Η επιμονή και η αποφασιστικότητα της πολυεθνικής εργατικής τάξης στις ηπα αποδεικνύει ότι η οργάνωση για τα δικά μας συμφέροντα μπορεί να ταρακουνήσει τους συσχετισμούς. Και σίγουρα δεν αφήνει το περιθώριο για πατερναλιστικά χαρτζηλίκια!

Όπως λένε και οι ίδιοι, υπάρχει και συνέχεια.

«Όλο και περισσότερες πολιτείες αυξάνουν τους κατώτατους μισθούς στις ΗΠΑ. Στη Νέα Υόρκη, οι εργαζόμενοι στα fast food πληρώνονται πλέον με 15 δολάρια την ώρα από την 1η Ιανουαρίου. Η Amazon το κάνει επίσης σε εθνικό επίπεδο. Τι συμβαίνει στην καρδιά του καπιταλισμού;», διερωτάται το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

Το Νοέμβριο του 2012, εκατοντάδες εργαζόμενοι στις αλυσίδες fast food McDonald ‘s , KFC και Burger King στη Νέα Υόρκη, κατέβηκαν σε απεργία και το αίτημά τους αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία: κατώτατος μισθός 15 δολάρια την ώρα; Αδιανόητο, καθώς εκείνη την εποχή ο νόμιμος κατώτατος μισθός στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ ήταν μικρότερος από 7,25 δολάρια την ώρα.

Έξι χρόνια αργότερα, το κίνημα «Αγωνιστείτε για 15 δολάρια την ώρα» έχει επιτύχει το στόχο της: Από την 1η Ιανουαρίου, οι αλυσίδες fast-food της πόλης θα πληρώνουν τους υπαλλήλους τους τουλάχιστον 15 δολάρια την ώρα.

Η Νέα Υόρκη δεν είναι το μόνο μέρος όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο: 19 πολιτείες και 21 πόλεις έχουν αυξήσει το κατώτατο ωρομίσθιο. Στην Αμερική, υπάρχει τώρα ένα πολύχρωμο συνονθύλευμα κανόνων. Έτσι οι επιχειρηματίες στην Αλαμπάμα συνεχίζουν να πληρώνουν μόνο 7,25 δολάρια, ενώ υπάρχουν ωρομίσθια 12 δολαρίων στη Νότια Ντακότα και 9,10 δολάρια στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Στην πόλη του Σιάτλ, που έχουν την έδρα τους η Amazon και τα Starbucks, το νόμιμο ελάχιστο ωρομίσθιο είναι τα 15 ή και τα 16 δολάρια.

Τοπικά δημοψηφίσματα

Η επανάσταση ξεκίνησε από το κίνημα «Αγωνιστείτε για 15 δολάρια» με μια επιδέξια εκστρατεία που συνδυάζει ακτιβιστική δράση με την έντονη πολιτική άσκηση πίεσης. Πίσω από αυτό βρίσκεται όμως το συνδικάτο των υπηρεσιών SEIU, που κατάφερε να επιβάλει την αύξηση του ωρομίσθιου με τοπικά δημοψηφίσματα τα τελευταία χρόνια. «Πριν από το 2010 η πρωτοβουλία για δημοψηφίσματα ήταν κυρίως ένα εργαλείο της δεξιάς για να επιβάλει συντηρητικά θέματα. Αλλά ξαφνικά η Αριστερά έχει ξυπνήσει», δήλωσε ο Χέιντε Γκάι συν-πρόεδρος της Ένωσης για τα Δημοψηφίσματα, στην «Washington Post».

«Και όπως αποδείχθηκε, ακόμα και στην καρδιά του καπιταλισμού, πολλοί πολίτες επιθυμούν να υπάρχει ένα προστατευτικό χέρι του κράτους», γράφει το Der Spiegel.

Σε δώδεκα Πολιτείες, οι ψηφοφόροι τα τελευταία χρόνια ψήφισαν υπέρ της αύξησης των κατώτατων μισθών. Για παράδειγμα, το πέτυχαν ακόμα και στο Αρκάνσας και στο Μιζούρι, όπου ο Ρεπουμπλικάνος, Ντόναλντ Τραμπ, είχε κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του 2016.

