαχαίρια. Οι επίσημες αρχές ποινικοποιούν την ίδια την προλεταριακή ιδιότητα, «πολεμώντας τους φτωχούς», ενώ τα τσιράκια τους επιτίθενται και στις τελευταίες δυνατότητες των μεταναστών εργατών να επιβιώνουν και ν’ αναπαράγονται, πότε στα (π.χ.) στα πανηγύρια ή τις λαϊκές αγορές και πότε στις πλατείες ή τα σπίτια τους. Ο υπουργός Δένδιας και οι φασιστοδημοσιογράφοι λένε ανοιχτά πως με επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Δίας» θ’ ανακοπεί η εκλογική άνοδος της χ.α. (γιατί έτσι μόνο θα φανεί πως «το κράτος λειτουργεί»), ενώ την ιδια στιγμή στοχοποιούν μέχρι το έσχατο σημείο της θανατικής καταδίκης τους μετανάστες εργάτες, ανοίγοντας κι άλλο χώρο στους φασίστες.

Συμπληρωματικές μορφές: ποιός (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει πως οι ρατσιστικές επιθέσεις είναι η «ανεπίσημη» πλευρά του «Ξένιου Δία» πολιτικά, ιδεολογικά και πρακτικά; Ποιός (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει πως ο «Ξένιος Δίας» είναι η θεσμική, επίσημη επικύρωση μιας ολοκληρωτικής διαχείρισης; Ποιός (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει πως η προωθούμενη νομοθετική ρύθμιση που μετατρέπει σε «ιδιώνυμο» αδίκημα τη «λαθρομετανάστευση» είναι ο ορισμός μιας «εξαιρετικής», ρατσιστικής και εν τέλει ολοκληρωτικής μεταχείρισης των μεταναστών εργατών; Εμείς λέμε ότι αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας εδώ και κάποιο καιρό είναι η πιο ορατή απόδειξη πως το ελληνικό σύμπλεγμα της ασφάλειας νιώθει τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, που επιδεικνύει ανοιχτά την οργανικότητα των συνιστωσών του, το οργανωτικό δέσιμο της κυρίαρχης «αφήγησής» του: η χ.α. δεν είναι παρά η πιο εξώφθαλμη αιχμή μιας κατάστασης εξαίρεσης, που κρύβεται όλο και λιγότερο ως προς τις προθέσεις της. Και διατηρεί τα προσχήματά της με ελάχιστα θεσμικά φύλλα συκής. Όπως για παράδειγμα ότι μπορεί και εντάσσει κοινοβουλευτικά μέχρι και τους ναζιστές «εχθρούς» της. Ω, γλυκιά δημοκρατία! Κάνε λειτουργό κι υπηρέτη σου και τον τελευταίο τραμπουκομαφιόζο της επικράτειας!!
Συμπληρωματικές μορφές: το «ντουέτο» του νόμου και της τάξης χορεύει μανιασμένα στο ρυθμό της διαχείρισης της κρίσης, σηκώνοντας την αναγκαία εθνικιστική και ρατσιστική οχλοβοή. Μια πετυχημένη περφόρμανς, ένα ζεστό χειροκρότημα και κατά τ’ άλλα διαρκής εκπαίδευση, καθώς όπου να ‘ναι έρχονται και πιο δύσκολες παραστάσεις...
Κι αν θα ήθελε να δει κανείς μια άλλη παράσταση του ίδιου «ντουέτου», ας κοιτάξει την παρακάτω αναφορά.

«Τα δύο άκρα»

Μέσα στο περιβάλλον της κρίσης ανθούν κάθε είδους παράσιτα, πέρα από τους φασίστες της χ.α. Όπως αυτά που πληρώνονται για ν’ ανακοινώνουν την κυρίαρχη «γραμμή» του κράτους και των αφεντικών, αναδιαμορφώνοντας τους όρους του δημόσιου λόγου. Αφού λοιδώρησαν και ξαναλοιδώρησαν τους δημοσίους υπαλλήλους, αφού προειδοποίησαν ξανά και ξανά για τους «κινδύνους της λαθρομετανάστευσης», στρέφονται τώρα σε μια επανέκδοση της «θεωρίας των άκρων». Γράφει σχετικά η εφ. Καθημερινή (11/9/2012) στο κύριο άρθρο της και υπό τον τίτλο «Αποφασιστικότητα έναντι των άκρων»:

«Όσα συνέβησαν στη Ραφήνα, αλλά και στη Χαλκιδική, τις τελευταίες ημέρες είναι εξαιρετικά ανησυχητικά. Ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου έχουν αποφασίσει να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να τον επιβάλουν όπως νομίζουν. Τα απερίγραπτα φαινόμενα βίας δείχνουν πόσο επικίνδυνη έχει καταστεί η μη εφαρμογή του νόμου και της τάξης εδώ και πολλά χρόνια... Το ένα άκρο συμπληρώνει το άλλο, η ανεξέλεγκτη ανομία και η δράση μιας μερίδας χούλιγκαν έφερε την αντίδραση μιας άλλης και η χώρα κατρακυλάει σ’ έναν κατήφορο ανεξέλεγκτης βίας. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αντέδρασε σωστά και καίρια, αλλά θα χρειασθεί μεγαλύτερη αποφασιστικότητα...»

