Η επιμονή και η αποφασιστικότητα της πολυεθνικής εργατικής τάξης στις ηπα αποδεικνύει ότι η οργάνωση για τα δικά μας συμφέροντα μπορεί να ταρακουνήσει τους συσχετισμούς. Και σίγουρα δεν αφήνει το περιθώριο για πατερναλιστικά χαρτζηλίκια!

Όπως λένε και οι ίδιοι, υπάρχει και συνέχεια.

«Όλο και περισσότερες πολιτείες αυξάνουν τους κατώτατους μισθούς στις ΗΠΑ. Στη Νέα Υόρκη, οι εργαζόμενοι στα fast food πληρώνονται πλέον με 15 δολάρια την ώρα από την 1η Ιανουαρίου. Η Amazon το κάνει επίσης σε εθνικό επίπεδο. Τι συμβαίνει στην καρδιά του καπιταλισμού;», διερωτάται το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

Το Νοέμβριο του 2012, εκατοντάδες εργαζόμενοι στις αλυσίδες fast food McDonald ‘s , KFC και Burger King στη Νέα Υόρκη, κατέβηκαν σε απεργία και το αίτημά τους αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία: κατώτατος μισθός 15 δολάρια την ώρα; Αδιανόητο, καθώς εκείνη την εποχή ο νόμιμος κατώτατος μισθός στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ ήταν μικρότερος από 7,25 δολάρια την ώρα.

Έξι χρόνια αργότερα, το κίνημα «Αγωνιστείτε για 15 δολάρια την ώρα» έχει επιτύχει το στόχο της: Από την 1η Ιανουαρίου, οι αλυσίδες fast-food της πόλης θα πληρώνουν τους υπαλλήλους τους τουλάχιστον 15 δολάρια την ώρα.

Η Νέα Υόρκη δεν είναι το μόνο μέρος όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο: 19 πολιτείες και 21 πόλεις έχουν αυξήσει το κατώτατο ωρομίσθιο. Στην Αμερική, υπάρχει τώρα ένα πολύχρωμο συνονθύλευμα κανόνων. Έτσι οι επιχειρηματίες στην Αλαμπάμα συνεχίζουν να πληρώνουν μόνο 7,25 δολάρια, ενώ υπάρχουν ωρομίσθια 12 δολαρίων στη Νότια Ντακότα και 9,10 δολάρια στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Στην πόλη του Σιάτλ, που έχουν την έδρα τους η Amazon και τα Starbucks, το νόμιμο ελάχιστο ωρομίσθιο είναι τα 15 ή και τα 16 δολάρια.

Τοπικά δημοψηφίσματα

Η επανάσταση ξεκίνησε από το κίνημα «Αγωνιστείτε για 15 δολάρια» με μια επιδέξια εκστρατεία που συνδυάζει ακτιβιστική δράση με την έντονη πολιτική άσκηση πίεσης. Πίσω από αυτό βρίσκεται όμως το συνδικάτο των υπηρεσιών SEIU, που κατάφερε να επιβάλει την αύξηση του ωρομίσθιου με τοπικά δημοψηφίσματα τα τελευταία χρόνια. «Πριν από το 2010 η πρωτοβουλία για δημοψηφίσματα ήταν κυρίως ένα εργαλείο της δεξιάς για να επιβάλει συντηρητικά θέματα. Αλλά ξαφνικά η Αριστερά έχει ξυπνήσει», δήλωσε ο Χέιντε Γκάι συν-πρόεδρος της Ένωσης για τα Δημοψηφίσματα, στην «Washington Post».

«Και όπως αποδείχθηκε, ακόμα και στην καρδιά του καπιταλισμού, πολλοί πολίτες επιθυμούν να υπάρχει ένα προστατευτικό χέρι του κράτους», γράφει το Der Spiegel.

Σε δώδεκα Πολιτείες, οι ψηφοφόροι τα τελευταία χρόνια ψήφισαν υπέρ της αύξησης των κατώτατων μισθών. Για παράδειγμα, το πέτυχαν ακόμα και στο Αρκάνσας και στο Μιζούρι, όπου ο Ρεπουμπλικάνος, Ντόναλντ Τραμπ, είχε κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του 2016.