Η πολιτεία του Αρκάνσας θα αυξήσει τα ωρομίσθια σε 11 δολάρια το 2021 – που είναι το υψηλότερο ελάχιστο ποσοστό μεταξύ όλων των πολιτειών, αν συνυπολογιστεί η αγοραστική δύναμη σε σχέση με τις μέσες αποδοχές (το Αρκάνσας είναι στην πραγματικότητα μία από τις πιο φτωχές πολιτείες των ΗΠΑ).

Αντίθετα, τα 15 δολάρια στη Νέα Υόρκη ακούγονται μεν πολλά, αλλά σύμφωνα με υπολογισμούς της Wall Street Journal, ένας εργαζόμενος πρέπει να εισπράττει τουλάχιστον 16,14 δολάρια την ώρα για να είναι σε θέση να ζήσει στην περιοχή του Μανχάταν. Στην Ουάσιγκτον το κόστος διαβίωσης είναι επίσης 17,11 δολάρια την ώρα, ενώ στο Αρκάνσας είναι μόνο 10,38 δολάρια.

Η Amazon εφαρμόζει ήδη τα 15 δολάρια

Οι οικονομολόγοι συζητούν στις Ηνωμένες Πολιτείες εάν και σε ποιο επίπεδο οι αυξημένοι κατώτατοι μισθοί θα βλάψουν ή θα ωφελήσουν την οικονομία και τους ίδιους τους εργαζομένους.

Ο online κολοσσός Amazon ανήγγειλε τον περασμένο φθινόπωρο ελάχιστο ωρομίσθιο 15 δολαρίων για τους εργαζόμενους του στην Αμερική, κάτι που επιβεβαίωσαν και στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εργαζόμενοι ελληνικής καταγωγής. Η εκπτωτική αλυσίδα Target θα ακολουθήσει μέχρι το 2020, ενώ η μεγαλύτερη εταιρεία λιανικής πώλησης Walmart εξακολουθεί να υστερεί με αρχικό μισθό 11 δολαρίων την ώρα. «Οι εργαζόμενοι στη Walmart έχουν κουραστεί να εργάζονται με μισθούς πείνας. Λέω στην οικογένεια Walton της Walmart, ότι πρέπει να κάνει το σωστό και να καταβάλει στους εργαζομένους ένα μισθό που θα μπορούν να ζήσουν,», τονίζει ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς .

Αλλά και η Νάνσι Πελόζι, η νέα πρόεδρος της Βουλής και ηγέτης των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο, υποσχέθηκε το 2017 να περάσει ένα νομοσχέδιο στις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας της για την αύξηση του κατώτατου μισθού στις ΗΠΑ από 7,25 δολάρια σε 15 δολάρια την ώρα.

Πηγή: Reuters/ DAVID W CERNY

Ανακοινώσεις του κινήματος fight for $15 παρουσιάζουν αυτήν την εξέλιξη ως μεγάλη νίκη – η οποία αναμφισβήτητα και είναι. Όμως αυτό είναι και κάτι που πρέπει να αποδειχθεί και στην πράξη στο κοντινό μέλλον – αν όντως θα γίνουν αυτές οι αυξήσεις πραγματικότητα.

Η μεγαλύτερη νίκη του κινήματος fight for $15 όμως είναι ότι έχει συνείδηση πως τέτοιες αλλαγές ούτε εύκολα γίνονται, ούτε διατηρούνται με ευκολία. Παρα μόνο με επίμονη δουλειά και αρκετό πείσμα – χωρίς την αναμονή άμεσων λύσεων που θα έρθουν ως δια μαγείας από διάφορους σωτήρες.

Σε μια περιληπτική περιγραφή της ιστορίας του, τονίζει την πρώτη απεργία που είχε γίνει στην Νεα Υόρκη πριν από πέντε χρόνια από 200 εργαζόμενους και υποστηρικτές όπου κάνενας δεν τους έδωσε σημασία – αντιθέτως όσοι το πήρανε χαμπάρι αντέδρασαν αρνητικά, ότι αυτό είναι τρελό/αβάσιμο/ανεπίκαιρο κλπ. Λίγο-πολύ αυτό που μπορεί να συναντάμε κι εμείς στα μέρη μας όταν προσπαθούμε να ανοίξουμε τέτοια ζητήματα.