Ο συντάκτης τοποθετεί αβασάνιστα έναντι του νόμου και της τάξης τόσο τους φασίστες της χ.α., που με επικεφαλής βουλευτές της συμμορίας επιτέθηκαν σε πάγκους μικροπωλητών στη Ραφήνα, όσο και τους κατοίκους της Ιερισσού Χαλκιδικής, που μαζί με τους συμπαραστάτες τους προσπαθούν ν’ αποτρέψουν την λειτουργεία των μεταλλείων χρυσού, εξομοιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τους μεν με τους δε σαν «τάγματα εφόδου». Αφήνουμε κατά μέρος, ως πασίγνωστο,  ποιοί συγκρότησαν στην ιστορία του 20ου αιώνα «τάγματα εφόδου» και πηγαίνουμε κατευθείαν στο προκείμενο.
Τη χρονική συγκυρία που το ντουέτο «Ξένιος Δίας»/φασίστες της χ.α. επιδεικνύει με τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα τα «κατορθώματά» του, ο πληρωμένος γραφιάς βάζει στο ίδιο κάδρο τους φασίστες και μια κινητοποίηση τοπικού χαρακτήρα κατασκευάζοντας έτσι μια «συμμετρία πολιτικής βίας», η οποία βεβαίως και είναι απαράδεκτη για ένα οργανωμένο κράτος με θεσμούς, νόμους και (το σημαντικότερο) το μονοπώλιο χρήσης βίας. Αυτή η «συμμετρία πολιτικής βίας» απογυμνώνεται από το ιδιαίτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνει και κρίνεται αποκλειστικά με όρους «νομιμότητας». Κάπως έτσι γίνεται εφικτό να μπαίνουν στην άκρη μερικές κρίσιμες «λεπτομέρειες», όπως για παράδειγμα ότι η φασιστική βία έχει την ιδεολογική/πολιτική κάλυψη ή ανοχή σχεδόν ολόκληρου του καθεστωτικού πολιτικού φάσματος: μνημονεύσαμε ενδεικτικά στην αρχή τις δηλώσεις Δένδια. Παραβλέπει επίσης αυτή η προσέγγιση το γενικευμένο καθεστώς ατιμωρησίας που απολαμβάνει η χ.α. όχι μόνο σήμερα, αλλά διαχρονικά. Δεν θα ήταν εφικτό αλλιώς να υπάρχουν «πολιτικά» τύποι που ενώ είναι πασίγνωστο ότι έχουν σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία, μπορούν ταυτόχρονα να είναι μαφιόζοι, μπράβοι, πληρωμένοι δολοφόνοι της νύχτας, βομβιστές και εμπρηστές κατά παραγγελία, ιδιοκτήτες νυχτερινών μαγαζιών, μπουρδελοξενοδοχείων και κωλόμπαρων, διακινητές πλαστών χαρτονομισμάτων, παράνομων «συμπληρωμάτων διατροφής» και ποιός ξέρει τι άλλης ουσίας, ληστές τραπεζών και (αν δεν ξεχάσαμε τίποτα) φυσικά «εθελοντές» δολοφόνοι άγνωστου αριθμού μουσουλμάνων στη Βοσνία καθώς και μεταναστών εργατών εδώ.
Επομένως αν η μία πλευρά έχει τέτοιο «βαρύ βιογραφικό», πού ακριβώς έγκειται η «συμμετρία πολιτικής βίας»; Πού ακριβώς έγκειται το φασιστικό «άκρο» της «συμμετρίας»; Υπάρχει όντως τέτοια και δεν τη βλέπουμε, επειδή είμαστε «ιδεολογικά τυφλωμένοι»; Ή μήπως (ρωτάμε οι αφελείς) η φασιστική βία είναι μια εκδοχή της βίας του συστήματος, είναι δηλαδή μια «καθαρόαιμη» συστημική βία που παριστάνει την «εθνική αντιπολίτευση» έχοντας πολλαπλούς στόχους;
Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι πως σε μια χρονική στιγμή που τ’ αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι οξύνουν τη διαχείριση της κρίσης εις βάρος του προλεταριάτου, οχυρώνονται πολιτικά και θεσμικά, ανασύροντας κάθε πιθανό όπλο υπέρ τους. Οι φασίστες της χ.α. ανασύρθηκαν «πολιτικά» σαν οι πλέον κατάλληλοι για να παίξουν το ρόλο της «ντάμας» (του ντουέτου), με στόχο και να δίνουν «κοινωνικό και πολιτικό όγκο» στις καθεστωτικές ρατσιστικές πολιτικές, αλλά και να «ξεχειλώνουν» προς τα δεξιά το πλαίσιο και τα όρια της «νομιμότητας». Πρακτικά μιλώντας: η «μηδενική ανοχή» στους μετανάστες σαν επίσημη πολιτική και οι ρατσιστικές επιθέσεις των φασιστών, οδηγούν στο ιδιώνυμο αδίκημα της «λαθρομετανάστευσης» και όχι στην αποκατάσταση της «παλιάς νομιμότητας» (που έτσι κι αλλιώς ζοφερή ήταν). Οι φασίστες της χ.α., λέγαμε παραπάνω, είναι η πιο εξόφθαλμη αιχμή μιας κατάστασης εξαίρεσης που προελαύνει κατασκευάζοντας τις ειδικές αφορμές της: οι μετανάστες εργάτες κατασκευάζονται σαν αναλώσιμοι «Άλλοι» καθώς σπρώχνονται σε μια κατάσταση «απουσίας νόμου». Αυτή δεν είναι άλλωστε η ουσία του ολοκληρωτισμού;
Εμείς πάντως έτσι λέμε. Και ξέρουμε επίσης ότι η κατασκευή των «δύο άκρων» (που το ένα βρίσκεται βαθιά μέσα στον κρατικό πυρήνα, δηλαδή δεν είναι τέτοιο) θα μπορούσε να έχει και άλλους είδους συνέπειες, πέρα από τους μετανάστες εργάτες...