Η πολιτεία του Αρκάνσας θα αυξήσει τα ωρομίσθια σε 11 δολάρια το 2021 – που είναι το υψηλότερο ελάχιστο ποσοστό μεταξύ όλων των πολιτειών, αν συνυπολογιστεί η αγοραστική δύναμη σε σχέση με τις μέσες αποδοχές (το Αρκάνσας είναι στην πραγματικότητα μία από τις πιο φτωχές πολιτείες των ΗΠΑ).

Αντίθετα, τα 15 δολάρια στη Νέα Υόρκη ακούγονται μεν πολλά, αλλά σύμφωνα με υπολογισμούς της Wall Street Journal, ένας εργαζόμενος πρέπει να εισπράττει τουλάχιστον 16,14 δολάρια την ώρα για να είναι σε θέση να ζήσει στην περιοχή του Μανχάταν. Στην Ουάσιγκτον το κόστος διαβίωσης είναι επίσης 17,11 δολάρια την ώρα, ενώ στο Αρκάνσας είναι μόνο 10,38 δολάρια.

Η Amazon εφαρμόζει ήδη τα 15 δολάρια

Οι οικονομολόγοι συζητούν στις Ηνωμένες Πολιτείες εάν και σε ποιο επίπεδο οι αυξημένοι κατώτατοι μισθοί θα βλάψουν ή θα ωφελήσουν την οικονομία και τους ίδιους τους εργαζομένους.

Ο online κολοσσός Amazon ανήγγειλε τον περασμένο φθινόπωρο ελάχιστο ωρομίσθιο 15 δολαρίων για τους εργαζόμενους του στην Αμερική, κάτι που επιβεβαίωσαν και στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εργαζόμενοι ελληνικής καταγωγής. Η εκπτωτική αλυσίδα Target θα ακολουθήσει μέχρι το 2020, ενώ η μεγαλύτερη εταιρεία λιανικής πώλησης Walmart εξακολουθεί να υστερεί με αρχικό μισθό 11 δολαρίων την ώρα. «Οι εργαζόμενοι στη Walmart έχουν κουραστεί να εργάζονται με μισθούς πείνας. Λέω στην οικογένεια Walton της Walmart, ότι πρέπει να κάνει το σωστό και να καταβάλει στους εργαζομένους ένα μισθό που θα μπορούν να ζήσουν,», τονίζει ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς .

Αλλά και η Νάνσι Πελόζι, η νέα πρόεδρος της Βουλής και ηγέτης των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο, υποσχέθηκε το 2017 να περάσει ένα νομοσχέδιο στις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας της για την αύξηση του κατώτατου μισθού στις ΗΠΑ από 7,25 δολάρια σε 15 δολάρια την ώρα.

Πηγή: Reuters/ DAVID W CERNY

αφίσα – Οκτώβριος 2018

αφίσα/εκδήλωση – Ιούνιος 2018

Είσαι ένας διανομέας με ποδήλατο στο Deliveroo. Αυτό το καλοκαίρι, έχετε διεξάγει έναν υποδειγματικό αγώνα. Μπορείτε να μας υπενθυμίσετε από που προέρχεται ο θυμός και ποιες είναι οι απαιτήσεις σας;
Στις αρχές Αυγούστου, ο Deliveroo έστειλε ένα μήνυμα στους πιο ηλικιωμένους άνδρες για να ανακοινώσει μια αλλαγή της σύμβασης. Το μήνυμα ήταν απλό: πήγαν από 7,5 ευρώ εγγυημένα ανά ώρα συν 2 έως 4 ευρώ τη διαδρομή, σε 5 ευρώ τη διαδρομή. Εκείνοι που αρνήθηκαν έπρεπε να βρουν άλλη δουλειά. Για εμάς είναι μια γενίκευση της εργασίας με το κομμάτι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εξαρτώμαστε από τις παραγγελίες που έχουν τεθεί στην πλατφόρμα και ότι μπορεί να είμαστε διαθέσιμοι με το “κουτί” αρκετές ώρες χωρίς πληρωμή. Με τη συλλογικότητα (CLAP) ζητάμε ελάχιστο εγγυημένο ωρομίσθιο (15 ευρώ την ώρα) και αύξηση στα 7,5 ευρώ ανά διαδρομή. Πρέπει να γνωρίζετε ότι τα νούμερα αυτά δεν είναι “καθαρά”: αυτό που κερδίζουμε είναι ένα ποσό από το οποίο πρέπει να αφαιρέσουμε το 25% που πρέπει να δοθεί για συμμετοχή στο RSI (Régime Social des Indépendants, Ταμείο κοινωνικής ασφάλισης “Ανεξάρτητων” με επιμέρους παροχές), συν το κόστος συντήρησης του ποδηλάτου μας, το smartphone και το αντίστοιχο των εισφορών για παροχές που δεν έχουμε δικαίωμα, για την ανεργία, τις αμειβόμενες διακοπές, τη συνταξιοδότηση κ.λπ.

