Πού ήταν η αριστερά τον Αύγουστο;

Το παραμύθι τέλειωσε. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις τρεις μήνες από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου για να καταλάβουν όλοι-πλην χαφιέδων, λαμόγιων και επαγγελματιών της πολιτικής- πως ο βασιλιάς Αλέξης, του 26.9%, είναι όχι απλά γυμνός αλλά εντελώς ξεβράκωτος.

Εκείνοι κι εκείνες που μεταξύ πολιτικής αφέλειας και προχωρημένης μανιοκατάθλιψης στήριξαν τις ελπίδες τους στην «ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση» δεν πρέπει να έχουν και πολλά να πουν. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την απόλυτη στήριξη, σύμφωνα με δηλώσεις ακόμη και του ίδιου του Παπαδημούλη, στον «Ξένιο Δία»; Από την πλήρη αδράνεια απέναντι στα μέτρα που όπως κάθε Σεπτέμβρη έτσι και φέτος θα μας κάνουν πιο φτηνούς σαν εργάτες; Από τον διαγκωνισμό με τους φασίστες κάθε απόχρωσης για το ποιός θα σταθεί πιο κοντά στις κινητοποιήσεις των σκατόμπατσων; Από την πολυδιαφημισμένη διαμαρτυρία στη διαδήλωση της ΔΕΘ που εξελίχθηκε σε κηδεία άνευ προηγουμένου; Ή από το ξεδιάντροπο ξεπούλημα του δικού της παιδιού, σε γενικές γραμμές, της κατάληψης της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης; Συνέβησαν και συμβαίνουν πολλά αυτούς τους τρεις μήνες για να μπορεί να κλείνει κανείς εύκολα τα μάτια. Όσοι έχουν έστω και την παραμικρή τσίπα επάνω τους, το καταλαβαίνουν. Και σκύβουν το κεφάλι. Οι υπόλοιποι απαγγέλλουν το ποίημα που είχαν έτοιμο ακόμη και πριν τις εκλογές: «Αν ήμασταν κυβέρνηση θα...». Όμως τέτοια αισχρά ψέμματα εκτός από γραφικά είναι και εντελώς ανίκανα να πείσουν οποιονδήποτε διαθέτει τη στοιχειώδη κοινή λογική. Αν δηλαδή ο συριζα δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε το επίσημο εκλογικό του πρόγραμμα, τι μπορεί να υπερασπιστεί; Αν η αριστερή αντιπολίτευση του 26.9% δεν μπορεί να κρατήσει ούτε μια κατάληψη, τότε τι στο διάολο μπορεί να κάνει; Γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνει. Μπορεί να καναλιζάρει διάφορους απελπισμένους ταΐζοντάς τους με μεταφυσικές ονειρώξεις κατάληψης της εξουσίας. Μπορεί να παίρνει πόστα σε υπουργεία και θέσεις σε γενικές γραμματείες για τα δικά της παιδιά. Μπορεί να πετάει τη μπάλα έξω από το γήπεδο, προς την Μέρκελ ή τον Ολάντ, όταν η συζήτηση πηγαίνει στην κρίση. Και μπορεί, αυτό κάνει κυρίως, να σιωπά στα θέματα που καίνε.

Το είχαμε έγκαιρα επισημάνει αυτό. Πως η φορτωμένη προσδοκίες «έφοδος στον ουρανό» θα εξελιχθεί σε ελεύθερη πτώση στο βούρκο. Πως όσο πιο ψηλό είναι το εκλογικό ποσοστό των πασόκων του συριζα, τόσο πιο γρήγορα θα βρεθεί στριμωγμένος στα σκοινιά, διαρκώς αναγκασμένος να μετατοπίζεται προς τα δεξιά μέσα από αθρόες δηλώσεις εθνικο- και νομιμο-φροσύνης. Γιατί αυτή η δεξιά στροφή του, είναι που τον έκανε ελκυστικό και λαοφιλή. Η παντελής απουσία οποιασδήποτε ταξικής ανάλυσης και το χάιδεμα κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Η εμμονική προσκόλληση στους μηχανισμούς του κράτους της προσόδου και η επιλεκτική υποστήριξη κάθε οππορτουνιστή μαφιόζου συνδικαλιστή. Το σφιχταγκάλιασμα με τους αγανακτισμένους και τις γαλανόλευκες τους, στο όνομα του «αυθεντικού πατριωτισμού» ενάντια στους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους πιστωτές. Η διαρκής πλειοδοσία σε ό,τι αφορά τα περίφημα «εθνικά ζητήματα», είτε πρόκειται για την ΑΟΖ, είτε για το όνομα της μακεδονίας. Με αυτά τα σαθρά υλικά χτίστηκε το «θαύμα» του συριζα. Με τη μεταμοντέρνα σαπίλα της δύναμης του πλήθους και της πλήρους εξατομίκευσης πιασμένες χέρι χέρι, με κενά σύμβολα δηλητηριασμένα από τη γενικευμένη αλλοτρίωση. Και θα διαρκέσει, σαν φάντασμα και φαντασίωση παράλληλα, για όσο καιρό αποδεικνύεται λειτουργικό. Σαν καταφύγιο για απογοητευμένους αριστερούς που δεν είναι αρκετά κυνικοί και μαφιόζοι για να πάνε στα ασπόνδυλα. Σαν ο «κόκκινος κίνδυνος» που στον αντίποδα θα συσπειρώνει μικροαστούς στη μεγάλη δεξιά παράταξη της νδ. Σαν ο πλέον κατάλληλος ιδεολογικός μηχανισμός αποπροσανατολισμού μέσα στο περιβάλλον της κρίσης.

Μ’ αυτήν την έννοια πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να πιστεύει πως μορφώματα τύπου συριζα είναι η μόνη ελπίδα. Σαν αντιφασίστες, σαν εργάτες και εργάτριες πρέπει να το πούμε καθαρά: πρόκειται περί μπλόφας με καταστροφικές μάλιστα συνέπειες. Πρόκειται περί φάρσας που ήδη εξελίσσεται σε τραγωδία. Αυτό βέβαια σημαίνει πολλά. Αυτό σημαίνει χειραφέτησεις και αυτόνομους αγώνες. Αυτό σημαίνει καθαρό μυαλό και ζεστή καρδιά. Αυτό σημαίνει πεζοδρόμιο και ξύλο με τους φασίστες. Αλλά μέσα σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον μπορεί ν’ αλλάξει οτιδήποτε χωρίς ούτε μια θυσία; Μπορεί να κουνηθεί φύλλο χωρίς ούτε μια γρατζουνιά; Ερωτήσεις κατά μία έννοια ρητορικές. Γιατί τόσο αυτές όσο και τις απαντήσεις τους, τις προσφέρει απλόχερα και βίαια συνάμα η ίδια εποχή.