σημειώσεις
(διαρκούς ταξικού πολέμου και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού)

Η ανατολική «πύλη» της ε.ε., η κύρια είσοδος «λαθρο»μεταναστών στην Ευρώπη, το «ξέφραγο αμπέλι», μπήκε προσωρινά στην άκρη. Τα μή- ντια, ελληνικά και διεθνή, βρήκαν άλλους, πιο επείγοντες στόχους για να κινδυνολογήσουν: «επίκειται κύμα 1,5 εκατομμυρίων μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης». Σίγουρα; Είναι τόσοι; Τους έχουν υπολογίσει καλά; Είμαστε πολύ περίεργοι για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ειδικοί των αφεντικών για να βγάλουν τέτοια νούμερα. Είμαστε περίεργοι, αλλά το θέμα είναι πολύ διαφορετικό. Γιατί αυτό που συμβαίνει με τα «κύματα μεταναστών που αναμένονται», είναι το άλλο μισό της ιδεολογικής (και όχι μόνο) επίθεσης των πρωτοκοσμικών στις αραβικές εξεγέρσεις. Το υπόλοιπο μέρος είναι βέβαια ο «ισλαμικός κίνδυνος» και τα ρέστα. Αυτό δεν είναι το βασικό πρωτοκοσμικό μοτίβο; «Εκεί είναι ισλαμιστές τρομοκράτες, στην Ευρώπη είναι λαθρομετανάστες». Συνεπώς τα συμπλέγματα της ασφάλειας πανευρωπαϊκά, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εντείνουν την ιδεολογική (και όχι μόνο, όπως είπαμε) τρομοκρατία τους, ενάντια στους εξεγερμένους αραβικούς πληθυσμούς. Ακυρώνοντας τον αγώνα τους και μ’ αυτόν τον τρόπο. Την ίδια στιγμή που κάνουν, καταφανέστατα πλέον, «πλάτες» σε όλες τις αραβικές δικτατορίες και μοναρχίες να σφάξουν μέχρι να «κουραστούν».

ο ίδιος ταξικός πόλεμος

Ο Έβρος μπήκε λοιπόν προσωρινά στην άκρη για χάρη της ιταλικής νήσου Λαμπεντούζα. Οι ευρωπαϊκές εσχατιές εναλλάσονται στη δημοσιότητα με ένα δαιμονιώδες «τέμπο». Περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες μετανάστες έφτασαν σ’ αυτό το ιταλικό άκρο. Και σύμφωνα με τα ψιλά των εφημερίδων «αγνοούνται» σχεδόν άλλοι τόσοι (;), που «χάθηκαν» στο δρόμο. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τα κατάφεραν, επαναπροωθήθηκαν με ταχείες διαδικασίες. Και οι υπόλοιποι έγιναν πιόνι της Ιταλίας στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό της με τη Γαλλία (θα επανέλθουμε παρακάτω). Τί συμβαίνει λοιπόν;
Το έχουμε ξαναπεί: αν συμβολίζει κάτι η Λαμπεντούζα (και ο Έβρος και το Αιγαίο και... ) είναι ένα όριο μεταξύ δυο φάσεων του ταξικού πολέμου, έτσι όπως τον διεξάγουν οι πρωτοκοσμικοί εναντίον των αφρικανών, των μεσανατολιτών, των κεντρασιατών μεταναστών και των χωρών καταγωγής τους. Κι αυτό το ευρωπαϊκό όριο είναι κοινό: είναι το πέρασμα από την στρατο/αστυνομική διαχείριση και εξόντωση των μεταναστών (που συμβαίνει από τις χώρες καταγωγής τους μέχρι τα σύνορα της Ευρώπης) στην αστυνομο/στρατιωτική (που ξεκινάει από εκεί και πέρα). Είναι το όριο μεταξύ των δύο μετώπων του αντιμεταναστευτικού πολέμου. Μια υβριδική διαχείριση του παγκόσμιου ταξικού πολέμου. Γράφουν για παράδειγμα οι σύντροφοι/ισσες του antifa community (από την εισήγηση της εκδήλωσης «η αντιμεταναστευτική πολιτική στα σύνορα είναι πόλεμος» που έγινε στις 4/4):

«... Το να υποστηρίζει κανείς ότι ένας πόλεμος έχει ένα δεύτερο μέτωπο κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το πρώτο, ίσως με μια πρώτη ανάγνωση να φαίνεται ποτισμένο με μια γερή δόση υπερβολής. Γιατί όμως χρησιμοποιούμε αυτήν την ορολογία; Καταρχήν, έχουμε το γεγονός ότι οι μετανάστες που φεύγουν από τις χώρες τους για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, κατευθύνονται προς τις επικράτειες των επιτιθέμενων χωρών. Αυτό το γεγονός, όχι πολύ συνηθισμένο στην ιστορία των μεταναστευτικών ροών, έχει τις συνέπειές του. Η πιο βασική απ’ αυτές είναι ότι αυτοί οι πληθυσμοί βρίσκουν μπροστά τους, όταν φτάνουν στη δύση, τις δυνάμεις των ίδιων χωρών που κάνουν πόλεμο στις πατρίδες τους...»