Και προφανώς αυτές οι αντιδράσεις με σκοπό την μείωση της σημαντικότητας και της κεντρικότητας αυτών των ζητημάτων δεν σταματάνε. Ένα άρθρο του εξειδικευμένου σε ζητήματα οικονομίας και επενδύσεων περιοδικού Forbes ισχυρίζεται ότι η ανακοίνωση της εν λόγω εταιρείας για αύξησεις αποδεικνύει ότι κινήματα σαν το fight for $15 είναι περιττά. Και ο λόγος που είναι περιττά, λέει το Forbes, είναι ότι τέτοιες κινήσεις οι επιχειρήσεις και το κεφάλαιο γενικά τις έκαναν και στο παρελθόν. Ότι είναι μια φυσική διαδικασία, στην σφαίρα της ελεύθερης αγοράς, οι επιχειρήσεις να ανεβοκατεβάζουν τους μισθούς σε σχέση τον γενικότερο ανταγωνισμό και με βάση τους ιδιωτικούς/προσωπικούς τους στόχους και σκοπούς.

Αυτά ακούγονται πολύ ωραία σε όσους εξηγούν τον κόσμο με βάση τους δείκτες των χρηματιστηρίων και τις στατιστικές των “εξειδικευμένων οικονομολόγων”.
Εμείς από την άλλη προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πράγματα παρατηρώντας την δυναμική της κοινωνικής κίνησης.
Με απλά λόγια πιστεύουμε ότι χωρίς τον αγώνα από τα κάτω ούτε αυξήσεις γίνονται, ούτε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική αλλαγή.
Και είμαστε μαζί με τους εργάτες του fight for $15 που δηλώνουν ότι:
Όταν παλεύουμε νικάμε!

Ο Puzder, όμως, είναι σφοδρός πολέμιος του κινήματος των αμερικάνων χαμηλόμισθων για ανατίμηση του βασικού μισθού τους, διότι έχει και ίδια συμφέροντα εναντίον τους: είναι ιδιοκτήτης της εταιρίας CKE Restaurants, η οποία είναι η μητρική εταιρία της αλυσίδας εστιατορίων Carl’s Jr and Hardee’s. Τα εστιατόρια του Puzder έχουν πολλάκις βρεθεί στο στόχαστρο του κινήματος αλλά και της δικαιοσύνης για τις κατάφωρες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας σχετικά με τον μισθό, την ασφάλεια και τις συνθήκες εργασίας γενικότερα. Ως εκ τούτου η επιλογή του για την θέση του Υπουργού Εργασίας υποδηλώνει μια έμμεση πλην όμως σαφή τοποθέτηση της νέας προεδρίας ενάντια στο ακμάζον εργατικό κίνημα των αμερικάνων εργατών/τριών για μισθολογική ανατίμηση, το οποίο αναπόφευκτα έχει συνδεθεί με τις κινήσεις στις ΗΠΑ των τελευταίων χρόνων μαύρων προλετάριων ενάντια στον λευκό αστυνομικό ρατσισμό και την απαξίωση της ζωής των μαύρων, γενικότερα (Black Lives Matter).

Οι αμερικάνοι εργάτες/τριες, όμως, έχουν αποδείξει περίτρανα τα τελευταία 5 περίπου χρόνια, που έχουν βγει με αξιώσεις στο δημόσιο προσκήνιο ανατρέποντας τους μέχρι τότε εις βάρος τους συσχετισμούς, ότι δεν χαμπαριάζουν και πολλά από τις απειλές, τις μεθοδεύσεις και τις μαλαγανιές των εθνικών αφεντικών τους. Στον αντίποδα έχουν επιδείξει μια απαράμιλλη μαχητικότητα, αξιοζήλευτη για κάθε προλετάριο/α που προσανατολίζεται με γνώμονα το συμφέρον της τάξης του: της μόνης παραγωγού και ελευθερώτριας τάξης σε αυτόν τον παλιόκοσμο.
Παρακάτω μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από ένα πρόσφατο άρθρο του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters, τελείως ενδεικτικά σχετικά με τις κινήσεις των αμερικάνων εργατών στην βιομηχανία του fast-food ενάντια στην υποψηφιότητα Puzder, οι οποίες τον τελευταίο καιρό ολοένα και πληθαίνουν.

