Αχός πολύς ακούγεται

Αυτό στο οποίο σίγουρα συμφωνούν τα αντιτιθέμενα μπλοκ συμφερόντων είναι ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα, με τη μορφή που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, δεν έχει μέλλον. Και τη θέση του πρέπει να πάρουν κυβερνήσεις όχι συνεργασίας αλλά «ειδικών αποστολών».

Αυτά γράφαμε, ανάμεσα σε άλλα, πριν από ενάμιση μήνα μιλώντας για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, νομίζουμε πως αυτός ο συλλογισμός δικαιώθηκε. Καθώς κάθε μέρα που περνάει γίνεται καθαρό πως αυτή δεν είναι απλά μια μεταβατική κυβέρνηση. Αυτό, ο χρόνος ζωής της δηλαδή, μοιάζει να μην απασχολεί πλέον κανέναν. Και το ενδιαφέρον έχει ήδη μετατοπιστεί στην «επόμενη μέρα». Διάφορα τζαρτζαρίσματα και αλλαξοκωλιές που έχουν ήδη συμβεί στα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού αυτή, την «επόμενη μέρα» αφορούν. Κι αυτό έγινε πέρα για πέρα ξεκάθαρο μετά την δωδεκάτη Φεβρουαρίου.
Το ξημέρωμα της δεκάτης τρίτης Φεβρουαρίου δεν είχε μόνο σπασμένες τζαμαρίες και καμένα μαγαζιά. Είχε και σαράντα πέντε σχεδόν διαγραφές στα τρία κόμματα τυο κυβερνητικού συνασπισμού. Κι όχι τίποτα βουλευτές της σειράς. Λούκα Κατσέλη, Χάρης Καστανίδης, Βάσω Παπανδρέου και Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου στο πασοκ, Πάνος Καμμένος, Γιάννης Μανώλης και Κώστας Γκιουλέκας στη νδ και όσο για το λαος, οι νούμερο δύο και τρία αντίστοιχα βουλευτές του. Πρώτα ονόματα δηλαδή. Η πρόφαση ήταν τα «όχι» στο νέο μνημόνιο. Αλλά η αλήθεια βρίσκεται αλλού. Το ασφυκτικό περιβάλλον της κρίσης έχει κάνει σαφές πως τα κουκούτσια από το καρπούζι όλο και λιγοστεύουν. Το πάλαι ποτέ χουβαρντάδικο κράτος της προσόδου περνάει ζόρια. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο καθαρό πως για τις προσόδους που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητες σήμερα και αύριο θα πέσουν κορμιά. Αυτή η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη και παράγει γεγονότα σαν κι αυτά της 13ης Φεβρουαρίου.

Στα ερείπια του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού πρόλαβαν και έπεσαν τα μπετά της επόμενης μέρας. Το πρώτο χαρμάνι έπεσε με την αναγγελία της μεταγραφής Βορίδη και Γεωργιάδη στη νδ. Το δεύτερο με την αναγγελία ίδρυσης νέου κόμματος από τον Καμμένο και τον Μανώλη. Και το τρίτο με την αντίστοιχη αναγγελία από την Λούκα Κατσέλη. Σε ό,τι αφορά το πρώτο επεισόδιο, αυτό που εκ πρώτης όψης φαίνεται είναι ότι η πάλαι ποτέ κεντροδεξιά νδ μετατοπίζεται προς τα άκρα. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί αν και μόνο τέτοια μπορεί να θεωρείται μια παράταξη με αρχηγό το Σαμαρά, σύμβουλο τον Λαζαρίδη του Δικτύου 21 και Βορίδη, Γεωργιάδη πρώτες μούρες, θυμίζουμε πως ο Καμμένος αντίστοιχη φιγούρα είναι. Μ’ αυτή την έννοια, αυτή η μετατόπιση δεν αφορά μόνο το ιδεολογικό πεδίο, που έχει τη σημασία του. Αφορά επίσης δουλειές και μπίζνες μέσα στο περιβάλλον της κρίσης. Το γενικό project που ονομάζεται υποτίμηση της εργασίας δουλεύει προς το παρόν μια χαρά υπό τη διακυβέρνηση Παπαδήμου. Όμως δε ζούμε παρά την αρχή του. Πράγμα που σημαίνει πως καθώς η κρίση οξύνεται και η οικονομία παραμένει σε ύφεση, θα γίνουν επιτακτικές όλο και πιο «αντιλαϊκές», όλο και πιο ακραίες πολιτικές επιλογές. Αντίστοιχα πρέπει να αντιληφθεί κανείς και την κίνηση Καμμένου, Μανώλη. Η από μέρους τους δημιουργία νέου κόμματος μοιάζει να επιχειρεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους από την –σε γενικές γραμμές ακροδεξιά- λαϊκή δεξιά που πλήττεται από την κρίση. Στο βαθμό που έχουν καταλάβει πως–παρότι παλιές καραβάνες και άνθρωποι των μηχανισμών- οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό τους πετάνε απ’ έξω, φτιάχνουν ένα ακόμη -ακροδεξιό- κόμμα ελπίζοντας να αποτελέσει έναν ικανό μοχλό πίεσης για τη νομή των προσόδων. Τέλος, η «προστάτιδα των εργαζομένων» Λούκα Κατσέλη και όσοι/ες την ακολουθήσουν, μοιάζει να κοιτάζει προς τις «αριστερές» διαρροές του πασοκ που ήδη οδεύουν προς την Δημοκρατική Αριστερά. Στο βαθμό που το υπό διάλυση πασοκ έχει πλέον έναν σαφέστατα νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό -που κύρια εκφράζεται στα πρόσωπα Βενιζέλου, Λοβέρδου και Πάγκαλου-, η πάλαι ποτέ «αριστερή» τάση κάνει τα κουμάντα της ελπίζοντας πως θα δηλώσει παρούσα όταν φτάσει η ώρα των εκλογών.