Απλή ωμότητα, εις διπλούν. Κι είναι χαρακτηριστικό πως τα περάσματα, τα όρια, έχουν ανατεθεί σ’ ένα στρατο/αστυνομικό σώμα, την frontex, που είναι ένα παροιμιώδες υβρίδιο της ολοκληρωτικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Από την ίδια εισήγηση:

«... Τις περισσότερες φορές ο τρόπος που επιλέγει κάποιος να προσεγγίσει ένα ζήτημα, δείχνει τι αντιμετώπιση του επιφυλάσσει. Έτσι και στην περίπτωση της ευρωπαϊκής ένωσης το γεγονός ότι επέλεξε να απαντήσει στο θέμα της μετανάστευσης από την Ασία και την Αφρική με τη δημιουργία της frontex, ενός στρατοαστυνομικού σώματος με αποστολή τη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων, δείχνει ξεκάθαρα ένα πράγμα. Ότι τα ευρωπαϊκά κράτη αναφορικά με τα συγκεκριμένα μεταναστευτικά ρεύματα επιλέγουν αναμφίβολα μια πολεμική διαχείριση...»

Κι η frontex έχει πολλή δουλειά. Λόγω των αραβικών εξεγέρσεων δεν προλαβαίνει πλέον να δέχεται αιτήσεις συνδρομής για (αντιμεταναστευτική) βοήθεια στα κράτη μέλη. Ήδη περιπολεί νότια της Κρήτης, μαζί με τις φρεγάτες του πολεμικού ναυτικού. Κι ίσως να είναι η Κρήτη μια (καθόλου «συμβολική») απόδειξη πως ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος, με τα δύο του μέτωπα, μπαίνει τώρα που μιλάμε σε μια νέα φάση. Γιατί είναι από το ίδιο αυτό νησί που ξεκινάνε πολλά απ’ τα μαχητικά του Νατο για να «βοηθήσουν» τους λίβυους εξεγερμένους, ασκώντας τους στρατιωτική κηδεμονία. Στην περίπτωση της Λιβύης, η στρατιωτική εμπλοκή των πρωτοκοσμικών και η αντιμεταναστευτική τους διαχείριση, είναι κυριολεκτικά «μια πόρτα». Είναι τόσο κοντά, που μια χαρά οι πνιγμένοι μετανάστες μπορούν να αποδίδονται σε πολεμικές εχθροπραξίες, για παράδειγμα. Είναι τόσο κοντά, που πρέπει να είναι κανείς σαπισμένος από την κυρίαρχη ιδεολογία για να μην καταλαβαίνει αυτό που λέγαμε και στην αρχή του κειμένου: οι πρωτοκοσμικοί οχυρώνονται ενάντια στις αραβικές εξεγέρσεις. Και τα μήντια τους ξερνάνε χάρτινα πυρά, στρώνοντας το έδαφος στα πραγματικά.

