|
|
Κυνηγώντας "λαθρο"μετανάστες
Η αντιμεταναστευτική εκστρατεία κορυφώθηκε μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες. Η ρατσιστική προπαγάνδα μηνών από το κράτος και τις κοινωνικές του συμμαχίες πέτυχε εν πολλοίς (πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο) να ξαναεντάξει το ζήτημα των μεταναστών στη σφαίρα της δημόσιας τάξης και να θέσει σε κίνηση τους ανάλογους μηχανισμούς και διαδικασίες. Η μπόχα του ολοκληρωτισμού είναι πλέον πανταχού παρούσα. Στους δρόμους και στους νόμους. Οι μετανάστες εργάτες, καταρχήν αυτοί απ' την κεντρική ασία, κατασκευάζονται πλέον συνειδητά σαν το «υπόδειγμα» της ολοκληρωτικής διαχείρισης. Πλήθος μηχανισμών και ιδεολογιών λυμαίνονται την ύπαρξή τους. Ένα «αναγκαίο» πρώτο βήμα, σε μια διαδρομή που δεν θα σταματήσει «μόνο» πάνω τους.
Αλλά τίποτα δεν τελείωσε. Ούτε για τους κρατικούς σχεδιασμούς, ούτε και για τους αντιπάλους τους. Κι αν πιάνουμε τώρα συνοπτικά το νήμα προς τα πίσω, δεν το κάνουμε για να «μαυρίσουμε» τη ψυχή κανενός. Πρώτα απ' όλα το κάνουμε γι' αυτό: προσπαθώντας να εκτιμήσουμε τη «δυναμική» του ρατσισμού και των φορέων του, ταυτόχρονα «υποψιαζόμαστε» πάνω σε κάποιες απ' τις προοπτικές αγώνα των εχθρών του. Έξω και πέρα απ' αυτό το έντυπο, εννοείται.
οι μικρομεσαίοι, τα μεροκάματα και η κρίση
Ξεκινάμε με μια μικρή δόση προϊστορίας, προσπαθώντας να τη φωτίσουμε στο σήμερα. Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τα «γνωστά» περί εκμετάλλευσης των μεταναστών και του ιδεολογικού περιβάλλοντος που διαμορφώθηκε, έτσι ώστε να την κάνει εφικτή. Θα εστιάσουμε πρώτα στους «εκμεταλλευτές» τους. Είναι γενικά γνωστό αλλά ξεχνιέται: η ελληνική καπιταλιστική οργάνωση στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους «μικρομεσαίους». Αυτοί οι εργοδότες και οι ιδιοκτήτες αποτελούν τον κορμό αυτής της χώρας και (συν)διαμορφώνουν καθοριστικά την κυρίαρχη ιδεολογία της.
Η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών, η κοινωνική «άγρια δύση», έγινε κατ' αυτόν τον τρόπο επειδή κυριολεκτικά ο κάθε μικροαστός (και όλοι μαζί) ήθελε τον «αλβανό», τον «πακιστανό» του. Και τον ήθελε «τώρα και τσάμπα». Ερμήνευε διαισθητικά ίσως, αλλά σωστά, το πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων. Αυτό συνεχίστηκε για καιρό και αποτελεί σημαντικό μέρος της κοινωνικής/ταξικής ιστορίας για 15 τουλάχιστον χρόνια. Ο κοινωνικός ιμπεριαλισμός, δηλαδή οι «αξίες» και το «ευ ζην» των αφεντικών και η κρατική του «περίμετρος» (οι ιδεολογίες της ασφάλειας) έγιναν ο κανόνας και διαχύθηκαν μέχρι τον τελευταίο νοικοκυραίο. Έστω λειτουργώντας σαν κοινωνικό καταπραϋντικό: «κάποια στιγμή θα τα καταφέρω».