Εργαζόμενοι σε fast-food διαδηλώνουν ενάντια στον προτεινόμενο Υπουργό Εργασίας του Trump

12.01.2017
Lisa Baertlein & Sarah N. Lynch | LOS ANGELES/WASHINGTON

Το υποστηριζόμενο από σωματεία κίνημα fight for $15 διαδήλωσε την Πέμπτη έξω από καταστήματα των εστιατορίων Carl’s Jr and Hardee’s σε μια προσπάθεια να σταματήσει τον ιδιοκτήτη της αλυσίδας, σφοδρό πολέμιο της αύξησης του κατώτατου μισθού, από το να γίνει Υπουργός Εργασίας των Η.Π.Α.

Η ηγεσία της Γερουσίας ανέβαλε την ανάληψη των καθηκόντων του Puzder για τον Φεβρουάριο, από τις 17 Ιανουαρίου που ήταν εξ αρχής προγραμματισμένο.

Ο Puzder, 66 ετών σήμερα, ιδιοκτήτης για χρόνια της αλυσίδας Carl’s Jr and Hardee’s, είχε πει ότι οι πολιτικές διαχείρισης του Obama έχουν επιβαρύνει την βιομηχανία της εστίασης με υψηλά κόστη και έχουν συμβάλλει στην διαμόρφωση μιας ενορχηστρωμένης από την κυβέρνηση ύφεσης στον κλάδο των εστιατορίων.

Ο Puzder, φανατικός υποστηρικτής της εκλογής Trump, έχει τοποθετηθεί επανειλημμένως ενάντια στις πιέσεις για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 15 δολάρια και αναμένεται να επαναφέρει πολιτικές υποτίμησης όπως π.χ. αυτές που περιορίζουν τις απλήρωτες υπερωρίες και βελτιώνουν τις συνθήκες ασφαλείας των εργαζομένων.

Το τεσσάρων ετών κίνημα fight for $15 έχει βοηθήσει να κερδηθούν αυξήσεις στους μισθούς σε California και New York. Έχει, επίσης, επιδιώξει να οργανώσει σε σωματεία τους εργαζόμενους στα fast-food.

Ο κλάδος της εστίασης στις Η.Π.Α. είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης εργαζομένων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και εστιατόρια όπως το Carl’s Jr and Hardee’s αλλά και πολλά ακόμη, έχουν κατηγορηθεί ή μηνυθεί ότι έχουν παραβιάσει την νομοθεσία σχετικά με τον μισθό και την ασφάλεια των εργαζομένων.

“Αν όντως ο Puzder γίνει Υπουργός Εργασίας, αυτό θα σημαίνει ότι τα χρόνια της προεδρίας Trump θα είναι χρόνια χαμηλών αποδοχών, αντί να βελτιώσουν τις ζωές των εργαζόμενων Αμερικάνων, όπως την δική μου” είπε η Terrance Dixon, 32 ετών, η οποία πληρώνεται με 9 δολάρια την ώρα σε ένα εστιατόριο Hardee’s στο St Louis.

O Puzder πρόσφατα παραιτήθηκε από το συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Franchise. Αυτό το εργοδοτικό συνδικάτο εκπροσωπεί εταιρίες όπως το Carl’s Jr and Hardee’s και η Mc Donald’s και έχει ωθήσει τα 15.000 μέλη που έχει προς την υποστήριξη του Puzder.

“Αυτές οι διαδηλώσεις αποσπούν την προσοχή από τα πραγματικά φλέγοντα ζητήματα της πολιτικής ηγεσίας του έθνους μας- δηλαδή πως να εξασφαλιστεί η οικονομική ανάπτυξη για όλους μας, το οποίο είναι η μόνη πραγματική λύση στο πρόβλημα της εισοδηματικής ανισότητας στην Αμερική” είπε ο Matt Haller, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Franchise και αρμόδιος για τα δημόσια θέματα.

(πηγή: www.reuters.com)

Εργαζόμενοι από τα μαγαζιά του επισιτισμού, τα αεροδρόμια, τον κατ’οίκον φροντισμό (home-care, child-care workers) και την εκπαίδευση παράτησαν τις δουλειές τους και κατέβηκαν στους δρόμους για άλλη μια φορά, διεκδικώντας αύξηση του βασικού μισθού στα 15 δολάρια.  Ένα αίτημα το οποίο είναι το κεντρικό, μαζί με την δημιουργία σωματείων, όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή τη φορά όμως το κίνημα είχε εμπλουτιστεί με νέες εμφανίσεις όσον αφορά τους κλάδους εργασίας καθώς και με επιπρόσθετα αιτήματα και σημεία αναφοράς, γεγονός που δηλώνει την ζωντάνια του κινήματος.

