Πόσοι φασίστες χωράνε στην ίδια κυβέρνηση;

«Μεγάλο πρόβλημα της πόλης είναι η αδήλωτη παράνομη πορνεία και η σχέση της με το πρόβλημα διάδοσης του aids. Η μετάδοση γίνεται από την παράνομη μετανάστρια στον έλληνα πελάτη, στην ελληνική οικογένειας. Είναι ανάγκη να απελαθούν οι ιερόδουλες φορείς του AIDS, προκειμένου να πάψουν να συνιστούν απειλή για την ελληνική οικογένεια»
Αν κάποιος έπεφτε από τον ουρανό και άκουγε ότι αυτή η δήλωση έγινε από υπουργό της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, θα στοιχημάτιζε ότι πρόκειται για έναν από τους υπουργοποιημένους φασίστες του λα.ο.σ.. Στην πραγματικότητα η δήλωση έγινε από τον Ανδρέα Λοβέρδο, τον γιάπη υπουργό υγείας που έχει και αρχηγικές φιλοδοξίες. Όχι, δεν είναι η συμμετοχή του λα.ο.σ. στην κυβέρνηση που του έδωσε χώρο να ξεράσει τις ρατσιστικές του κορώνες. Τις ίδιες απόψεις είχε και πριν ένα χρόνο και δεν περίμενε να καθίσει δίπλα στο Βορίδη στο υπουργικό συμβούλιο για να τις εκφράσει. Είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα για το ότι αν κάποιος ανακάλυψε τον εκφασισμό της «πολιτικής ζωής της χώρας» στην υπουργοποίηση των στελεχών του λαος, έχει αργήσει πολύ. Κάποιο καμπανάκι θα έπρεπε να έχει ήδη χτυπήσει από το γεγονός ότι ο παρ’ ολίγον ή επόμενος πρωθυπουργός Σαμαράς είναι αυτός που είχε κάνει την προηγούμενη από το λα.ο.σ. προσπάθεια δημιουργίας ακροδεξιού κόμματος. Ή ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια ο συνδυασμός ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ρατσισμού και πατριωτισμού, το πρόταγμα της σωτηρίας της χώρας που νομιμοποιεί κάθε επίθεση στην εργασία, είναι το κοινά αποδεκτό μοτίβο για τη διαχείριση της κρίσης, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας.

Ωστόσο, αν μέναμε εδώ θα υποτιμούσαμε την πραγματικότητα. Κι αυτή είναι ότι το συνονθύλευμα νοσταλγών της χούντας, ρατσιστών και αντικομμουνιστών που λέγεται λα.ο.σ., μέσα σε λίγα χρόνια πετυχαίνει μια δεύτερη σημαντική θεσμική αναβάθμιση, μετά την είσοδο στη βουλή. Κι επιπλέον πετυχαίνει τη νομιμοποίηση του σαν υπεύθυνη πολιτική δύναμη και το ξέπλυμα των στελεχών του. Όσοι αριστεροί και προοδευτικοί έσπευσαν να καταγγείλουν τη νομιμοποίηση αυτή, επέδειξαν για μια ακόμη φορά την πολιτική τους μυωπία, αν όχι τη συνενοχή τους. Καλή είναι η στοχοποίηση του πλασιέ Άδωνι ή η αποκάλυψη του (πασίγνωστου πλέον) παρελθόντος του τσεκουροφόρου Βορίδη, αλλά δεν απαντάει ούτε γιατί μπήκαν σ’ αυτή την κυβέρνηση, ούτε τι θα κάνουν στη θητεία τους. Ειδικά στην περίπτωση του Βορίδη, οι αναφορές στο (μακρινό) παρελθόν, είναι βούτυρο στο ψωμί του: «νεανικές αμαρτίες» απαντάει ατάραχος, κλείνοντας έτσι το μάτι και στους πιο ακραίους.

Η απάντηση για τη σκοπιμότητα της συμμετοχής του λα.ο.σ. δε βρίσκεται φυσικά σε απλουστεύσεις του τύπου «χρειαζόταν ένα τρίτο κόμμα για να δώσουν την εικόνα πολυκομματικής συνεννόησης». Η απάντηση βρίσκεται στη φύση αυτής της κυβέρνησης που κάτω από ένα τεχνοκρατικό περιτύλιγμα, συστεγάζει διάφορους ανθρώπους των μηχανισμών και των κυκλωμάτων. Άλλοι επιστρέφουν στο προσκήνιο υπό το βάρος της νέας πραγματικότητας και άλλοι μάχονται για να επιβιώσουν στο φόντο της κρίσης του κράτους της προσόδου και της πολιτικής αντιπροσώπευσης.