Το (σχετικά) καινούριο είναι πως υπάρχουν «κακά νέα» για τους μικρομεσαίους. Και αυτά τα νέα πολλαπλασιάζονται και δεν είναι πλέον εικόνα στις ειδήσεις από τη «μακρινή αμερική», αλλά καθημερινότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που τους συμβαίνει κάτι τέτοιο. Άλλωστε κι η ίδια η έλευση των μεταναστών στα 90's «γλύτωσε» πολλούς μικρομεσαίους απ' την προλεταριακή «μοίρα». Ένα μέλλον που διαρκώς «απωθείται». Κι αυτός είναι ένας τρόπος κατανόησης της μετανάστευσης και του ρατσισμού: η εκμετάλλευση είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι πως οι μετανάστες ήταν (είναι) μια εικόνα απ' το μέλλον, που κανείς δεν θέλει ν' αντικρύσει, ειδικά οι μικρομεσαίοι. Οι μετανάστες είναι το μέτρο της προλεταριοποίησης.
Αν δείχνει κάτι η παρούσα κρίση απ' την άποψη που πιάνουμε το θέμα, είναι τα όρια (και τη χρεωκοπία) και της μικρομεσαίας καπιταλιστικής οργάνωσης. Επομένως και σε μεγάλο βαθμό, της εκμετάλλευσης των μεταναστών. Τα επιτελεία του κράτους και των αφεντικών βρίσκονται μπροστά σ' αυτό το «πρόβλημα» εδώ και χρόνια: πως η κρίση και οι επιπτώσεις της δεν θα επιστρέψουν με φόρα στα μούτρα τους. Με μεγάλη ένταση τον τελευταίο χρόνο, δείχνουν να έχουν κάποιες πρώτες «απαντήσεις». Εν όψει της βίαιης προλεταριοποίησης πολλών μικρομεσαίων, εν όψει και της εκτόξευσης της ανεργίας μεταξύ των μεταναστών, είναι σκόπιμο να μπει μπροστά η δημιουργία «λεπτών» ενδοταξικών διαχωριστικών γραμμών με τον πάταγο ενός οδοστρωτήρα.
ο φάρος της ανταρσίας και οι κρατικές ξέρες
Αλλά οι «λύσεις» των αφεντικών δεν προχωρούν στο κοινωνικό κενό. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν υπεραρκετή για να δουν τα επιτελεία έναν εφιάλτη (έστω) μικρού μήκους. Το γεγονός ότι ο κοινωνικός «εκνευρισμός» μέρους των μικρομεσαίων (και των παιδιών τους) μπορεί να συνυπάρχει στο δρόμο για μέρες με τους μετανάστες και τους «κουκουλοφόρους» σε συνθήκες πολύ οργισμένες, πρέπει να χτύπησε πολλά καμπανάκια. Για το τί μπορεί να συμβεί αν... Ήταν μια εικόνα από ένα μέλλον ανταρσίας και ως γνωστόν οι ανταρσίες είναι μεγάλο πρόβλημα για μια διοίκηση. (Το αμέσως μεγαλύτερο είναι βέβαια η ίδια η κατάργησή της.)
Έπρεπε λοιπόν να τεθούν επειγόντως σε εφαρμογή μέρη των «λύσεων» των αφεντικών. Τί θα έπρεπε να γίνει όμως; Ήταν δεδομένο πως η εξέγερση του Δεκέμβρη στρεφόταν πρώτα και κύρια ενάντια στην αστυνομία και τις «δουλειές» της. Αν κάτι «τραυματίστηκε» εκείνες τις μέρες ήταν η ιδεολογική της νομιμοποίηση. Η αστυνομία έπρεπε να κερδίσει (ξανά) την ιδεολογία της κοινωνικής της χρησιμότητας, στα μάτια των υπηκόων. Κι αυτό έγινε. Αξιοποιώντας όλες τις αφορμές που δόθηκαν.