Καταρχήν για πρώτη φορά απήργησαν μαζί με τους υπόλοιπους κλάδους, εργαζόμενοι της εταιρίας Uber η οποία πρωτοστατεί στον κλαδο της gig-economy. Οικονομία δηλαδή στην οποία η οργάνωση της εργασίας και όχι μόνο μεσολαβείται από το Internet και τα κοινωνικά δίκτυα, δημιουργώντας έτσι μια κατάσταση εφήμερων εργασιακών σχέσεων με προσωρινά συμβόλαια,  σπαστά ωράρια και φυσικά ελαστικές πληρωμές. Αυτές οι συνθήκες αποτελούν ένα κατά βάση φαινομενικό εμπόδιο στην συγκρότηση κοινών συμφερόντων με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, όπου υποτίθεται η σχέση με την εργοδοσία καθώς και οι συνθήκες εργασίας είναι πιο διακριτές και στέρεες. Όμως απ’ ότι φαίνεται αυτή η διάκριση αρχίζει να χάνει το κύρος της.

Κινητοποιήσεις από εργαζόμενους στην λεγόμενη gig-economy έχουμε ξαναδεί στην Αγγλία με τους Deliveroo, όπως και στην Ιταλία με την Foodora.

Η δεύτερη εξέλιξη ήταν η αναφορά των διαδηλωτών και σε άλλα ζητήματα που αφορούν τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, πέρα από τον μισθό, όπως ο ρατσισμός της αστυνομίας και η αστυνομική βία, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στις δουλειές και η απειλή των απελάσεων για τους χωρίς-χαρτιά εργαζόμενους.  Τα συγκεκριμένα αιτήματα, λένε οι ακτιβιστές, είναι εξίσου κρίσιμα με το αίτημα για αύξηση του κατώτατου μισθού, μιας και αυτές οι καταστάσεις συμβάλλουν στον διαχωρισμό των εργαζόμενων και μειώνουν την δυναμική του κινήματος.

Το Fight for $15 ξεκίνησε το 2012 με 200 διαδηλωτές στη Νέα Υόρκη και φέτος συμμετείχαν στις απεργίες χιλιάδες εργαζόμενοι από 320 πόλεις και συνολικά 20 αεροδρόμια. Σε όλες τις περιπτώσεις αλλά ακόμα περισσότερο στις μεγαλύτερες πόλεις, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Σικάγο όπου υπήρξε η μεγαλύτερη μαζικότητα, έγιναν πολλές συλλήψεις καθώς οι διαδηλωτές πραγματοποίησαν δράσεις πολιτικής ανυπακοής όπως καθιστικές διαμαρτυρίες στους δρόμους. Στο Σικάγο επίσης απήργησαν 500 εργαζόμενοι στο O’Hare International Αirport το δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο των ηπα.

Σύμφωνα με έρευνα του National Employment Law Project το κίνημα έχει πετύχει σημαντικές νίκες μέχρι τώρα. Από το 2012 και μετά οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι έχουν κερδίσει $61.5 δις σε ετήσιες αυξήσεις, συνδυάζοντας τοπικές και πολιτειακές αυξήσεις καθώς και μεμονωμένες κινήσεις εργοδοτών να αυξήσουν τους μισθούς. Αυτό το νούμερο αντιπροσωπεύει το συνολικό επιπλέον εισόδημα που θα λάβουν οι χαμηλόμισθοι όταν αυτές οι εγκεκριμένες αυξήσεις μπουν σε εφαρμογή. Η αύξηση αυτή, η οποία είναι κατάκτηση των εργαζομένων του Fight for $15 σε μερικές μόνο πολιτείες, είναι 10 φορές μεγαλύτερη από την συνολική αύξηση και στις 50 πολιτείες που έλαβε χώρα το 2007 με την επίσημη αύξηση του βασικού μισθού. Από αυτά τα $61.5 δις το 66% είναι αποτέλεσμα των πολύ σημαντικών νόμων για βασικό μισθό στα $15 όπου το κίνημα έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια σε California, New York, Los Angeles, San Francisco, Seattle, SeaTac και Washington, D.C.