Πώς έχετε αγωνιστεί;
Βοηθηθήκαμε από διάφορες εμπειρίες πάλης σε άλλες χώρες, όπως η Αγγλία ή η Ισπανία. Είμαστε εξαιρετικά επισφαλείς, δεν έχουμε σίγουρη απασχόληση επειδή οι πλατφόρμες μπορούν να μας πετάξουν έξω χωρίς καμία νομική διαδικασία ή αιτιολόγηση. Πρέπει λοιπόν να επανεξετάσουμε το θέμα της κινητοποίησης και της απεργίας τόσο για να προστατευθούμε όσο και για να ασκήσουμε τη μέγιστη πίεση στο “κουτί” (σ.σ.: αργκώ για τις εταιρίες διανομής φαγητού”). Έτσι καλέσαμε για συγκεντρώσεις σε πλατείες, για να περιμένουμε εκεί τις εντολές μας. Μιλήσαμε για να σπάσουμε την απομόνωση, έπειτα κάναμε άγριες πορείες με τα πόδια, με ποδήλατο, για να μπλοκάρουμε τις παραγγελίες Deliveroo από τα εστιατόρια. Το ενδιαφέρον αυτής της στρατηγικής είναι πολλαπλό. Το κουτί δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι διανομείς που εμπλέκονται στο κίνημα και δημιουργούμε μια ισορροπία δυνάμεων, κάνοντας το κουτί να χάνει χρήματα, ενώ είμαστε σε θέση να πληροφορούμε τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την κατάστασή μας.

Με ποιες μορφές οργάνωσης διεξάγατε τον αγώνα;
Όπως είπα, στο Παρίσι και στις περισσότερες πόλεις είμαστε οργανωμένοι σε ένα πλέγμα από συλλογικότητες και μερικά μέλη είναι συνδικαλισμένα. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει παντού. Στο Μπορντό, για παράδειγμα, οι παραδότες οργανώνονται μόνο στο CGT. Οι συλλογικότητες έχουν το πλεονέκτημα ότι επιτρέπουν στους διανομείς να οργανώνονται εύκολα και να αρχίσουν να σπάνε την απομόνωση. Τα σωματεία φέρουν οργανωτική και οικονομική δομή, και εμπειρία απαραίτητη στον αγώνα. Αυτές οι δύο προσεγγίσεις είναι συμπληρωματικές.

Ποιες σχέσεις αναπτύξατε με διανομείς από άλλες χώρες; Αυτό σε τι σας εξυπηρετεί;
Στις 27 Σεπτεμβρίου διοργανώσαμε το πρώτο διεθνές κίνημα αγώνα για διανομείς τύπου uber. Διοργανώσαμε συγκεντρώσεις σε διάφορες γαλλικές πόλεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία). Αν και στο Παρίσι αυτό δεν είχε μεγάλη συμμετοχή, εξακολουθεί να είναι μια πρώτη εμπειρία διακρατικής απεργίας. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η εκμετάλλευση και η απόλυτη αβεβαιότητα των συνθηκών εργασίας μας, το γεγονός ότι είμαστε υποκείμενοι στις πολυεθνικές, μας υποχρεώνουν να σκεφτόμαστε τον αγώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Παραδόξως, προσπαθώντας να μας απομονώσουν, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε έτσι. Αυτή είναι μια από τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το παρόν συντονιζόμαστε με άλλες συλλογικότητες κυρίως μέσω Whatsapp. Αλλά κάποιοι σύντροφοι από το CLAP πήγαν στο Τορίνο τον περασμένο μήνα επί τη ευκαιρία του G7 για να συζητήσουν με τοπικά σχήματα από ψηφιακές πλατφόρμες. Μια συνάντηση επίσης θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο μέχρι το τέλος του έτους. Ελπίζουμε να δημιουργήσουμε τη βάση ενός πραγματικά διεθνικού κινήματος αγώνα, το οποίο ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να ξεπεράσει το ζήτημα των διανομέων και να επεκταθεί σε όλους τους τομείς επισφάλειας.

