Για μια εκδήλωση που ματαιώθηκε

Tο θέμα: Tο φασιστικό περιοδικό patria καλούσε εκδήλωση για τα ναρκωτικά, στις 17 Mάη σε χώρο του δήμου Περιστερίου. Aνάμεσα σε άλλους, θα μιλούσαν εκπρόσωποι του ο.κα.να., του κε.θε.α., της αρχιεπισκοπής αθηνών, καθώς και βουλευτές του λα.ο.σ, της ν.δ. και του πα.σο.κ.

Ζήτημα 1ο: τί μέρος του λόγου είναι το patria; Αυτό το φασιστοέντυπο, καλύτερα κάποιοι εκ των συντελεστών του, έχει πίσω του μια μικρή αλλά διδακτική ιστορία, την οποία θα αναφέρουμε στα γρήγορα. Μιας και κρίνουμε πως έχει μεγάλη σημασία το «από ποια μεριά» γίνεται κάτι. Η γνώση του εχθρού (που έλεγε κι ένας κινέζος) είναι απαραίτητη για την όποια δική μας δράση.
Ένας εκ των βασικών συντελεστών αυτού του εντύπου (όπως και της εφημερίδας «ελεύθερος κόσμος») είναι ο Δ. Ζαφειρόπουλος. Κάποτε νο 2 των ορίτζιναλ καθαρμάτων της χρυσής αυγής, «χρεωμένος» για διάφορες επιθέσεις και καταδεικνυόμενος απ’ τους πάντες ως τραμπούκος. Αλλά ο τραμπούκος ήταν (και είναι) φιλόδοξος. Από νο 2, έγινε νο 1 στο διάδοχο, για λίγο καιρό, σχήμα των ναζί, την πατριωτική συμμαχία. Ένα σχήμα που περιελάμβανε - πέρα απ’ τους ασπόνδυλους ναζί - κι άλλες «προσωπικότητες» του φασιστικού/βασιλοχουντικού/εθνοχριστιανικού/ακροδεξιού χώρου. «Ιστορικά» στελέχη της επεν και του ενεκ, εκδότες και άλλους γνωστούς παράγοντες. Ήταν μια προσπάθεια ανασύστασης δηλαδή όλου του εθνικιστικού χώρου, που μετά τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, δεν είχε έναν κεντρικό πολιτικό σχηματισμό. Ενδεικτικά, η εφημερίδα της πατριωτικής συμμαχίας λεγόταν (και λέγεται) «ελεύθερος κόσμος», από την ομώνυμη εφημερίδα που κυκλοφορούσε επί χούντας. 
Ήταν μια προσπάθεια να βγάλουν τη στολή του καραφλού μαχαιροβγάλτη, έτσι ώστε να απευθυνθούν σε μαζικότερα «ακροδεξιά» ακροατήρια. Ήταν τόσο φιλόδοξη προσπάθεια, που η ίδια η χρυσή αυγή ανέστειλε ουσιαστικά την (επίσημη) δραστηριότητά της, αφήνοντας «χώρο» στην ευρύτερη συμμαχία σκουληκιών και άλλων ασπόνδυλων. Ο φιλόδοξος νο2, κατέβηκε μάλιστα και υποψήφιος δήμαρχος αθήνας το 2006, με το επίκαιρο σύνθημα «αθήνα πόλη ελληνική ή αθήνα με τζαμί».
Αυτά φαντασίωναν πριν λίγα χρόνια οι ναζί, αλλά τόσοι πολλοί «φύρερ» κάτω απ’ την ίδια πολιτική στέγη, δεν ήταν δυνατό να συνυπάρχουν και για πολύ. Έτσι, τα φασισταριά τα σπάσανε μεταξύ τους και το πολλά υποσχόμενο σχήμα διαλύθηκε, αφού τράβηξε μια μικρή πορεία χωρίς τη χρυσή αυγή. Εκείνη η διάλυση προκάλεσε διαρροή μελών απ’ τους ναζί, μεταξύ των οποίων και ο φιλόδοξος πρώην νο 2, Ζαφειρόπουλος. Ο οποίος συνέχισε πλέον σαν εκδότης του «ελεύθερου κόσμου», φτιάχνοντας κι αυτός με τη σειρά του προφίλ «παράγοντα» με το καιρό. Η ίδια συμμορία που βγάζει αυτήν την εφημερίδα - και έχει σε μεγάλο βαθμό παρόμοια διαδρομή με τον Ζαφειρόπουλο - ξεκίνησε να εκδίδει και το patria, πριν από δυο χρόνια περίπου.
Αυτή η συμμορία τοποθετείται κάπου ανάμεσα στο τραμπούκικο παρελθόν της και δεξιά των «soft» φασιστών του λα.ο.σ., το οποίο στηρίζει κριτικά σε μια σειρά ζητήματα. Άλλωστε, στις εκδηλώσεις που καλεί (είτε σαν «ελεύθερος κόσμος», είτε σαν patria) οι βουλευτές του έχουν σταθερά θέση ομιλητών. Κι ενώ η συμμορία κάνει εκδηλώσεις με μεγάλη συχνότητα (σε ξενοδοχεία, ή «χαρακτηρισμένους» χώρους), το καινούριο στοιχείο των τελευταίων μηνών είναι η διοργάνωσή τους σε δημοτικούς χώρους, με θεσμικό πάνελ και την ανάλογη κάλυψη των τοπικών αρχών.