Το εντυπωσιακό είναι πως όλο αυτό το “πράγμα” συνεχίζει και μεγαλώνει. Συνεχίζει και δρα σα να μην πέρασε μια μέρα. Ακούραστο και περήφανο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση ενός εργαζόμενου στα fast food: “Πετύχαμε πολλά αυτά τα 4 χρόνια, αλλά και τα επόμενα 4 δεν θα είναι εύκολα. Έχουμε μάθει όμως ότι το να οργανώνεσαι στις δουλειές έχει αποτέλεσμα οπότε θα συνεχίσουμε έτσι.” – ό,τι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ με τις δουλειές μας ε; –

Σύνδεσμοι:
Fight for $15
Low Wage Walk Off Jobs In 300 Cities
Fight for $15 celebrates fourth anniversary with widespread protest and $61 billion in wins
Fight For 15: ‘We’re Not Backing Down’
Disrupting the low-wage status quo

Μετά από τέσσερα χρόνια συστηματικών, σοβαρών και μαχητικών αγώνων για αύξηση του βασικού ωρομισθίου στα 15$, οι αμερικάνοι χαμηλόμισθοι προετοιμάζουν την οργάνωση της μεγαλύτερης απεργίας που έχουν διεξάγει όλο αυτό το διάστημα. Εργάτες και εργάτριες (μεξικανοί, λατίνοι, αφροαμερικάνοι, λευκοί κ.ά.) από όλο το φάσμα του τομέα των υπηρεσιών (εργαζόμενοι σε fast food, εργάτες οικιακής φροντίδας, εργαζόμενοι στα αεροδρόμια κ.ά.) ετοιμάζονται να διαδηλώσουν σε παραπάνω από 340 πόλεις απ’ άκρη σ’ άκρη των Η.Π.Α., κάνοντας σαφές αυτό που λέει το βασικό σύνθημα της κινητοποίησής τους: ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ. Με τα δικά τους λόγια και όλον τον σεβασμό που τους αναλογεί:

Οι πρόσφατα εκλεγμένοι πολιτικοί και τα φρεσκο-ενδυναμωμένα ειδικά εταιρικά συμφέροντα σπρώχνουν μια ακραία ατζέντα ώστε η χώρα να κινηθεί προς τα δεξιά -Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα είμαστε στους δρόμους στις 29 Νοέμβρη – ο ήδη τετραετής αγώνα μας για $ 15 δεν θα υποχωρήσει! Οποιεσδήποτε προσπάθειες μπλοκαρίσματος των αυξήσεων στους μισθούς, περικοπής εργατικών δικαιωμάτων και υγειονομικής κάλυψης, απέλασης μεταναστών ή ακόμη υποστήριξης του ρατσισμού ή ρατσιστικών πολιτικών, θα συναντήσουν την ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Θα χτυπήσουμε σκληρά – διοργανώνοντας τις πιο ταραχώδεις έως τώρα διαδηλώσεις μας, στις 29 του Νοέμβρη. Επεκτείνουμε τις κινητοποιήσεις μας σε περίπου 20 αεροδρόμια που εξυπηρετούν 2 εκατομμύρια επιβάτες την ημέρα, και διακινδυνεύοντας τη σύλληψη μας μέσω εκδηλώσεων μαζικής πολιτικής ανυπακοής μπροστά από εστιατόρια McDonald ‘s από το Ντιτρόιτ έως το Ντένβερ.
Το εργατικό κίνημά μας καλύπτει το σύνολο της οικονομίας – συμπεριλαμβανομένων χειριστών αποσκευών, μαγείρων σε fast food, εργαζομένων στην οικιακή φροντίδα, δασκάλων, φροντιστών παιδιών και πανεπιστημιακών βοηθών- και θα ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ 15 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, συνδικαλιστικά δικαιώματα, όχι στους επαναπατρισμούς και τις απελάσεις, να μπει ένα τέλος στις αστυνομικές δολοφονίες των μαύρων, και οι πολιτικοί να κρατήσουν τα χέρια τους μακριά από την κάλυψη της υγειονομικής μας περίθαλψης.

Αυτά συμβαίνουν στις Η.Π.Α. Αυτά φαίνεται πως θα συνεχίσουν να συμβαίνουν και για τα επόμενα χρόνια. Γιατί πέρα από τον Trump ή την Clinton, η πραγματική αναμέτρηση δεν έχει γίνει ακόμα. Την ερχόμενη Τρίτη είναι η ψήφος της εργατικής τάξης των Η.Π.Α. Κι η απάντησή τους θα είναι και δική μας. 29 Νοέμβρη: εμείς τώρα!