Πού είναι σήμερα η κινητοποίησή σας; Τι έχετε πετύχει;
Μετά από αρκετές ημέρες απεργίας, αρκετές διαδηλώσεις και μία κατάληψη χώρου, καταφέραμε να συναντήσουμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Deliveroo France. Κερδίσαμε ότι κανένας κινητοποιημένος οδηγός δεν θα τιμωρείται για τη συμμετοχή του. Αλλά κυρίως πετύχαμε μια δωρεάν ασφάλιση που καταβάλλεται σε όλους τους courier. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, από τη στιγμή που δε θεωρούμαστε μισθωτοί, δεν έχουμε δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση. Όταν τραυματιζόμασταν, όλα τα έξοδα ήταν δική μας ευθύνη εκτός αν προσυπογράφαμε ιδιωτική ασφάλιση, η οποία για το 60% έως 80% των διανομέων δεν έκανε τίποτα. Ενώ τώρα αυτή πληρώνεται από το κουτί. Επίσης συζητάμε με το κουτί μέσω συνδικάτων, για τη δημιουργία ενός βιώσιμου πλαισίου εκπροσώπησης του προσωπικού. Περιμένουμε να δούμε και είμαστε σε επαγρύπνηση γι’ αυτό το θέμα.

Ποιες προοπτικές βλέπετε για το μέλλον;
Επί του παρόντος, προσπαθούμε να δομηθούμε σε εθνικό επίπεδο. Μια συνάντηση όλων των αντίστοιχων σχημάτων της Γαλλίας θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Νοεμβρίου, θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την ανταλλαγή πληροφοριών, να σπάσουμε την απομόνωση και να συντονιστούμε. Προετοιμάζεται επίσης μια επερχόμενη σύσκεψη με τη διοίκηση του κουτιού, θα προσπαθήσουμε να έρθουν όσο περισσότεροι μεταφορείς από τις συλλογικότητες, να κάνουμε μια συγκέντρωση στον τόπο της συνάντησης και μια γενική συνέλευση.

Τελευταίες ερωτήσεις, οι οποίες εστιάζουν περισσότερο στις συνθήκες της εργασίας σας και την υπαγωγή της στις πλατφόρμες. Στις 27 του περασμένου Σεπτεμβρίου, οι ταχυμεταφορείς του Take Eat Easy, βρέθηκαν στο δρόμο όταν η πλατφόρμα έβαλε λουκέτο. Το αίτημά τους να αναθεωρηθούν οι εμπορικές τους συμβάσεις ως συμβάσεις εργασίας, απορρίφθηκε από τα δικαστήρια του Εργατικού Δικαίου: οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι είναι πράγματι ανεξάρτητοι, «ελεύθεροι να οργανώσουν την εργασία τους» και, επομένως, ότι οι προεδρεύοντες δεν είναι οι αρμόδιοι. Τι σκέψεις σας προκαλεί αυτό;
Οι δημόσιες αρχές, κάθε μία και στο σύνολό τους, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους θεωρώντας, σε όλα τα επίπεδα, ότι είναι αναρμόδιες, ως ανίκανες να απαντήσουν στις προβληματισμούς της “uber-οποίησης”. Βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή από την οποία δεν θα βγούμε ποτέ, αν δεν αγωνιστούμε στη βάση, εμείς, οι διανομείς. Δεν περιμένουμε τίποτα από τις δημόσιες αρχές, οι οποίες εδώ και πολύ καιρό θα μπορούσαν να εξετάσουν το ζήτημα και να το ρυθμίσουν, θα παλέψουμε και θα επιβάλουμε τα αιτήματά μας, όλα περνούν από τον αγώνα.