Από τη σκοπιά που συζητάμε το θέμα, αυτό σήμαινε πως η κρατική «περίμετρος» της ασφάλειας (το στρατο/αστυνομικό σύμπλεγμα) αφού «κοινωνικοποιήθηκε» επί πολλά χρόνια, τώρα θα αναλάμβανε το «τιμόνι» της διαχείρισης. «Κρατικοποιώντας» όπου είναι δυνατόν, τις κοινωνικές σχέσεις. Υπάγοντάς τες στη δικιά της «κωδικοποίηση», στο δικό της λεξιλόγιο. Ασφάλεια και πάλι ασφάλεια. Θα έπρεπε επίσης να σπάσει κάθε απόπειρα να ξαναβρεθούν στο δρόμο πολλά από τα οργισμένα υποκείμενα του Δεκέμβρη. Πώς; Σίγουρα χτυπώντας το πλέον «ευάλωτο» απ' αυτά: τους μετανάστες εργάτες.
το κράτος, η απαγόρευση και οι μετανάστες
Μέχρι πριν κάποια χρόνια τα ίδια τ' αφεντικά έλεγαν «τι ευλογία» ήταν η παράνομη εργασία των μεταναστών. Η «μαύρη» εργασία γενικώς, άλλωστε. Κρατάει τους μετανάστες σε ένα καθεστώς υπο-δικαίου, «πειθαρχημένους», ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Χωρίς αναγνωρισμένα «δικαιώματα» και «παράλογες» απαιτήσεις (τα «νόμιμα» δηλαδή). Οι «λαθρο»μετανάστες (οι «χωρίς χαρτιά» δηλαδή) δεν διάλεξαν να είναι τέτοιοι, δεν διάλεξαν να μεταναστεύσουν, δεν διάλεξαν τίποτα γενικά. Οι «λαθρο»μετανάστες είναι το καλά σχεδιασμένο αποτέλεσμα των κρατικών πολιτικών είτε μιλάμε για την ελλάδα, είτε για τις η.π.α.
Αυτοί οι εργάτες προσφέρονται στ' αφεντικά (μικρά ή μεγάλα) απ' τα κράτη τους, σε μια ιδιότυπη «συμφωνία» κρατικής βοήθειας προς στις επιχειρήσεις. Με την έννοια του ότι είναι η προσθήκη του «λαθρο» πριν το «μετανάστης» που «επιτρέπει» την ακόμα μεγαλύτερη υποτίμησή τους. Είναι χαρακτηριστικό: η πρώτη «ρύθμιση» του μεταναστευτικού στην ελλάδα είναι (αν θυμόμαστε καλά) το 1998, τουλάχιστον 7 χρόνια μετά την είσοδο των πρώτων αλβανών μεταναστών. Μέχρι τότε η παρανομία ήταν το σταθερό μοτίβο της εργασίας των μεταναστών. Κι αφήνουμε στην άκρη το γεγονός πως οι μετανάστες «νομιμοποιούνται» μπας και σώσουν με τις εισφορές τους τα ασφαλιστικά ταμεία, που εν τω μεταξύ έχουν παίξει (και χάσει) τα αποθεματικά τους στο χρηματιστήριο ή σε «τοξικά» ομόλογα.
Τώρα λοιπόν μας λένε πως αυτοί οι ίδιοι τύποι είναι νο 1 «πρόβλημα». Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω βέβαια, μπορούμε να καταλάβουμε αρκετά καλά κάποιες απ' τις σκοπιμότητες αυτής της στοχοποίησης. Πρέπει να παρατηρήσουμε πάντως πως είναι μεγάλη «δουλειά» για τα κράτη να έχουν και να ασκούν την εξουσία τους σε περιόδους σαν κι αυτή: μπορούν να δημιουργούν ένα «πρόβλημα» και ταυτόχρονα να επιχειρούν να το «λύσουν». Γιατί αυτό συμβαίνει πλέον. Οι «λαθρο»μετανάστες είναι τέτοιοι λόγω των κρατικών απαγορευτικών πολιτικών κι αυτό είναι πασίγνωστο. Ταυτόχρονα «απειλείται η ασφάλειά μας και η αστυνομία, το λιμενικό και ο στρατός πρέπει να...»