Ας μην πάει κάποιος μακρυά: στο κεντρικό για τους μηχανισμούς αλλά και για τις διαδρομές του χρήματος υπουργείο εθνικής άμυνας, συνυπάρχουν στελέχη και των τριων κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση παπαδήμου. Και υφυπουργός του διαβόητου αβραμόπουλου είναι ο Γεώργιος Γεωργίου. Για κάποιο λόγο, τα πυρά των αριστερών που φρίττουν με τον Άδωνι, έχουν «ξεχάσει» τον Γεωργίου. Αλλά ο συγκεκριμένος μπορεί να μην έχει το κραγμένο φασιστικό παρελθόν, όμως δεν είναι και «γραφικός». Το γεγονός ότι είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Διπλωματών επί ΠΑΣΟΚ, δίνει την ψευδή εντύπωση ότι πρόκειται για έναν ευπατρίδη που δεν κολλάει με το προφίλ του κόμματος. Η διαδρομή του όμως είναι πολύ πιο βαριά: στη διάρκεια της δικτατορίας υπηρέτησε ως πρόξενος στη Νάπολη και ως πολιτικός σύμβουλος στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ και έπαιξε το ρόλο του στο να συνδεθούν γνωστοί έλληνες φασίστες που ήταν τότε στην Ιταλία, όπως ο Καλέντζης, ο Σταθόπουλος και φυσικά ο μπαμπάς Πλεύρης με τη διαβόητη ιταλική Ordine Nuovo. Όσοι έχουν έστω και αμυδρή εικόνα για το τι γινόταν στην Ιταλία εκείνη την περίοδο μπορούν να φανταστούν τι μπορεί να περιλάμβανε μια τέτοια μεσολάβηση. Εποχές στρατηγικής της έντασης, επιχείρηση Gladio υπό την αιγίδα του νατο, σχέσεις χούντας και ελλήνων φασιστών με ιταλούς ακροδεξιούς, αυτό είναι κωδικοποιημένα το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδίπλωσε τη «διπλωματική» του καριέρα ο νυν υφυπουργός άμυνας.

Αντίστοιχα, συμβολικά και επικοινωνιακά, μπορεί η φωτογραφία του Βορίδη να κραδαίνει το τσεκούρι και η προϋπηρεσία του στην προεδρία της νεολαίας ΕΠΕΝ να μοιάζουν «δυνατά χαρτιά» αλλά δε λένε και πολλά για τη μετέπειτα πορεία του. Υπάρχουν άλλα επεισόδια στην πολιτική καριέρα του Βορίδη που δείχνουν την ανάμιξη του με τους μηχανισμούς που λέγαμε πιο πριν και εξηγούν την εντυπωσιακή ανέλιξή του μέχρι τον υπουργικό θώκο. Από τις σχέσεις του με την περιβόητη ΜΑΒΗ, όταν και έδωσε άλλοθι στον βασικό κατηγορούμενο για τη δολοφονία των αλβανών φαντάρων μέχρι τη θητεία του σαν νομικός σύμβουλος της εταιρείας «Δάφνη Επικοινωνίες» (του ομίλου αντεννα, του γνωστού βασιλικού Μίνου Κυριακού που τότε εξέδιδε μία σειρά από στρατόκαυλα περιοδικά, με πρώτο και καλύτερο το «Άμυνα και Διπλωματία»). Κι αν κάποιος νομίζει ότι αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, ένα πρόσφατο παράδειγμα για το βίο του Μάκη: Έφτασε μέχρι και σε ομιλία στη Βουλή το φεβρουάριο του 2010, να διαμαρτυρηθεί για τη σύλληψη του «δημοσιογράφου» Δημήτρη Παπαγεωργίου, γνωστού από την επίθεση μαζί με άλλους 40 «αυτόχειρες» εθνικιστές σε συγκέντρωση αριστερών στην Πανόρμου.

Έχοντας στο μυαλό αυτή τη διαδρομή αλλά και τη λογική «οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις» (για την οποία μιλάμε παρακάτω), η τοποθέτηση του Βορίδη στο Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, αποκτά άλλη σημασία. Από τη μία βρίσκεται σε θέση να διαπραγματευτεί και να πραγματοποιήσει κάθε είδους «συναλλαγές»  με hot κοινωνικές ομάδες πολύ ειδικών χαρακτηριστικών (θυμηθείτε τον λαϊκο-φασιστο-τραμπούκο πρόεδρο των ταξιτζήδων ή τους ναζί οδηγούς του σωματείου της εθελ). Από την άλλη θα διαχειριστεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται έναν κομβικό κλάδο του ελληνικού καπιταλισμού. Παρόμοιας σημασίας είναι και το υφυπουργείο ναυτιλίας που έχει αναλάβει ο κατά τ’ άλλα γραφικός Άδωνις. Αν και υποβαθμισμένο επί του παρόντος, δεν παύει να συνδέεται με τον κορυφαίο κλάδο της ελληνικής ναυτιλίας και με τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, που ειδικά σε καιρούς κρίσης έχει να παίξει ιδιαίτερο ρόλο, τόσο στη λευκή οικονομία όσο κυρίως στη μαύρη (βλ. λαθρεμπόριο κλπ.).