Σχετικά με τις συνθήκες της εργασίας τι είναι αυτό που σας κάνει εργαζόμενους εξαρτημένους από την πλατφόρμα;
Αρχικά, είμαστε εξαρτημένοι από την πλατφόρμα επειδή δεν μπορούμε να αναπτύξουμε μια πελατειακή βάση. Ο πελάτης που καταναλώνει δεν μπορεί να επιλέξει τον διανομέα του, οι παραδόσεις κατανέμονται από την Deliveroo ακολουθώντας έναν αλγόριθμο που ενσωματώνει ένα ορισμένο πλήθος δεδομένων (κερδοφορία, μέση ταχύτητα, εργασία για τα σαββατοκύριακα κλπ). Επιπλέον, πρέπει να τηρούμε υποχρεώσεις (τη στολή που φοράμε, τις μεδόδους εργασίας κλπ) που δείχνουν ότι υπάρχει εξάρτηση/υπαγωγή. Πρέπει να δίνουμε λόγο στις πλατφόρμες, υπάρχουν ποινές αν δεν δουλέψουμε τα Σαββατοκύριακα ή ακυρώσουμε τις ώρες εργασίας.

Η προοπτική είναι να διεκδικήσετε τη μετατροπή των διανομέων σε υπαλλήλους των πλατφορμών για τις οποίες δουλεύουν;
Δεν παίρνουμε το ερώτημα υπό την έννοια αυτή, όπως είπα, σήμερα βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή, κάπου ανάμεσα στην εξαρτημένη μισθωτή σχέση και τη θεωρητική ανεξαρτησία. Τα αιτήματά μας είναι σαφή: θέλουμε έναν ελάχιστο αξιοπρεπή και εγγυημένο μισθό, να είμαστε συμβεβλημένοι όπως οι άλλοι μισθωτοί σχετικά με την ανεργία, τη συνταξιοδότηση, την κοινωνική ασφάλιση. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να οργανώσουμε τα ωράρια εργασίας μας ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και θέλουμε ασφάλεια τόσο στα εργασιακά θέματα όσο και σωματικά. Αν αυτή η μορφή εργασίας ονομάζεται μισθωτή εργασία ή ανεξάρτητη δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που θέλουμε είναι να βγούμε από αυτή την γκρίζα ζώνη – που διαμορφώνεται σε όλο τον κόσμο, τις νέες επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις – με περισσότερα δικαιώματα.

πηγή: https://npa2009.org/idees/entreprises/nous-nattendons-rien-des-pouvoirs-publics-tout-passe-par-la-lutte

Μετάφραση από τη σελίδα:
http://rmc.bfmtv.com/emission/arthur-livreur-de-repas-a-velo-tres-exposes-aux-accidents-on-est-dans-l-impossibilite-de-se-defendre-1122150.html

Κινητοποίηση ταχυδιανομέων με ποδήλατο για τη μεγάλη εργασιακή επισφάλεια

Σήμερα συναντάς πλέον καθημερινά ποδηλάτες διανομείς φαγητού στις μεγάλες μητροπόλεις. Δουλεύουν για λογαριασμό επιχειρήσεων όπως Deliveroo, Foodora, Ubereats. Όμως αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στην εργασία τους. Στο Παρίσι, στη Λυών, στο Μπορντώ, έχουν οργανωθεί πολλές κινητοποιήσεις για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους.
Ο Αρτούρ που συμμετέχει σε τέτοιες δράσεις μίλησε στο RMC.fr:

Ο 27χρονος Αρτούρ (Arthur) είναι διανομέας στη Λυών. Δουλεύει για πολλές φίρμες παράδοσης γευμάτων κατ’ οίκον. Είναι επίσης μέλος της συλλογικότητας “Les Fusées Vertes” (“Πράσινες Ρουκέτες”), το οποίο καταγγέλλει την επισφάλεια του επαγγέλματος και την εκμετάλλευση. Την Τετάρτη θα συμμετάσχει μαζί με άλλους συναδέλφους σε συλλαλητήριο οργανωμένο από την “Ψηφιακή Άνοιξη” (Printemps Numérique).
“Είμαι διανομέας από το Φεβρουάριο του 2016. Ξεκίνησα στο “Take Eat Easy”. Όταν η πλατφόρμα σταμάτησε τον Ιούλιο του 2016 ήταν μεγάλη η απογοήτευση. Ήμουν μπροστά στον υπολογιστή μου, έτοιμος για δουλειά. Στις 11 το πρωΐ πήραμε ένα μέηλ που μας έλεγε ότι έκλεισε και δεν θα υπάρξει πληρωμή. Ήταν ανάγκη να βρω γρήγορα δουλειά. Έτσι λοιπόν παρουσιάστηκα σε άλλες ανταγωνιστικές φίρμες στη Λυών, Foodora, Deliveroo, Ubereats…
Τα αιτήματά μας αφορούν κυρίως το καθεστώς των ανεξάρτητων, που ερμηνεύεται από τις πλατφόρμες επισιτισμού κάπως περίεργα. Θα ήθελαν ανθρώπους που να συμπεριφέρονται σαν εργαζόμενοι, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να τους πληρώσουν τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Στην πραγματικότητα, η αυτοαπασχόληση δεν αποτελεί πρόβλημα από μόνη της, είναι αποδεκτή για την πλειοψηφεία των παραδοτών, αλλά προκύπτουν κάποιες υποχρεώσεις που μας ενοχλούν.

“Οι πλατφόρμες έχουν τη δυνατότητα να “αποσυνδέουν” (δηλ. απολύουν) τους παραδότες”

Για παράδειγμα, η χρέωση της στολής στα χρώματα της πλατφόρμας, για την οποία εισπράττεται προκαταβολή 150 ευρώ. Εάν θέλει να εργαστεί, ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τα 150 ευρώ. Έτσι, εκτελεί μια διαφημιστική υπηρεσία που δεν αμείβεται. Μάλιστα πληρώνουμε εμείς αυτή τη διαφήμιση. Αυτό μας κάνει να “μαζεύουμε” μέσα μας.
Υπάρχει, επίσης, για τις πλατφόρμες, η δυνατότητα να «αποσυνδέσει» το διανομέα και έτσι να σπάσει το συμβόλαιο χωρίς αποζημείωση ή προειδοποίηση, χωρίς πραγματική και σοβαρή αιτία. Η πλατφόρμα στέλνει, σε πρώτη φάση, ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ένα μήνυμα κειμένου ορίζοντας ότι ο λογαριασμός έχει αποκλειστεί. Για να παραδόσεις πρέπει να εμφανίζεσαι “διαθέσιμος” ή αλλοιώς να έχεις εγγραφεί στο σχετικό πλάνο. Όταν ο παραδότης δεν έχει πρόσβαση, δεν μπορεί πλέον να εργάζεται. Αυτό γίνεται με ένα κλικ. Ακόμα κι αν λένε ότι δεν το κάνουν, υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είναι μια μεγάλη επισφάλεια για τους περισσότερους διανομείς. Από την άλλη πλευρά, αν ασχοληθούμε υπερβολικά για να καταγγείλουμε αυτές τις πρακτικές, μπορούμε να βρεθούμε χωρίς εργασία, εν μία νυκτί. Είναι ένας απίστευτος τρόπος πίεσης.