η «λαθρο»μετανάστευση ανεβάζει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις
Λέμε λοιπόν πως οι συνέπειες της κρίσης (πιο επιτακτικά μετά τον Δεκέμβρη) είναι που υπαγορεύουν τη στοχοποίηση των μεταναστών, με τη (προσωρινή) μορφή: «λαθρομετανάστες». Από κει εκπορεύεται και ο μηντιακός θόρυβος για το θέμα εδώ και μήνες. Αλλά υπάρχει μια ειδικότερη ανάγκη που «εξυπηρετείται» στις πλάτες των μεταναστών. Είναι γνωστό πως η ε.ε. συζητάει εδώ και χρόνια το θέμα «μετανάστευση» και ανακοινώνει «μέτρα». Η ε.ε. είναι ένας συνασπισμός κρατών και των αφεντικών τους. Τί πιο «λογικό» να συζητάνε όλοι αυτοί για μετανάστες, δηλαδή για φτηνή εργασία.
Αλλά το γεγονός πως όλοι μαζί συζητάνε για υποτίμηση της εργασίας, δεν σημαίνει ότι έχουν την ίδια «τσέπη». Όλα κι όλα: ο καθένας έχει τη δικιά του. Αφού λοιπόν ανέθεσε το «μαγαζί» (με τη συνθήκη Δουβλίνο II) το μπατσιλίκι και το μάντρωμα των μεταναστών κυρίως στις κύπρο, ελλάδα, μάλτα, ιταλία, γιατί να μην πληρώσει και κάτι παραπάνω σ' αυτούς που κάνουν τη βρώμικη «δουλειά»;
Έτσι το σκέφτηκαν οι έλληνες κι έχουν σοβαρούς λόγους. Το ελληνικό κράτος παραμένει σταθερά ο μεγαλύτερος εργοδότης στην ελλάδα. Χτυπημένο απ' την κρίση, δεν αρχίζει (ακόμα) τις απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων, αλλά ουρλιάζει (αυτό και οι κοινωνικές του συμμαχίες) για το «κακό» που του έλαχε με τους «λαθρο»μετανάστες. Πάει στους ευρωπαίους εταίρους του και γκρινιάζει. Τί ζητάει; Βάσει συμφωνίας, το πρώτο κράτος της ε.ε. που εισέρχεται ο μετανάστης, είναι υποχρεωμένο να εξετάσει την αποδοχή (ή όχι) της αίτησης ασύλου. Εν τω μεταξύ ο μετανάστης απαγορεύεται να κατευθυνθεί προς άλλη χώρα της ε.ε. Αν δεν απατώμαστε, για κάθε τέτοιο μετανάστη, η χώρα υποδοχής επιδοτείται απ' το «κεντρικό μαγαζί» με περίπου 12 ευρώ την ημέρα. Αυτά τα λεφτάκια θέλει να τσεπώσει το ελληνικό (και τα υπόλοιπα) κράτος! Γι' αυτό φωνάζει για το πόσο μεγάλο «πρόβλημα» έχει! Γι' αυτό κάνει βόλτες τον Μπαρό (επίτροπος της ε.ε. για θέματα ασφάλειας και δικαιοσύνης) στο αιγαίο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η απόσπαση υπεραξίας είναι πάντα μια αιματηρή διαδικασία, αλλά σε συνθήκες κρίσης αυτή αποκτά μια τρομακτική «διαφάνεια». Για όποιον δεν κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα...