#FightFor15 workers in 340 cities are going ON STRIKE and conducting acts of civil disobedience.
Be there! RSVP: https://t.co/4pJIXG39UQ pic.twitter.com/SFAwAFWeBV

— Fight For 15 (@fightfor15) November 21, 2016

antifa live: Οι coup σε όλη την πορεία τους συνδέθηκαν με διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και κινήματα. Ένα από τα πιο πρόσφατα είναι το fight for $15, το οποίο έχει επηρεάσει και συντροφικές κινήσεις στην Ελλάδα και έχει στο επίκεντρό του το ζήτημα της εργασίας που λέγαμε πριν. Θέλεις, παρεμπιπτόντως, να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτό;

Boots: Για να το στηρίξω λίγο παραπάνω, κάναμε το Occupy Oakland που είχε μεγάλη υποστήριξη γιατί ήταν κάτι που είχε να γίνει καιρό στις ΗΠΑ, απ’ την δεκαετία του 1950, δηλαδή ένα κίνημα κοινωνικής αλλαγής με τέτοια μέσα: είχε διάφορες δράσεις, αποκλεισμούς και κάποιες απεργίες, εμείς το αποκαλέσαμε γενική απεργία. Αυτό έβαλε πολλούς ανθρώπους στην θέση να σκεφτούν. Εγώ μαζί με κάποιους άλλους πήραμε την πρωτοβουλία να στήσουμε ένα σωματείο εργατών σε αλυσίδες fast food στα πλαίσια του Occupy. Οπότε πήγαμε και μοιράσαμε κείμενα σε αλυσίδες fast food σε όλο το Oakland λέγοντας “είμαστε από το Occupy Oakland, θέλουμε να σας βοηθήσουμε να οργανώσετε σωματείο, θα είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που είχατε συνηθίσει, και αν το αφεντικό προσπαθήσει να σας εμποδίσει ή να σας σαμποτάρει μπορούμε να του το κλείσουμε το μαγαζί.” Οπότε πολλοί εργάτες άρχισαν να ενθουσιάζονται. Σε οποιαδήποτε περίπτωση που το αφεντικό εμπόδιζε κάτι ή απέλυε κάποιον/α θα κάναμε απεργίες αλληλεγγύης, κάτι που είναι παράνομο στις ΗΠΑ, μέχρι να επαναδιαπραγματευτεί το σωματείο με την ηγεσία του franchise. Γιατί ήμασταν διατεθειμένοι να πάμε ακόμα και φυλακή για να πετύχει αυτό. Η μεγάλη βάση των ριζοσπαστών όμως θεωρούσε ότι η οργάνωση γύρω από την εργασία είναι ρεφορμιστική και δεν στήριζε τις προσπάθειές μας γιατί όπως είπα από την δεκαετία του ’50 το ζήτημα της εργασίας οργανώνεται βασικά από φιλελεύθερους οπότε έχει αποκτήσει κακό όνομα. Ότι δηλαδή το να οργανώνεσαι απλά γύρω από την εργασία είναι με κάποιον τρόπο ρεφορμιστικό, λες και το να αγωνίζεσαι απλά ενάντια στην αστυνομική βία δεν είναι ρεφορμιστικό. {…}
Πρέπει να έχεις πολύ μαχητικές απεργίες για να καταφέρεις ουσιαστική αύξηση του βασικού μισθού γιατί αλλιώς μέχρι να αυξηθεί θα έχουν ανέβει και όλες οι τιμές οπότε στην πραγματικότητα δεν θα υπάρξει ανατίμηση της εργατικής δύναμης. Και εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα με την ηγεσία αυτών των πραγμάτων. Η ηγεσία θα έπρεπε να έχει κάποιο πρόγραμμα για ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή ώστε να έχει κίνητρο για να παραβεί τον νόμο. Γιατί ο νόμος κάτι προστατεύει, γι’ αυτό και απαγορεύονται οι απεργίες αλληλεγγύης. Το κίνημα των εργαζομένων στα fast food με το fight for $15 έχει θέσει ένα αίτημα που ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο. Η βασική μου κριτική δεν έγκειται σε σωματεία με φιλελεύθερη ηγεσία αλλά σε ριζοσπάστες που δεν οργανώνονται γύρω από την εργασία.