“Δεν έχουμε άδειες ούτε κοινωνική ασφάλιση”

Βλέπω επίσης να λέγονται πολλά πράγματα για τους μισθούς: ακούμε συχνά ότι ένας παραδότης μπορεί να κερδίσει μεταξύ 1.800 και 2.500 ευρώ το μήνα. Είναι λάθος να τα μετράς έτσι. Ναι, θα μπορούσε να κερδίσει τόσα αλλά θα έπρεπε να εργαστεί από 50 έως 70 ώρες την εβδομάδα, και μιλάμε για εργασία με ποδήλατο, η οποία είναι πολύ σκληρή. Θα ήταν σωστότερο να μιλάμε για ωριαία μεγέθη. Εκτός από τυχόν χρεώσεις, αφαιρώντας τις κοινωνικές εισφορές, τους διάφορους τραπεζικούς λογαριασμούς, τα έξοδα του ποδηλάτου και άλλα μεταβλητά έξοδα, τους πολύ καλούς μήνες, κερδίζω 8,50 ευρώ την ώρα. Επιπλέον δεν έχουμε πληρωμένες άδειες, ούτε κοινωνική ασφάλιση. Μπορούμε να εργαστούμε για πολλές πλατφόρμες το ίδιο διάστημα, χάρη στο ανεξάρτητο καθεστώς μας, αλλά όπως είναι όλα φτιαγμένα μας αποθαρρύνουν. Εάν, για παράδειγμα, εγγραφείς σε έναν από αυτούς, ο οποίος έχει μια θέση το Σάββατο το απόγευμα από τις 18:00 έως τις 23:00, θα είναι δύσκολο να εργαστείς για ένα άλλο από τις 15:00 έως τις 17:00, επειδή είναι απαραίτητο να αλλάξει το ρούχο, το σακίδιο … Έτσι δεν το κάνουμε.
Έχουμε ήδη προσπαθήσει να μιλήσουμε με την ανώτερη ιεραρχία σε μία από τις πλατφόρμες. Αλλά δεν αναγνωρίζουν ακόμα την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα των σωματείων των διανομέων, αν και είναι εγγεγραμμένα στον νόμο και στον κώδικα εργασίας. Όμως υπάρχει σαφώς ένα νομικό κενό. Το καθεστώς της ανεξαρτησίας για τη διευκόλυνση της πρόσβασης στην επιχειρηματικότητα είναι στην πραγματικότητα μια ενδιάμεση κατάσταση, μεταξύ του εργαζομένου και του αυτοαπασχολούμενου. Και με την υψηλή ανεργία, πολλοί άνθρωποι συμφωνούν να δουλεύουν με πολύ μικρό ωρομίσθιο.
Έχουμε την εντύπωση πως έχουμε εγκαταλειφθεί από το κράτος που κλείνει τα μάτια σε τέτοιες πρακτικές, και τις ενθαρρύνει ακόμη. Είναι γνωστό ότι οι πλατφόρμες όπως Foodora, Uber Deliveroo ή Uber έχουν βάρος στη λήψη αποφάσεων, λόγω την ικανότητά τους να απορροφούν ένα ορισμένο μέρος του ποσοστού ανεργίας. Αλλά τίποτα δεν έχει γίνει για τη ρύθμιση ή την αντιμετώπιση του εργασιακού καθεστώτος μας.

“Κάνουμε το σταυρό μας μην πάθουμε κάνα ατύχημα”

Κάνουμε το σταυρό μας μην πάθουμε κάνα ατύχημα, είναι τραγικό. Υπαγόμαστε στο RSI (Régime Social des Indépendants, Κοινωνικό Σχέδιο για τους Ανεξάρτητους), που μας δίνει ένα κομμάτι ψωμί, για ένα διάστημα απουσίας 15 ημερών. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους άσκησης, δεν μας πληρώνουν τίποτα. Σε ένα επάγγελμα που διακινδυνεύεται η ασφάλειά μας αυτό είναι προβληματικό. Εάν έχω ένα ατύχημα, πρέπει να συνεχίσω να εργάζομαι επειδή πρέπει να πληρώσω το ενοίκιο μου. Για μένα η υποχώρηση, είναι εκεί: είμαστε πολύ εκτεθειμένοι σε ατυχήματα και δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.
Βλέπω μια υποχώρηση των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτό έχει σχέση όντως με την τεχνολογία, με τις εφαρμογές των κινητών, αυτή είναι η μόνη καινοτομία. Η τεχνολογία δεν είναι κακό πράγμα, αλλά είναι κακή η χρήση της. Η σημερινή τάση είναι η υπαγωγή των ανειδίκευτων θέσεων εργασίας σε τέτοια συστήματα (πχ Uber) . Σήμερα, είναι καθήκον μας να κάνουμε κάτι επειδή είμαστε μόνο το πρώτο κύμα. Εάν οι πρακτικές αυτές επεκταθούν στις μισθωτές θέσεις εργασίας, θα είναι πρόβλημα. Πρέπει να αντιδράσουμε τώρα. ”