Τα παραπάνω αφορούν λίγο πολύ κονέ, διασυνδέσεις, προσόδους και διαύλους που θα χτιστούν τώρα, δουλίτσες που θα ανοίξουν και παρακαταθήκες των οποίων τα αποτελέσματα μπορεί να μην αντιληφθούμε πριν περάσει κάποιος καιρός. Υπάρχει όμως κι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αρμοδιότητας φασιστο-υπουργού που το έχουμε ήδη δει να ξεδιπλώνεται. Ο Βορίδης, σαν υπουργός μεταφορών και υποδομών, πρέπει να υπογράψει ώστε να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός για την κατασκευή του περίφημου τεμένους του Βοτανικού. Μέχρι πριν λίγες μέρες δεν το είχε κάνει, παγώνοντας έτσι ουσιαστικά το θέμα «τζαμί», προφασιζόμενος έλλειψη ενημέρωσης και άλλες γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες. Και ως εκ θαύματος, στις αρχές Γενάρη, 10 «πολίτες», ανάμεσα στους οποίους ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, κατέθεσαν προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση για την κατασκευή τζαμιού, που έχει ληφθεί ήδη από το Νοέμβρη. Μαζί με το μητροπολίτη τάσσονται ο καθηγητής πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Νιάρχος, οι πλωτάρχες του πολεμικού ναυτικού Ζώης Μπέχλης και Γεώργιος Κούβελας κ.α.  Εκκλησία, διανόηση και στρατός μαζί: αυτό μάλιστα, είναι το πραγματικό πρόσωπο του λα.ο.σ. που έρχεται να δώσει ένα χεράκι στον υπουργό. (Ο Νιάρχος για παράδειγμα έχει διατελέσει γενικός γραμματέας παιδείας και πολιτισμού στην κεντρική επιτροπή του λα.ο.σ. με συντονιστή τον... Μάκη Βορίδη! Δικηγόρος για την προσφυγή στο ΣτΕ θα είναι ο Αναστάσιος Δάφνης, που το 2006 ήταν ένας από τους δέκα κατηγορούμενους δικηγόρους για συμμετοχή στο παραδικαστικό, με κύριο κατηγορούμενο τον πρώην πρόεδρο πρωτοδικών Λεωνίδα Στάθη.)

Όλα αυτά αφήνουν να φανούν μερικοί προφανείς και μερικοί λίγο καλύτερα κρυμμένοι τρόποι με τους οποίους λειτουργούν, διαπλέκονται και ενισχύονται συγκεκριμένοι μηχανισμοί. Αλλά η υπόθεση λα.ο.σ. στην κυβέρνηση δεν τελειώνει εκεί. Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα υπουργικά συμβούλια, όπου κάθε τόσο θα δίνονται θεατρικές παραστάσεις επί παντός επιστητού, για να διατηρείται η εικόνα των νταήδων πατριωτών. Αλλά στο κατ’ εξοχήν πεδίο αρμοδιότητας του λα.ο.σ., στη δημόσια τάξη και στο σύμπλεγμα της ασφάλειας, όπου ακόμα και σαν βουλευτές οι φασίστες του λα.ο.σ. έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους. Δημόσια και φανερά, δίνοντας κατευθύνσεις και θέτοντας το πλαίσιο της συζήτησης, υπόγεια και παρασκηνιακά, σιγοντάροντας ή δίνοντας χώρο σε κυκλώματα και συμμορίες (που ενίοτε παρουσιάζονται και ως εχθρικές). Το ότι οι φασίστες μείνανε μακρυά από το υπ.προ.πο., ούτε οριστικό είναι, ούτε θα πρέπει να μας καθησυχάζει. Γιατί το «φασίστας υπουργός» δεν είναι ούτε το τέλος μιας διαδρομής, ούτε η συμβολική κορύφωσή της. Είναι περισσότερο ένα κρίσιμο βήμα, που θα ακολουθηθεί κι από άλλα, σε μία διαδικασία, το νήμα της οποίας ξεκινάει από ένα υπουργικό γραφείο για να καταλήξει σε μια γειτονιά. Και αυτή η διαδικασία δε θα σταματήσει ούτε υπενθυμίζοντας πόσο σκανδαλώδης είναι η υπουργοποίηση φασιστών, ούτε ξορκίζοντάς τους....