το κράτος (και οι κοινωνικές του συμμαχίες) τρώει κρίση
και χέζει ρατσισμό
Από κει και πέρα υπάρχει και το «εσωτερικό μέτωπο». Είναι επείγον (τώρα και στο μέλλον) να χαραχτούν οι ενδοταξικές διαχωριστικές γραμμές που λέγαμε, όσο πιο «βαθιά» γίνεται. Οι κυρίαρχες ελίτ εννοούν να φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες οποιουδήποτε άλλου πέρα απ' τις δικές τους. Ο ρατσισμός είναι μια πρόσφορη ιδεολογία για μια τέτοια δουλειά: εκεί που πριν εξασφάλιζε και επικύρωνε την υποτίμηση της εργασίας, τώρα πρέπει να παίξει θεαματικά το ρόλο του δαχτύλου που «κρύβει» την κρίση πίσω από το νο 1 «πρόβλημα» των μεταναστών. Είναι φοβερή η αντιστροφή της πραγματικότητας που κάνει αυτό το ρατσιστικό «τέχνασμα».
Από αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα ξεπηδούν καταστάσεις τύπου «αγ. παντελεήμονα». Οι «επιτροπές κατοίκων» δεν μπορούν να έχουν άλλο σκοπό πέρα απ' το να κρατάνε το θέμα «λαθρομετανάστες» στην μηντιακή επικαιρότητα, εν αναμονή των όποιων κρατικών «πρωτοβουλιών». Κι αυτό έκαναν. Από ένα σημείο και μετά ήταν οφθαλμοφανές πως το κράτος (σίγουρα κάποιοι μηχανισμοί του) είχε «αγκαλιάσει» ανοιχτά την κατάσταση. Λογικό: αν το διακύβευμα είναι τόσο «σοβαρό», δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στα χέρια λίγων «φιλότιμων» κοινωνικών φασιστών (ακόμα και με τις «βοήθειες» των οργανωμένων).
Ειδωμένο έτσι το θέμα «επιτροπές κατοίκων» μοιάζει να ξεκαθαρίζει λίγο. Περί «ανάθεσης» επρόκειτο και το «κάτοικοι» απλά ήταν στοιχείο της τακτικής του σερβιρίσματος. Μάλλον δεν θα περίμενε κανείς να γίνει υπό την φανερή «ομπρέλλα» κάποιου φασιστικού σχήματος! (Αν και από ένα σημείο και μετά, αφού το κράτος είχε θέσει την κατάσταση υπό την προστασία του και τα τελευταία φασιστικά προκαλύματα, έπεσαν).
Τί κάνουν οι «επιτροπές»; Βάζουν κυρίως ζητήματα (αν)ασφάλειας και «δημόσιας υγείας». Σε ποιούς τα αιτούνται; Ακριβώς στους μηχανισμούς που τα έχουν δημιουργήσει! Οι «κρατικοποιημένες» κοινωνικές συμμαχίες παίζουν «πινγκ-πονγκ» με το κράτος. Φυσικά οι μετανάστες είναι το «μπαλάκι». Είναι ακριβώς η περίπτωση που λέγαμε παραπάνω: η κοινωνικοποίηση των αξιών του συμπλέγματος της ασφάλειας στα χρόνια της ευμάρειας, επιστρέφει σε συνθήκες κρίσης (άρα αυξημένης κοινωνικής πόλωσης) σαν κρατικοποίηση των φορέων αυτών των αξιών.
Αυτή η σιδερένια «αναγκαιότητα» οδηγεί πάντως στο να λέγονται απίστευτες βλακείες, με τελευταίο παράδειγμα τις ευρωεκλογές του ιούνη. Εκεί το λα.ο.σ. παίρνοντας πάνω-κάτω τον ίδιο αριθμό ψήφων με τις βουλευτικές εκλογές του '07, χρεώθηκε τη «συντηρητική στροφή» του εκλογικού σώματος. Οι ηλίθιοι (ή οι έχοντες συμφέρον) κοίταγαν τα ποσοστά του που ανέβηκαν και όχι την αποχή που πλησίασε το 50%! Έτσι, με βάση αυτή τη χαζή εξίσωση, έγιναν «αναγκαία» διάφορα αντιμεταναστευτικά μέτρα (αλλά καθόλου μόνο αυτά) για την «τόνωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών».