Άλλη εποχή, εξελιγμένη: Οθόνες αφής, λογισμικά, υπερτηλέφωνα, χρώματα, οικολογία και που ‘σαι ακόμα. Αλλά σα να μένει κάτι ίδιο ρε παιδί μου…
Προς το παρόν δε θα σχολιάσουμε αναλυτικά τα παραπάνω. Συνεχίζουμε να παρατηρούμε όσα συμβαίνουν και θα επανέλθουμε.

αφίσες – Δεκέμβριος 2017

Ανακοινώσεις του κινήματος fight for $15 παρουσιάζουν αυτήν την εξέλιξη ως μεγάλη νίκη – η οποία αναμφισβήτητα και είναι. Όμως αυτό είναι και κάτι που πρέπει να αποδειχθεί και στην πράξη στο κοντινό μέλλον – αν όντως θα γίνουν αυτές οι αυξήσεις πραγματικότητα.

Η μεγαλύτερη νίκη του κινήματος fight for $15 όμως είναι ότι έχει συνείδηση πως τέτοιες αλλαγές ούτε εύκολα γίνονται, ούτε διατηρούνται με ευκολία. Παρα μόνο με επίμονη δουλειά και αρκετό πείσμα – χωρίς την αναμονή άμεσων λύσεων που θα έρθουν ως δια μαγείας από διάφορους σωτήρες.

Σε μια περιληπτική περιγραφή της ιστορίας του, τονίζει την πρώτη απεργία που είχε γίνει στην Νεα Υόρκη πριν από πέντε χρόνια από 200 εργαζόμενους και υποστηρικτές όπου κάνενας δεν τους έδωσε σημασία – αντιθέτως όσοι το πήρανε χαμπάρι αντέδρασαν αρνητικά, ότι αυτό είναι τρελό/αβάσιμο/ανεπίκαιρο κλπ. Λίγο-πολύ αυτό που μπορεί να συναντάμε κι εμείς στα μέρη μας όταν προσπαθούμε να ανοίξουμε τέτοια ζητήματα.

Και προφανώς αυτές οι αντιδράσεις με σκοπό την μείωση της σημαντικότητας και της κεντρικότητας αυτών των ζητημάτων δεν σταματάνε. Ένα άρθρο του εξειδικευμένου σε ζητήματα οικονομίας και επενδύσεων περιοδικού Forbes ισχυρίζεται ότι η ανακοίνωση της εν λόγω εταιρείας για αύξησεις αποδεικνύει ότι κινήματα σαν το fight for $15 είναι περιττά. Και ο λόγος που είναι περιττά, λέει το Forbes, είναι ότι τέτοιες κινήσεις οι επιχειρήσεις και το κεφάλαιο γενικά τις έκαναν και στο παρελθόν. Ότι είναι μια φυσική διαδικασία, στην σφαίρα της ελεύθερης αγοράς, οι επιχειρήσεις να ανεβοκατεβάζουν τους μισθούς σε σχέση τον γενικότερο ανταγωνισμό και με βάση τους ιδιωτικούς/προσωπικούς τους στόχους και σκοπούς.

Αυτά ακούγονται πολύ ωραία σε όσους εξηγούν τον κόσμο με βάση τους δείκτες των χρηματιστηρίων και τις στατιστικές των “εξειδικευμένων οικονομολόγων”.
Εμείς από την άλλη προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πράγματα παρατηρώντας την δυναμική της κοινωνικής κίνησης.
Με απλά λόγια πιστεύουμε ότι χωρίς τον αγώνα από τα κάτω ούτε αυξήσεις γίνονται, ούτε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική αλλαγή.
Και είμαστε μαζί με τους εργάτες του fight for $15 που δηλώνουν ότι:
Όταν παλεύουμε νικάμε!