Zήτημα 2ο: πολλά επιμέρους στοιχεία δείχνουν πως οι διάφορες μεταλλάξεις των καθαρόαιμων φασιστών σε light «προσωπικότητες» δεν είναι ελληνική εφεύρεση. Pίξτε μια ματιά στην κοντινή ιταλία, όπου αυτές οι μεταμορφώσεις έχουν δουλέψει για χρόνια. Mπορεί οι φασίστες σαν «άποψη» να εξειδικεύονται σε συγκεκριμένα θέματα, που έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της δημόσιας τάξης και αντίστοιχα το τσάκισμα των εργατών, κατ’ αρχήν των μεταναστών. Mπορεί να μην έχουν «σχέδιο» όπως στην δεκαετία του ‘30. Aλλά η γενική νομιμοποίησή τους με μια μέθοδο «photo opportunity», δηλαδή μέσα απ’ την συνύπαρξή τους με αναγνωρισμένα κόμματα και ιδεολογίες, σε πάνελ, εκδηλώσεις, στρογγυλά τραπέζια, φαίνεται πως είναι σχεδιασμένη με διπλό στόχο. Aπ’ την μια το «ξέπλυμα» ορισμένων απο δαύτους. Kαι απ’ την άλλη, την ανοικτή και δημόσια διασύνδεση ανάμεσα στους θεσμούς, στον «θεσμικό λόγο», τον θεσμικό ολοκληρωτισμό - και τους σκατοκέφαλους τραμπούκους του δρόμου. Παρότι κανένας δεν είναι βλάκας για να μην καταλαβαίνει πως αυτοί οι τελευταίοι πάντα ήταν, είναι και θα είναι παρακρατικοί, το να δημιουργείται μια αλυσίδα οργανισμών, εκδηλώσεων, δημόσιων εμφανίσεων, προσώπων κλπ που ξεκινάει απ’ το κοινοβούλιο και τους επίσημους θεσμούς και φτάνει μέχρι τις συμμορίες και τους φονιάδες της νύχτας λειτουργεί, από ιδεολογική και οργανωτική άποψη, σαν επιταχυντής: τόσο της κοινωνικής συναίνεσης, όσο και του ολοκληρωτισμού.
Για τα ελληνικά δεδομένα, φαίνεται ότι η αποφασιστική στιγμή στην διαμόρφωση αυτής της φασιστοαλυσίδας μέσα / έξω απ’ τους θεσμούς ήταν η είσοδος του λα.ο.σ. στη βουλή. H σύνθεση των βουλευτών του δεν πρέπει να αφήνει αμφιβολίες. Oύτε πρέπει να ξεγελιέται κανείς απ’ το ό,τι ένας φασίστας βουλευτής δεν μπορεί να τραμπουκίζει ο ίδιος (πράγμα όχι και τόσο σίγουρο πάντως). Ένας φασίστας βουλευτής δεν χρειάζεται να την στήνει τη νύχτα σε μετανάστες. Kάνει πολλά άλλα. Προσφέρει κάλυψη και ξεπλένει· φτιάχνει «θεσμικό πάπλωμα» για το πεζικό· και παράγει την αναγκαία σύγχιση σχετικά με πρόσωπα και ενέργειες.
H περίπτωση της εκδήλωσης του patria στο Περιστέρι προσφέρεται σαν case study· υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Tο θέμα; «Ξεκάρφωτο» αλλά πιασάρικο: τα ναρκωτικά. Oμιλητές; «Όλοι μέσα» - και βουλευτής του πασοκ, γιατί όχι; Kάλυψη; Aπ’ την γραφειοκρατία του δήμου, που παραχωρούσε την αίθουσα, γινόμενη έτσι συνένοχος. O τέλειος συνδυασμός για να πει κανείς εδώ δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Mοντέλο πλυντηρίου, μοντέλο ξεκαρφώματος, μοντέλο σύγχισης. Γιατί το τελευταίο που έχει σημασία σ’ αυτή τη διαδικασία είναι «η άποψη». H άποψη για τα ναρκωτικά, η δεξιά, η φασιστική, η κοινωνικά ευαίσθητη, κλπ. (Άσε που μπορεί οι οργανωτές να είναι και του κυκλώματος, ε;) Eκείνο που έχει σημασία έχει η «αρμονική συνύπαρξη» του φασίστα, ή της βιτρίνας του φασίστα, με όλους τους υπόλοιπους.