παρένθεση: η διαφορά και ο ρατσισμός
Πλέον είναι σαφές πως οι ιδεολογικές επενδύσεις του κρατικοποιημένου ρατσισμού και των κοινωνικών συμμαχιών του έχουν ένα «ειδικό βάρος» που δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε. Ο παλιός φυλετικός ρατσισμός, χωρίς να έχει μπει οριστικά στο «περιθώριο», δίνει τη θέση του σε άλλου είδους «επιχειρήματα». Η «απειλή για τη δημόσια υγεία», η «ποιότητα ζωής», ο «ισλαμικός φονταμενταλισμός», η διαχείριση του «ελεύθερου χρόνου» (και άλλα πολλά) εισάγονται σ' ένα «μπλέντερ προβληματοποίησης» με προφανή σκοπό να δημιουργήσουν ένα ισχυρό πεδίο (εν τέλει «πολιτιστικών») αντιθέσεων μεταξύ ντόπιων και (καταρχήν μουσουλμάνων) μεταναστών.
Ένα κάδρο «πολιτιστικής ασυμβατότητας» σχηματίζεται καρέ-καρέ. Η καπιταλιστική «ανάπτυξη» («η ουσία του πολιτισμού») αφού εχει «χωνευτεί» στα μυαλά και τις κοινωνικές σχέσεις μεγάλου μέρους των υπηκόων, τώρα εξάγει τα αδιέξοδά της, βγάζει τα φτιασίδια της και γίνεται ωμή ή συγκαλυμμένη βία. Γιατί το «επίπεδο του πολιτισμού» που έχει κατακτηθεί, πρέπει να διατηρηθεί ακόμα και χωρίς «υλικά σημεία υπεροχής» (λέγε με κρίση). Και η περιβόητη «ποιότητα ζωής» (π.χ. το «οι μετανάστες ως απειλή για τη δημόσια υγεία») είναι η εμπροσθοφυλακή του. Ο (ξεδοντιασμένος λόγω κρίσης) κοινωνικός ιμπεριαλισμός που φοράει την ιατρική φόρμα. Λειτουργώντας σαν προπομπός της αστυνομικής (φόρμας) και ταυτόχρονα σαν πιο «ανθρωπιστική» εκδοχή της.
Ζούμε στην εποχή που το «εξω-τικό/διαφορετικό» γίνεται «εξω-φρενικό». Η «διαφορά», από στοιχείο κοινωνικού πλούτου, γίνεται χαράκωμα διαφύλαξης μιας «ταυτότητας», μιας «παράδοσης» και ενός «τρόπου ζωής». Είναι ενδεικτικό: στην ελλάδα το ανώτερο επίπεδο του αστικού πολυ-πολιτισμού είναι τα «οριεντάλ» εστιατόρια που καταναλώνουν «εναλλακτικά» διάφοροι ντόπιοι...
μια «κατάσταση εξαίρεσης» σε εξέλιξη
Αν δεν έχει γίνει φανερό απ' τα παραπάνω, να το πούμε πιο καθαρά: η μόνη σίγουρη συνέπεια (σε βάθος χρόνου) της κρατικοποίησης των αιτημάτων ασφάλειας είναι η ολοκληρωτική διαχείριση αυτών (και άλλων) των ζητημάτων. Στο θέμα μας, αυτό σημαίνει πως ο μετανάστης εργάτης γίνεται μια φιγούρα πολλαπλής ολοκληρωτικής διαχείρισης. Την στιγμή που η ιδεολογία τον «στραγγίζει» υπαρξιακά (παίρνει από πάνω του και το τελευταίο στοιχείο που θα μπορούσε να «αξιοποιηθεί» κατάλληλα) το κράτος της έκτακτης ανάγκης τον κάνει «σκιάχτρο» της «αναγκαιότητας» να παρθούν σκληρά μέτρα.