ιπποπόταμοι στο βάλτο

Δίπλα στον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο διεξάγεται σταθερά και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Γιατί μπορεί να μιλάμε για την πρωτοκοσμική επέμβαση σε μια σειρά χώρες (με τελευταίο παράδειγμα, τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη) αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ ότι αυτοί οι πόλεμοι γίνονται και εναντίον άλλων κρατών. Ακόμα και στις ίδιες τις πρωτοκοσμικές συμμαχίες, οι ενδοκαπιταλιστικές αγκωνιές έχουν μια ένταση όλο και λιγότερο υπόκωφη, όλο και περισσότερο ανοιχτή.
Μια τέτοια πρόσφατη πηγή διακρατικής έντασης ήταν η συνοριακή κόντρα Ιταλίας-Γαλλίας. Η φασιστική κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έδωσε άδειες παραμονής λίγων μηνών σε Τυνήσιους πρόσφυγες (ναι! αυτή η φασιστική κυβέρνηση!) για να επισκεφτούν συγγενείς τους στη Γαλλία. Και οι τοπικές αρχές έκλεισαν τα γαλλο-ιταλικά σύνορα στο Μεντόν με σκοπό να εμποδίσουν την είσοδο των Τυνήσιων στη Γαλλία. Προφανώς οι Ιταλοί δεν έγιναν ξαφνικά γαλαντόμοι με τους μετανάστες. Άλλωστε τα «κατορθώματά» τους, εντός κι εκτός συνόρων, είναι που αντιγράφουν κι οι Έλληνες. Παίζοντας ένα παιχνίδι εξωτερικής πολιτικής με τους Γάλλους, χρησιμοποίησαν τους πρόσφυγες σαν «πιόνι», ένα μέσο πίεσης απέναντι στους γείτονες και «συμμάχους». Γιατί οι διαφορές αυτών των δύο εκτείνονται σε πολύ περισσότερα επίπεδα από το μεταναστευτικό. Ξεκινάνε από την (μελλοντική) επιρροή στην εξεγερμένη βόρεια Αφρική και φτάνουν μέχρι τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό πως τα ελληνικά μήντια παρουσίασαν την γαλλο-ιταλική διένεξη που τυπικά «έληξε» μετά την συνάντηση Μπερλουσκόνι-Σαρκοζί: σαν πλήγμα σε ένα πυλώνα της ε.ε., δηλαδή της Ζώνης Σένγκεν και της σχετικής Συνθήκης. Ok, η Σένγκεν μπορεί να χρειάζεται αναθεώρηση, όπως συμφώνησαν οι δυο τους. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Ιταλούς είναι πως οι Γάλλοι βομβαρδίζουν μια χώρα που την νόμιζαν της επιρροής τους, αφήνοντάς τους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με τους  μετανάστες. Δεν είναι αυτή επίδειξη «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», έτσι δεν είναι; Δεν είναι αυτή θέση για μια χώρα με το ανάστημα της Ιταλίας να κάνει (μόνο) το μαντρόσκυλο, την ώρα που οι Γάλλοι παίρνουν «πόντους» στη βόρεια Αφρική.
Και τα ελληνικά μήντια συμπλήρωναν ότι αυτή είναι η δεύτερη  φορά που δέχεται πλήγμα ένας ευρωπαϊκός πυλώνας, μετά το πλήγμα σε έναν άλλο: το ευρώ... 
Θα έλεγε κανείς πως έχει γεμίσει ο τόπος «πληγές». Διακρατικές πληγές. Αυτό δεν είναι παρά ένα ωραιοποιημένο όνομα για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ένα όνομα που ενώ παριστάνει το «αποκαλυπτικό», ουσιαστικά αποκρύπτει την προϋπόθεση κάθε διακρατικού ανταγωνισμού. Του γεγονότος δηλαδή πως έχει δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στον εθνοκρατισμό και τις στρατηγικές κατευθύνσεις του. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ευρώπη. Έχει παγκόσμια ισχύ και εξίσου παγκόσμια αιτία: τις αντιφάσεις της κερδοφορίας των αφεντικών.
Δείτε για παράδειγμα τις διαδοχικές φάσεις της αντιμετώπισης της μετανάστευσης: οι ξένοι εργάτες έχουν γίνει από πηγή φτηνής εργασίας, σ’ ένα εξόφθαλμο παράδειγμα κρατικού προστατευτισμού. Το «δεν χωράμε άλλους μετανάστες», οι φράχτες, τα συρματοπλέγματα και οι τάφροι είναι η απόδειξη πως η «λευκή» καπιταλιστική μηχανή (η «μαύρη είναι μια άλλη ιστορία) έχει μπουκώσει σε τέτοιο βαθμό που κλείνει τα σύνορα στην εισαγωγή φτηνής εργασίας. Αν τα κράτη και τ’ αφεντικά περνάνε πλέον επίσημα από τον πόλεμο των ισοτιμιών των νομισμάτων τους (που αποδεικνύεται ένα ανεπαρκές «φάρμακο»), στους δασμούς στις εισαγωγές εμπορευμάτων (κάνοντας ακριβότερα εκείνα των ανταγωνιστών τους) υπάρχει ένα στρατηγικό «εμπόρευμα», η εργασία, που στην περίπτωση των μεταναστών κρατιέται με τη βία «εκτός». Κρατιέται εκτός ευρωπαϊκών συνόρων και καταστρέφεται στα όριά τους ή χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ αυτά, στις χώρες καταγωγής των μεταναστών.

Ο εθνοκρατισμός και ο προστατευτισμός έχουν επιστρέψει για τα καλά. Κι όσο περισσότερο τ’ αφεντικά συνολικά θα μας πατάνε κάτω χωρίς ουσιαστικές αντιστάσεις από τη μεριά μας, τόσο περισσότερο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα οξύνεται.