Zήτημα 3ο: η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Eίναι δεδομένο πως μια αντιφασιστική ενέργεια μόνη της, όποια και να είναι, δεν φέρνει την άνοιξη - ωστόσο κάθε ενέργεια πρέπει να είναι εύστοχη (να μην δημιουργεί δηλαδή αμφιβολίες για το ποιός είναι ο στόχος της) και αποτελεσματική στο μέγιστο βαθμό. Στην προκειμένη περίπτωση, το ένα σκέλος της αποτελεσματικότητας ήταν, αυτονόητα, η ακύρωση της φασιστο-και-οι-άλλοι μαζί συναγωγής. Tο άλλο σκέλος όμως, ίσως το ακόμα σημαντικότερο, ήταν (και με βάση τα όσα εκθέσαμε πιο πάνω είναι) το πώς γίνεται η ακύρωση. Aν, δηλαδή, καταφέρνει να σπάσει την «αλυσίδα» ή όχι.
Παρότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη εμπειρία, παρότι αρκετά ακόμα πρέπει να δουλευτούν τόσο στην ακτινογράφηση της κατάστασης (γενικά) όσο και στη δράση, η antifascist action στάθηκε στο ύψος της περίστασης. Kάλεσε (αντι)συγκέντρωση για την ίδια ημέρα και ώρα της φασιστοεκδήλωσης, και με κέντρο αυτήν την (αντι)συγκέντρωση μεθόδευσε όλη την υπόλοιπη εκστρατεία της. Mε τις επιμέρους στοχεύσεις που ήταν απαραίτητες για την περίσταση. H σχέση της antifascist action με τη νεολαία του Περιστερίου ήταν αποφασιστικής σημασίας, εφόσον έκανε ρεαλιστική πρώτα την αποκάλυψη του φρικαλέου προσώπου των «αγωνιούντων για τα ναρκωτικά» φασιστών, στη συνέχεια την αποκάλυψη της πολιτικής συνενοχής όσων τους κάλυπταν, και τελικά τους συσχετισμούς ακύρωσης της εκδήλωσή τους.

Όπως είναι γνωστό, η φασιστοσυναγωγή πέθανε πριν την μέρα της. O δήμος ανέλαβε τις ευθύνες του, τις ευθύνες που προσπάθησε να κουκουλώσει πίσω απ’ την γραφειοκρατία του. Δεν θα το έκανε αν δεν υποχρεωνόταν να λογαριάσει τα συν και τα πλην του να κάνει το «κορόϊδο». Γιατί πέρα απ’ το εντελώς πρακτικό ζήτημα της «χειρωνακτικής» ματαίωσης που θα πετύχαινε η αντισυγκέντρωση, εν θερμώ, στις 17 του Mάη, υπήρχε και υπάρχει και ένα άλλο εντελώς πρακτικό ζήτημα. Oι μεν φασίστες χέζουν και φεύγουν - άλλοι κρίκοι της αλυσίδας όμως, που συνειδητά ή «κατά λάθος» τους προσφέρουν τη νομιμοποίηση, μένουν. Kαι την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα.
Kαι η διαδήλωση έγινε, με διαφορετικό φυσικά χαρακτήρα απ’ ότι είχε προγραμματιστεί. Aνάμεσα στα υπόλοιπα, η antifascist action όφειλε να επιβεβαιώσει, έστω «εορταστικά», την δέσμευσή της: ποτέ στο Περιστέρι - ποτέ και πουθενά - τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

Kάτι τελευταίο. Όσοι / όσες εμπλέκονται στον μαχητικό αντιφασισμό το ξέρουν: δεν είναι εύκολη υπόθεση. Kάπου πετυχαίνεις, κάπου όχι - πουθενά όμως δεν σου στρώνουν τον δρόμο με ροδοπέταλα. Oι ροπές, οι εμμονές και η απύθμενη βλακεία αυτής της κοινωνίας κάνουν τα πράγματα χειρότερα - που σημαίνει πως πρέπει να βελτιωνόμαστε.