Βοηθούντος και του κοινωνικού κατακερματισμού, «ανήκουστα» πράγματα ξεστόμισαν τα πιο υπεύθυνα κρατικά χείλη, με τη μεγαλύτερη «φυσικότητα» του κόσμου. Πλέον το νομικό πλαίσιο για την «λαθρο»μετανάστευση, εγκαθιστά με κατηγορηματικό τρόπο μια «κατάσταση εξαίρεσης». Μια ολοκληρωτική αντιμετώπιση μέρους του παγκόσμιου προλεταριάτου με εντελώς «στρατιωτικοποιημένους» όρους. Ο κρατικός κυνισμός του: «ψοφήστε πουθενά αλλού».
Απ' την άλλη μεριά, η κατάσταση που έχει παγιωθεί γύρω απ' τον αγ. παντελεήμονα είναι πολύ επικίνδυνη. Στην περιοχή δεν έχουν εγκατασταθεί «απλά» οι φασίστες, με τις πλάτες των μπάτσων. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο εκπαίδευσης του εθνικού κορμού συνολικά. Η παρουσία «έφεδρων» του στρατού (με τις γνωστές «διασυνδέσεις» και τις λιγότερο γνωστές δουλειές που αναλαμβάνουν, όταν δεν πρέπει να εκτεθεί ο τακτικός στρατός) αν μη τι άλλο σημαίνει πολλά. Η περιοχή του αγ. παντελεήμονα εξελίσσεται με τον πλέον δημόσιο τρόπο, στο πρώτο πεδίο βολής παραστρατιωτικών ταγμάτων ασφαλείας στη μητρόπολη. Το τί σημαίνει η εγκαθίδρυση μιας «παράλληλης» και συμπληρωματικής εξουσίας οπουδήποτε κι αν εμφανίζεται, δεν το σχολιάζουμε καν. Λέμε μόνο πως σημαίνει πολλά, ειδικά σε συνθήκες κρίσης.
Αν πάρουμε π.χ. έναν τυχαίο αφγανό μετανάστη και αθροίσουμε ποια τμήματα του εθνικού κορμού «συναντάει» απ' το αφγανιστάν ως τον αγ. παντελεήμονα, μάλλον δεν πρόκειται να μας ξεφύγει κάποιο. Αν συνυπολογίσουμε επίσης τί σημασιοδοτήσεις και ειδικό βάρος έχουν αυτά που «συσσωρεύονται» πάνω του (θυμίζουμε ενδεικτικά την υπόθεση «σκισμένο κοράνι) θα καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα που είναι ο βαθμός μηδέν της προλεταριακής ύπαρξης. Κι αυτό είναι ήδη μπροστά μας καθημερινά.
εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές...
Η πρόκληση βρίσκεται μπροστά μας. Κι αυτή είναι να φέρουμε μικρά και μεγάλα εμπόδια σ' αυτήν την γιγαντιαία επιχείρηση κατασκευής των μεταναστών εργατών σαν «υποδείγματα» ολοκληρωτικής διαχείρισης. Η πρεμούρα του κράτους και των κοινωνικών του συμμαχιών στο να προωθήσουν αυτή την πραγματικότητα δείχνει βιασύνη και πιεστικές καταστάσεις που θέλουν «απαντήσεις». Τώρα και στο μέλλον. Δεν πρέπει ν' αποκλειστεί και το ενδεχόμενο κάποιων «αδέξιων» ενεργειών απ' τους «απέναντι».
Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται ετοιμότητα. Γιατί η κοινωνία και οι κοινωνικές συμπεριφορές έχουν μπει σε τροχιά πόλωσης, άλλοτε υπόκωφης και άλλοτε ανοιχτής, όπως τον Δεκέμβρη. Είναι στρατηγικής σημασίας για τα επιτελεία να «υποδεικνύουν» τα κέντρα αυτής της πόλωσης και γύρω τους να στριφογυρίζουν με ένταση οι κοινωνικές συμπεριφορές. Να τα «υποδεικνύουν», οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που θα έπρεπε.
Εμείς έχουμε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Αυτή η πρόκληση είναι μπροστά μας...
|
|