Είναι αλήθεια πως αν παρακολουθεί κανείς από κοντά τις παραπάνω εξελίξεις κινδυνεύει να πάθει ίλιγγο. Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού, η ταχύτατη εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων θολώνουν το τοπίο και δημιουργούν την εικόνα πως γενικώς «γίνεται χαμός». Μια πιο προσεκτική ματιά όμως ξεκαθαρίζει το τοπίο. Καταρχάς έχουμε πλέον όχι ένα, αλλά τρία ακροδεξιά κόμματα, στο βαθμό που το λαος δε θα διαλυθεί μέχρι τις εκλογές. Αυτό είναι ένα όχι μόνο ποσοτικό αλλά κύρια ποιοτικό δεδομένο. Γιατί είναι ηλίου φαινότερο πως στις μέρες που θα ακολουθήσουν θα συναγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιό είναι το πιο εθνικιστικό, πατριωτικό, ακροδεξιό εν τέλει. Δίπλα σ’ αυτήν την εξέλιξη, η –δημοσκοπική- εμφάνιση της Δημοκρατικής Αριστεράς σαν ηγεμονικής δύναμης στην Αριστερά δεν είναι και το πιο ευοίωνο μήνυμα. Όχι μόνο επειδή στους –πιθανούς- ψηφοφόρους της περιλαμβάνεται ένα σεβαστό κομμάτι του πατριωτικού βαθέος πασοκ αλλά επειδή επιπλέον η «ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση της»  έχει ήδη γεννήσει κάμποσα τέρατα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έλεγε ο κυρ Φώτης πριν από ένα χρόνο για τους τριακόσιους της Υπατίας (Barricada No 13) για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Τελευταίος αλλά όχι αμελητέος παράγοντας ο Περισσός. Το σταλινικό και με τη βούλα πλέον κκε το οποίο, χάρη στη «σταθερότητα» των απόψεών του,  είναι το μόνο που φαίνεται να βγαίνει αλώβητο από τον προ κρίσης πολιτικό κόσμο. Είναι τόσο ελκυστική δε αυτή η «σταθερότητα» που λέγεται ότι θα του δώσει ψήφους ακόμη κι από την ακροδεξιά. Προσοχή, όχι απλά τη λαϊκή δεξιά αλλά την ακροδεξιά. Μήπως εκεί θα πρέπει να ενταχθεί και η πρόσφατη –ανεξήγητη κατά πολλούς- ζεμπεκιά στη Χαλυβουργία με τα ασπόνδυλα της χ.α.; Αναρωτιόμαστε, γιατί ακούσαμε κάμποσους κουκουέδες να μουρμουράνε πως «δεν είναι οι περιθωριακοί της χ.α. το πρόβλημα αλλά αυτοί που στηρίζουν το μνημόνιο». Εννοώντας πως από αυτούς θα πάρουμε ψήφους: από το λαος, τη νδ κ.ο.κ.

Κοιτάζοντας λοιπόν τη συνολική εικόνα, κι όχι τις μεταπηδήσεις στελεχών που σε καθημερινή βάση ανακοινώνονται, δύο πράγματα (ξανα)γίνονται ξεκάθαρα. Το πρώτο είναι πως στο ιδεολογικό επίπεδο υπάρχει μια σαφής μετατόπιση προς τα δεξιά. Δεν πρόκειται πλέον για φλερτ με ακραίες απόψεις αλλά σχεδόν με πλήρη ταύτιση. Το δεύτερο είναι πως τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη μετατόπιση είναι άνθρωποι των μηχανισμών. Φιγούρες σαν τον Βορίδη ή τον Μανώλη αποτελούν τυπικές εκφάνσεις των μηχανισμών, και των διαγκωνισμών τους για τη νομή της εξουσίας. Με αυτά τα δεδομένα το μέλλον δε διαγράφεται και ιδιαίτερα αισιόδοξο. Καθώς είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτοί οι διαγκωνισμοί θα αποβούν σε βάρος μας. Όπως πάντα, όταν παλεύουν οι ιπποπόταμοι την πληρώνουν τα βατράχια.

ΥΓ: Δεν ξέρουμε αν το προσέξατε αλλά με το που παρέδωσαν τις έδρες τους Βορίδης και Γεωργιάδης δύο άλλα φυντάνια ήρθαν στην επιφάνεια: ο Ντουκάκης και ο Καλαποθαράκος. Επειδή ο χώρος μας πιέζει θα θυμίσουμε απλά για τον δεύτερο ότι είναι αδερφός του διάσημου –και συχωρεμένου πλέον- Θέμη Καλαποθαράκου. Εκείνου ντε του αρχινονού που τα νταραβέρια του ξεκίναγαν από τον έλεγχο όλης της παραλιακής και έφταναν μέχρι Σερβοφασίστες μεγαλομαφιόζους σαν τον –επίσης συχωρεμένο- Μποκάν. Ο αδερφός αυτού του λεβέντη λοιπόν μπήκε στη Βουλή. Κι όποιος κατάλαβε τα περί μηχανισμών λεγόμενά μας, κατάλαβε.